Skip to main content

Στη χώρα του «περίπου», η πόλη του «θα δούμε» είναι καταδικασμένη

Η έλλειψη ελίτ είναι μεγάλο πρόβλημα για τη Θεσσαλονίκη που πελαγοδρομεί μεταξύ συμπρωτεύουσας της Ελλάδας και πρωτεύουσας των Βαλκανίων...

Στη χώρα του «περίπου» και στην πόλη του… «θα δούμε» τίποτα δεν εκπλήσσει. Ούτε μια δίωρη στάση εργασίας, προκειμένου να διευκολυνθούν όσοι εργαζόμενοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις κατά τη χθεσινή «ημέρα της γυναίκας», ούτε –φυσικά- ο πανικός ορισμένων ξενοδόχων της Θεσσαλονίκης να απολύσουν προσωπικό, είτε επειδή τον Ιανουάριο η πτώση στις πληρότητες υποχώρησε κατά 4% - 5% και το 2019 προβλέπεται δύσκολο, είτε επειδή υπάρχει νέα συλλογική σύμβαση εργασίας για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους.

Ούτε ακόμη μπορεί να εκπλήσσει η διάθεση της κυβέρνησης να βάλει εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για να περιορίσει τη δραστηριότητα όσων επιλέγουν να ασχοληθούν με βραχυχρόνιες μισθώσεις τύπου Airbnb. Εδώ μιλάμε για τη χώρα που για το χατίρι των ταξιτζήδων έδιωξε την Uber και κάνει δύσκολη τη ζωή στην Taxibeat. Είναι το ίδιο κράτος που κάποτε –δεκαετίες πριν- απειλούσε να ρίξει τους δορυφόρους για να μη βλέπουν οι πολίτες του ξένα –μη ελεγχόμενα από την κυβέρνηση- κανάλια στην τηλεόραση και τελικά νομιμοποίησε την ιδιωτική τηλεόραση με… κόπο, με… πόνο και σε δόσεις. Πρόκειται για τη μοναδική χώρα στον πλανήτη, που εξακολουθεί να απαγορεύει επισήμως τα μη κρατικά πανεπιστήμια, αλλά κανείς αρμόδιος δεν ενοχλείται που τα συγκεκριμένα ιδρύματα –επιχειρήσεις αν προτιμάτε- λειτουργούν με… φερετζέ. Είναι η ίδια μοναδική χώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο που τα δικαστήρια έχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν τη δημοσιονομική πολιτική.

Πολλά περίεργα και αντιφατικά μπορεί να επισημάνει κανείς στην Ελλάδα, που μετά από μια δεκαετία κρίσης, ύφεσης και Μνημονίων δεν μπορεί –και δεν θέλει να αλλάξει. Εξίσου πολλά παράλογα και ανεξήγητα μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που όπως γλαφυρά αναδύεται στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε, βουλιάζει στη στασιμότητα και τη μετριότητα, καθώς δεκαετίες τώρα προσπαθεί να αποκτήσει σύγχρονη ταυτότητα. Κάτι που δεν της εξασφαλίζουν –καλώς ή κακώς- οι χιλιάδες υποψήφιοι στην Περιφέρεια και τους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος. Ούτε φυσικά οι ανασφαλείς επιχειρηματίες. Ούτε οι φοβισμένοι έμποροι, που στην πραγματικότητα θα ήθελαν σε ότι αφορά τις καταναλωτικές συνήθειες η ζωή να παγώσει στα καλύτερα για τους ίδιους, ούτε οι εξίσου πανικόβλητοι ξενοδόχοι, οι οποίοι αφού επί δεκαετίες πέτυχαν να μη χορηγούνται άδειες για ανέγερση πολυτελών ξενοδοχείων στην πόλη, σήμερα δυσκολεύονται να διαχειριστούν την πολυεθνική πελατεία που φθάνει στις πόρτες τους, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η αύξηση της επισκεψιμότητας οδηγεί στην ύπαρξη νέων παικτών στο πεδίο της φιλοξενίας, είτε πρόκειται για καινούρια μικρά ξενοδοχεία –τα λεγόμενα boutique hotels-, είτε για βραχυχρόνιες μισθώσεις διαμερισμάτων. Θα προτιμούσαν τους Έλληνες εμπορικούς αντιπροσώπους, που αποτελούσαν το βασικό ποσοστό της πελατεία τους από το 1970 μέχρι το 2000. Μόνο που σήμερα η συγκεκριμένη δραστηριότητα της εμπορικής αντιπροσώπευσης ασκείται διαφορετικά και το επάγγελμα σχεδόν εκλείπει.

Ως γνωστόν το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνει… κλικ το μυαλό του ανθρώπου. Η νοοτροπία κινεί εν πολλοίς την οικονομία και σίγουρα τις ιστορικές εξελίξεις. Με δεδομένο ότι στον πλανήτη Γη επιβίωσαν όχι τα πιο δυνατά, ούτε τα πιο γρήγορα όντα, αλλά όσα είχαν προσαρμοστική ιδιότητα, για την κοινωνία δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Για την Ελλάδα του «περίπου» σε όλα –ελεύθερη οικονομία της αγοράς, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αστικό κράτος- και τη Θεσσαλονίκη του «θα δούμε», μόνο η αναγνώριση των νέων διαστάσεων μιας καινούριας ούτως ή άλλως πραγματικότητας και ο συντονισμός με τις εξελίξεις μπορούν να δημιουργήσουν θετικές προϋποθέσεις. Ειδικά για τη Θεσσαλονίκη που πελαγοδρομεί μεταξύ συμπρωτεύουσας της Ελλάδας και πρωτεύουσας των Βαλκανίων μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ελίτ. Επειδή, λοιπόν, δεν υπάρχουν ηγετικές προσωπικότητες ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική, ούτε στην κοινωνία, ούτε στον πολιτισμό το βάρος πέφτει στις πλάτες του συνόλου, στην ομαδική δουλειά. Αλλά –θα σκεφτεί κάποιος φίλος της κωπηλασίας στην παραθαλάσσια Θεσσαλονίκη- ακόμη και η οκτάκοπος για να πάει στη σωστή κατεύθυνση και με ταχύτητα χρειάζεται πηδαλιούχο.