Το 1994 γυρίστηκε η πολύ εμπορική βρετανική ταινία «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία» του σκηνοθέτη Μάικ Νιούελ με τον Χιού Γκραντ και την Άντι Μακ Ντάουελ. Τότε δεν υπήρχε κορωνοϊός και οι άνθρωποι μπορούσαν να πάνε στο σινεμά. Όπως μπορούσαν να πάνε στους γάμους των φίλων και των συγγενών τους, αλλά και να συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία όποιο αγαπημένο τους πρόσωπο έφευγε από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Το 2020 στην Ελλάδα ανεβαίνει –κατά παράφραση- το έργο «Τέσσερις γάμοι και μία βάφτιση». Μόνο που το φετινό καλοκαίρι υπάρχει κορωνοϊός, αλλά κάποιοι ανάμεσά μας επιμένουν να το ξεχνούν. Ή ακόμη χειρότερα να το αγνοούν. Έτσι διοργανώνουν τελετές –για κάποιους ενδεχομένως να πρόκειται για την ημέρα που ονειρεύονταν μια ολόκληρη ζωή-, καλούν φίλους και συγγενείς, οι οποίοι ανταποκρίνονται. Μετά ακολουθεί τραπέζωμα, γλέντι και χορός, όπου όλοι φέρονται σα να είναι μες την τρελή χαρά. Σα να μη συμβαίνει τίποτα. Μόνο που συμβαίνει. Ο κορωνοϊός εξαπλώνεται και το τίμημα πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία. Κάπως έτσι δύο τελετές -ο γάμος και η βάφτιση- που συμβολίζουν τη φωτεινή πλευρά της ζωής καταλήγουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της συμφοράς. Επιπλέον δε, η μεν κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να περιορίσει τον αριθμό των καλεσμένων στους 100 –λες και μία συνάθροιση 100 ανθρώπων είναι μικρή ή λες και κάποιος θα μετρήσει ποτέ τα… κεφάλια, στην εκκλησία, στην ταβέρνα και στον χορό-, ο δε πρωθυπουργός επικαλείται το… φιλότιμο των Ελλήνων.
Βγάζει κάποιος νόημα; Όταν όλοι οι επιστήμονες λένε και ξαναλένε και ξαναλένε και ξαναλένε ότι ο κάθε είδους συνωστισμός είναι η βασική αιτία της εξάπλωσης του κορωνοϊού, εμείς συζητάμε για γάμους και βαφτίσια, που έπρεπε να απαγορευτούν για όσο διάστημα εξαπλώνεται η πανδημία. Όχι αυτοί καθαυτοί οι γάμοι και οι βαφτίσεις, αλλά τουλάχιστον ό,τι τους συνοδεύει. Τα σόγια του γαμπρού και της νύφης, οι φίλοι του κουμπάρου και του νονού, οι γείτονες. Τρεις – πέντε άνθρωποι, ο παπάς ή ο αντιδήμαρχος και τέλος. Το γλέντι κάποια άλλη στιγμή, του χρόνου, το 2022, στην αποφοίτηση του παιδιού από το δημοτικό. Αλλά, πάντως, αργότερα. Τώρα –θα σκεφτεί κανείς- τι είναι ο γάμος της κόρης χωρίς τις θείες και τις συμπεθέρες; Χωρίς τα καινούρια φουστάνια, την πολυόροφη τούρτα, τα δάκρυα συγκίνησης, το… πάρτι με το προκάτ ρεπερτόριο από δημοτικά και ντίσκο, μέχρι ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, που παίζει στη σειρά και με μαθηματική ακρίβεια ο νυσταγμένος ντισκ – τζόκεϊ. Εννοείται ότι ακόμη και μέσα στον κορωνοϊο, που έτσι κι αλλιώς για κάποιους… πυροβολημένους δεν υπάρχει καν, τι άλλο είναι ένας γάμος ή μια βάφτιση παρά η ανάγκη επίδειξης όχι τόσο των πρωταγωνιστών –νύφη, γαμπρός, βρέφος συνήθως τα βρίσκουν όλα… έτοιμα- όσο των υπολοίπων της παρέας. Από τον μπαμπά και τη μαμά, μέχρι τον παππού και τη γιαγιά, και από τα αδέλφια και τα ξαδέλφια μέχρι τους θείους και τους μπατζανάκηδες.
Ωραία και άγια όλα αυτά, αλλά όχι το 2020. Όχι την ώρα που υποτίθεται ότι η κοινωνία και η οικονομία προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο. Και επειδή δεν έχουν όλοι φιλότιμο –χωρίς αμφιβολία αυτό το διάστημα και γάμοι αναβλήθηκαν ή έγιναν με διακριτικότητα και ασφάλεια, όπως και βαφτίσεις- η μόνη λύση είναι η απαγόρευση, που σε κανέναν δεν αρέσει. Αλλά και χωρίς αυτήν πολλές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν.
Η διαφορά του κορωνοϊού είναι ότι… κολλάει. Δηλαδή την πληρώνει και κάποιος που δεν φταίει. Ο συνάδελφος ή ο γείτονας ή ο συνεργάτης κάποιου που αποφάσισε με επιπολαιότητα να οργανώσει ή να παρευρεθεί σε ένα γάμο, σε μια βάφτιση ή σε ένα γλέντι χωρίς να σκεφτεί τι μπορεί να συμβεί.
Προφανώς οι γάμοι και τα βαφτίσια, όπως άλλωστε και τα πανηγύρια που έχουν απαγορευτεί, αλλά και οι κηδείες στις οποίες έχουν μπει αυστηροί κανόνες, αλλά και άλλου τύπου συναθροίσεις που γίνονται… αλλιώς, είναι σοβαρές εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής κάθε ανθρώπου. Σηματοδοτούν την πορεία του πάνω στη γη. Μέχρι ένα βαθμό σκιαγραφούν τον πολιτισμό του. Μόνο που αυτή την περίοδο το στοίχημα είναι η υγεία. Η δημόσια και του καθενός ξεχωριστά. Εάν όχι η επιβίωση, αφού κανείς δεν ξέρει ποιος μπορεί να είναι ο… τυχερός. Επομένως όλα τα άλλα περιττεύουν. Μπαίνουν σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ή εκατοστή μοίρα. Για να υπάρχει οτιδήποτε άλλο πρέπει να είμαστε υγιείς, σώοι και ασφαλείς.