Skip to main content

Στη Monopoly με τον κορωνοϊό χαμένη είναι η ελληνική κοινωνία

Το παιχνίδι -ασφαλώς δεν πρόκειται για παιχνίδι, αλλά κάποιοι το κάνουν να φαίνεται έτσι-, θα είχε την πλάκα του, εάν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά

Η χθεσινή απόφαση της επιτροπής των λοιμοξιολόγων να εισηγηθεί την επανέναρξη των δια ζώσης μαθημάτων του Λυκείου, την οποία είχε προαναγγείλει η υπουργός Παιδείας, η οποία συμμετείχε στη συνεδρίαση, είναι η τελευταία κίνηση των Επιτροπής στη Monopoly της πανδημίας.

Το παιχνίδι –ασφαλώς δεν πρόκειται για παιχνίδι, αλλά κάποιοι το κάνουν να φαίνεται έτσι-, θα είχε την πλάκα του, εάν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Στα νοσοκομεία και στις εντατικές η Ελλάδα αναστενάζει, αλλά τα Λύκεια πρέπει να ανοίξουν, προφανώς για να μην τεθεί εν αμφιβόλω η –σωστή κατά βάσιν- μεταρρύθμιση της Νίκης Κεραμέως. Για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη (υποτίθεται ότι) υπάρχει κίνδυνος από τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων, στα οποία οι πελάτες αποτελούν εδώ και καιρό σπάνιο θήραμα και όχι από τη λειτουργία σχολείων, σε κάθε τάξη των οποίων στιβάζονται 20 – 25 υπερκινητικοί έφηβοι και κάποιοι ταλαίπωροι καθηγητές. Ούτε από τις χαοτικές σκηνές στην παραλία και τα μπαρ του πεζοδρομίου στο κέντρο της πόλης.

Τα μηνύματα είναι αντιφατικά και αποτελούν ισχυρότατες ενδείξεις απουσίας οποιασδήποτε σαφούς στρατηγικής τόσο από τους ειδικούς επιστήμονες όσο και από τους υπεύθυνους λειτουργούς της Πολιτείας. Με απλά λόγια: προφανώς η μπάλα έχει χαθεί.  

Πριν από πέντε μόλις ημέρες, τα μεσάνυχτα της περασμένης Παρασκευής, έκπληκτοι οι έμποροι στη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη και την Πάτρα, έμαθαν ότι δεν θα ανοίξουν τα μαγαζιά τους, διότι οι ειδικοί επιστήμονες επανεξέτασαν τα επιδημιολογικά δεδομένα και έκριναν πως η απόφαση που είχαν λάβει μόλις δύο ημέρες πριν, υπό τη σαφή πίεση της κυβέρνησης, δεν θα ίσχυε για τις τρεις περιοχές. Κατ’ αναλογίαν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι η Επιτροπή μέχρι την Παρασκευή θα αναστείλει το άνοιγμα των Λυκείων σε μία, δύο, τρεις, τέσσερις ή περισσότερες περιοχές. Στο κάτω-κάτω βρισκόμαστε στη χειρότερη φάση της πανδημίας, καθώς καθημερινά σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, σε κρούσματα, διασωληνωμένους, νοσηλευόμενους σε ΜΕΘ και σε απλές νοσοκομειακές κλίνες. Κλείνουν τα σχολεία με τα νοσοκομεία μισοάδεια και ανοίγουν όταν δεν έχουν κρεβάτια για τους ασθενείς. Την ίδια ώρα πρωτοκλασάτοι υπουργοί κλείνουν το μάτι τόσο στους πιο… παραδοσιακούς ανάμεσά μας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μάλλον «θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό», όσο και στην αθάνατη εστίαση –στην πραγματικότητα στην πολυδύναμη, έως παντοδύναμη ελληνική νύχτα- με την ιαχή «ας ετοιμαστούμε για τα μέσα Μαϊου». Την ίδια ακριβώς στιγμή –το βράδυ της Τρίτης- ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας επέλεξε το βαρύ βήμα της Ακαδημίας Αθηνών για να προειδοποιήσει για πάνω από 1.000 διασωληνωμένους περί το Πάσχα, αν το Rt παραμείνει πάνω από τη μονάδα. Ο ίδιος φέρεται να είχε αντιρρήσεις χθες και για το άνοιγμα των Λυκείων. «Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει / και το σύννεφο δεν βρέχει» που λέει ένα παλαιότερο τραγουδάκι, δεν συμφωνείτε;

Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Πανδημίες συμβαίνουν περίπου κάθε 100 χρόνια, οπότε κανείς δεν μπορεί να έχει εμπειρία. Επίσης χωρίς αμφιβολία, οι Έλληνες είναι απείθαρχοι και όταν συνηθίζουν το… τέρας ή όταν με τον καιρό ξεθυμαίνει το φιλότιμο, η κατάσταση μετατρέπεται σε Άγρια Δύση. Ένα κανονικό… μπαχαλιστάν, στο οποίο ο καθένας κάνει ότι νομίζει και όπως νομίζει. Εν προκειμένω ο νεοέλληνας γίνεται ταυτοχρόνως λοιμοξιολόγος, υπουργός Υγείας, υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και… παγκόσμιος παράγων που αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει, αλλά και ότι δεν συμβαίνει. Φυσικό επόμενο αποφασίζει μόνος και  ενεργεί ανάλογα, στο πιο βολικό για τον ίδιο φυσικά. Τρίτη βεβαιότητα, όμως, είναι, πλέον, και η αδυναμία πολιτικής διεύθυνσης της κοινωνίας. Την κρίσιμη αυτή ώρα της κορύφωσης της πανδημίας στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συνέβαινε έναν χρόνο πριν. Η καθαρότητα των αποφάσεων έχει δώσει τη θέση της σε παλινωδίες, διάφορα θολά πίσω-μπρος και ακορντεόν. Οι κατηγορηματικές οδηγίες έχουν μετατραπεί σε ασαφείς συστάσεις. Η αστυνόμευση των μέτρων έχει επί της ουσίας ακυρωθεί, ως συνδυασμός υπερβολικού φόρτου εργασίας και… λευκής απεργίας των οργάνων της τάξεως. Συνολικά η αίσθηση του πλήρους ελέγχου εξατμίζεται με ταχύτητα νερού που βράζει σε θερμοκρασία πολύ πάνω από τους 100 βαθμούς Κελσίου. Όσο για την πολυδιαφημισμένη οργάνωση έχει υποχωρήσει προς όφελος αδέξιων αυτοσχεδιασμών –εξαιρουμένης της διαδικασίας των εμβολιασμών. Εκεί που πέρσι μιλούσαν μόνο ο Τσιόδρας, ο Χαρδαλιάς, ο Πέτσας και ο Μητσοτάκης, σήμερα πλειοδοτούν ασυντόνιστα υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, πρωτοσύμβουλοι του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, καθηγητές κεντρικών και περιφερειακών πανεπιστημίων, μεγαλογιατροί, αλλά και διάσημοι Έλληνες του εξωτερικού. Σα να διαγκωνίζονται ποιος θα… συντρίψει τον κορωνοϊό –στα λόγια ασφαλώς- και θα εισπράξει τα μπράβο του όχλου. Το κουαρτέτο έγινε ασυντόνιστη χορωδία, με τη συνοδεία ξεκούρδιστης μπάντας. Εύκολα μπορεί κάποιος να τους φανταστεί όλους αυτούς που διαγκωνίζονται καθημερινά στις τηλεοπτικές οθόνες –έστω μέσω skype- μετά το πέρας της καταιγίδας να… στριμώχνονται γύρω από ένα τραπέζι και να μαλώνουν για το ποιος ήταν ο… καλύτερος.

Οι κρίσεις ενίοτε δημιουργούν καριέρες. Συχνότερα, όμως, χαντακώνουν ανθρώπους, οι οποίοι την κρίσιμη ώρα δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν μια κρίση ως την προσωπική τους ευκαιρία να διακριθούν. Είναι αυτοί που συνήθως οργανώνουν τη δουλειά τους πρωτίστως για τις εντυπώσεις. Είναι οι ανυπόμονοι, όσοι αντί να περιμένουν τον έπαινο, τον εκμαιεύουν –αν δεν τον εκβιάζουν. Είναι αυτοί που στο τέλος υποχρεώνονται να σταθούν ενώπιον της πραγματικότητας και να αναμετρηθούν μαζί της. Παρομοίως και η Monopoly είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που δημιουργεί αθώες ψευδαισθήσεις. Δίνει στη δυνατότητα στα παιδιά, αλλά και στους μεγαλύτερους, να πραγματοποιήσουν κινήσεις, μέσω των οποίων φαντασιώνονται ότι είναι ψηλότεροι από το μπόι τους και… γαιοκτήμονες, ενώ δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι στη Monopoly τις συμπεριφορές δεν τις πληρώνει κανείς, ενώ τον κορωνοϊό όλοι μας.