Του Σταύρου Καλαφάτη*
Όσοι ασχολούμαστε με την αναπτυξιακή προοπτική της Βόρειας Ελλάδας, πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι και άνεργοι που καρτερούν νέες ή καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης, κατά γενική ομολογία, μοιραζόμαστε ένα κοινό συναίσθημα!
Εκείνο του Σίσυφου που ψηλαφά τον βράχο, προσπαθώντας να βρει από πιο σημείο δεν τον έχει ξαναπιάσει, μήπως αλλάξει κάτι στο σενάριο.
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, επί τόσες δεκαετίες…
Υπάρχουν τόσες φιλοδοξίες, σχεδόν απαράλλαχτες διαχρονικά, και τόσες κορυφές που παραμένουν απάτητες, όσο κι αν σκαρφαλώνουμε…
Έχουν διατυπωθεί τόσες υποσχέσεις, και έχουν αποδοθεί τόσοι τίτλοι, από τη μητρόπολη των Βαλκανίων Θεσσαλονίκη, μέχρι τη «Βόρεια Ελλάδα ως ατμομηχανή της ανάπτυξης ολόκληρης της χώρας»…
Έχουν συσσωρευτεί τόσες απογοητεύσεις…
Σκέφτομαι πως είναι πραγματικά δύσκολο να διατυπώσεις οποιονδήποτε οραματικό στόχο, χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε κοιτούν κάποιοι σαν τον βοσκό του παραμυθιού με τον λύκο!
Ωστόσο, σε μια εποχή που όλα πλέον είναι πολιτική και ταυτόχρονα, όλα είναι οικονομία, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από τα οράματά μας γι` αυτόν τον τόπο. Δεν γίνεται να παραιτηθούμε από το πείσμα που γεννούν τα προνόμια που έχει η περιοχή. Τόσο ορατά και τόσο αναξιοποίητα –άρα και με ατόφια τη δυναμική τους- που καμιά απογοήτευση δεν μπορεί να σβήσει την αισιοδοξία και τη φιλοδοξία μας: Να τα δούμε να αποδίδουν την υπεραξία που όλοι ξέρουμε ότι έχει η Βόρεια Ελλάδα.
Οι νέες απαντήσεις -τα ανέγγιχτα κομμάτια στον βράχο του Σίσυφου- που θα βοηθήσουν να ανατρέψουμε το σύνηθες σενάριο και να κατακτήσουμε κορυφές, μπορούν να έχουν μόνο φιλελεύθερη αφετηρία. Κι αυτό διότι πρέπει να εντοπιστούν και να αξιοποιηθούν εξ` ίσου σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.
Την ανάπτυξη δεν μπορεί να την φέρει μόνη της η πολιτική. Ούτε μπορούν να την φέρουν μόνοι τους οι πρωταγωνιστές του οικονομικού πεδίου. Οφείλουν να συνεργαστούν οι δύο κόσμοι. Και δεν εννοώ, φυσικά, με όρους διαπλοκής και αλληλοεξυπηρετήσεων. Αλλά με όρους υγιούς σύμπραξης και αλληλοσεβασμού, ώστε να συν-αποδώσουν και το επιθυμητό αποτέλεσμα που θα είναι ωφέλιμο για το σύνολο της κοινωνίας.
Η Βόρεια Ελλάδα, έχει ανάγκη από πολιτικές που θα απελευθερώσουν την ισχύ των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της. Όπως έχει ανάγκη, εκείνους τους οικονομικούς παράγοντες και επιχειρηματίες, που αναλαμβάνουν ρίσκα σε πείσμα των αντικινήτρων που επικρατούν σήμερα. Εκείνους που κατορθώνουν να υπερβούν τις παθογένειες και καταλήγουν να δημιουργήσουν οάσεις αξιοποίησης των εν λόγω συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Β. Ελλάδας.
Ακόμα κι αυτοί όμως, χρειάζονται την καθαρή βούληση της πολιτικής, να αξιοποιήσει τη δράση τους ως έμπνευση και παράδειγμα προς μίμηση! Και όχι να τους καθιστά παραδείγματα προς αποφυγή, μετατρέποντας την δυναμική τους σε σισύφειο δράμα.
Δεν θα κουραστώ ποτέ να επισημαίνω, ότι η ίδια η Βόρεια Ελλάδα, με τη Θεσσαλονίκη ως επίκεντρο, οφείλει να πάψει να κοιτά προς την Αθήνα. Πρέπει αντίθετα να κοιτά ψηλά μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Γιατί ψηλότερα, στον χάρτη, βρίσκονται οι αγορές των πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, που αποτελούν το προνομιακό πεδίο δράσης για την περιοχή μας. Σκέφτομαι, μάλιστα, ότι αν ο Καποδίστριας είχε κληθεί να δημιουργήσει ένα κράτος, που θα περιελάμβανε και τη Βόρεια Ελλάδα, η πρωτεύουσα που θα επέλεγε θα ήταν η Θεσσαλονίκη και όχι η Αθήνα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης με τις προνομιακές, για την Ελλάδα, αγορές της κεντρικής και της Ν.Α. Ευρώπης.
Σήμερα όμως, στη χειρότερη δυνατή συγκυρία για τον τόπο μας, ηγείται της χώρας μια κυβέρνηση που δεν αμελεί απλώς να πυροδοτήσει την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής, αλλά για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, δίνει την εντύπωση πως κάνει ό, τι μπορεί για να τα ακυρώσει.
Η υπερφορολόγηση για παράδειγμα, είναι ένας τρόπος ακύρωσης του γεωγραφικού πλεονεκτήματος της Βόρειας Ελλάδας. Προφανώς για έναν επενδυτή που ενδιαφέρεται για την ελληνική αγορά, το αν θα εγκατασταθεί στην Αθήνα ή 92 χιλιόμετρα βορειότερα στη Θήβα, έχει πολύ μικρή διαφορά. Για έναν επενδυτή όμως, που ενδιαφέρεται για την μεγαλύτερη αγορά της Νοτιανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, έχει τεράστια διαφορά σε φορολογικά αντικίνητρα ή κίνητρα, η εγκατάσταση στην Κομοτηνή – για παράδειγμα – από την εγκατάσταση στη Βουλγαρία, 30 χιλιόμετρα πιο πάνω.
Για ποια Ζώνη Καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη να μιλάμε, υπό μία κυβέρνηση που πολεμάει το taxibeat και αδυνατεί να αξιοποιήσει μια πληθώρα από προγράμματα και ευρωπαϊκούς πόρους για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας; Για ποιες διαμετακομιστικές δυνατότητες, την ώρα που το κυριότερο αναπτυξιακό εργαλείο της Θεσσαλονίκης, το λιμάνι της, απαξιώνεται διαρκώς;
Η δυναμική υπάρχει, αλλά είναι χρόνια καταπιεσμένη, σαν ατμός σε καζάνι που βράζει. Έτοιμη να «ξεσπάσει». Μα για να το πράξει συγκροτημένα και αποτελεσματικά, χρειάζεται την υποστήριξη μιας Πολιτείας με φιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία.
Φιλελεύθερες αντιλήψεις έφεραν το πέρασμα του TAP από τη Βόρεια Ελλάδα. Φιλελεύθερες αντιλήψεις οδήγησαν στην κατασκευή της Εγνατίας Οδού. Φιλελεύθερες αντιλήψεις, φέρνουν παντού και διαχρονικά, την πραγματική πρόοδο.
Γιατί «προοδευτικός», είναι εκείνος που βλέπει μπροστά και ηγείται της εξέλιξης. Όχι εκείνος που προσπαθεί να βολευτεί καλύτερα στη στασιμότητα…
*Ο Σταύρος Καλαφάτης είναι βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της ΝΔ και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Εντάξει».