Skip to main content

Στο The room του Pikap η Ευγενία Γραμμένου

Η δημιουργία του συγκεκριμένου έργου πραγματεύεται τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εγκλεισμούς και το πώς εγγράφονται στο σώμα και τη μνήμη

Στο The room του Pikap παρουσιάζεται στις 2 και 3 Ιουλίου η video performance / installation της Ευγενίας Γραμμένου με τίτλο Inner Topography/ Landscape at the bottom of the abdomen.

Η δημιουργία του συγκεκριμένου έργου που πραγματεύεται τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εγκλεισμούς και το πώς εγγράφονται στο σώμα και τη μνήμη, ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και εξελίσσεται ως σήμερα.

Στο The Room του Pikap, θα παρουσιαστεί ως μέρος μιας εγκατάστασης που επιδιώκει τη διαδραστική συσχέτιση με τον θεατή. Ο θεατής θα καλείται να αφήσει το δικό του ίχνος, τη δική του μαρτυρία στο «σώμα» του έργου. Ένα ντοκουμέντο του παρόντος που ενώ αποτελεί προσωπική μαρτυρία, γίνεται μέρος του συλλογικού βιώματος.
Η δουλειά της Ευγενίας Γραμμένου επιλέχθηκε και παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή εκτός από το Pikap, στο International Festival de Performance Art - Austral στο Μπουένος Άιρες και θα εκτεθεί επίσης στο Lacuna Festival, Spain και στο διαδικτυακό festival του Theater Lab Company.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η Ευγενία Γραμμένου αποφοίτησε από το Εικαστικό Τμήμα της Σχολής Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ .
Υποψήφια διδάκτορας του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. (2019).
Έχει παρουσιάσει την εικαστική της δουλειά σε ατομικές και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Την απασχολούν ζητήματα ανθρώπινης κατάστασης και εσωτερικών αντιφάσεων, ταυτότητας, θέματα απεικόνισης χρόνου, ατομικής και συλλογικής μνήμης, που τα ερευνά με ζωγραφική αλλά και άλλα εκφραστικά μέσα όπως performance,  video εγκαταστάσεις, γραφή.
https://eugeniagrammenou.com/

Επιμελητικό Σημείωμα

Με αφορμή μια μακροσκελή περίοδο εγκλεισμού και ανατροπών σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, στην εποχή της μη –ιστορίας, του απροσδόκητου και του ανεξερεύνητου, η Ευγενία Γραμμένου επιστρέφει στην ομφαλοσκόπηση όχι για να αυτοπεριοριστεί αλλά για να δημιουργήσει μια συνθήκη που περνάει με ασαφή όρια από την αυτοδιάθεση στην προσφορά.
Στην performance inner topography, πέρα από τη διερεύνηση της έμφυλης ταυτότητας, της κορυφούμενης έμφυλης βίας και την αμφισβήτηση των εξιδανικεύσεων του γυναικείου σώματος, η καλλιτέχνης δημιουργεί, μέσω του δικού της σώματος, μια συνθήκη φιλοξενίας, «κοινωνίας» ατομικής και συλλογικής μνήμης, μια μορφή δωρεάς. Ασκώντας έμμεση κριτική στα όρια που θέτει ο καλλιτέχνης ο οποίος πάντα δίνει μέχρι εκεί που έχει προαποφασίσει, αφήνει ανοιχτό πεδίο για ένα έργο συνδιαμόρφωσης κοινού και δημιουργού, μια performance εν εξελίξει με υπαινικτικές αναφορές ως προς τη λειτουργία της στο cut piece της Yoko Ono αλλά στην ευρύτερη παράδοση του Beuys.

Ράνια Εμμανουηλίδου

Concept note
H video performance / installation της Ευγενίας Γραμμένου με τίτλο Inner Topography/ Landscape at the bottom of the abdomen , βασίζεται στην ιδέα των εσωτερικών και εξωτερικών «εγκλεισμών» και πώς αυτοί «γράφουν» στη μνήμη ως τραύματα, ως ερείπια ενός τότε ή ενός τρομακτικού τώρα. Αυτά τα «σημάδια», τα εν κρυπτώ «στίγματα», επανέρχονται και εγγράφονται στο σώμα με φράσεις, λέξεις, αφηρημένες χειρονομίες. Πάσχον σώμα, το σώμα στιγματισμένο, το σώμα ως πεδίο μνήμης. Θραύσματα αναμνήσεων, θραύσματα πόνου σε οποιαδήποτε μορφή. H μνήμη αποσπασματική εκ φύσεως, αποτυπώνεται με λέξεις, σπαράγματα λέξεων και τελικά αφηρημένες χρωματικές χειρονομίες πάνω στο «χαρτί/σώμα».

Η performance δημιουργήθηκε και συνεχίζει να εξελίσσεται εν μέσω της καραντίνας με δράσεις και λήψεις που γίνονται σε διάφορα σημεία, σηματοδοτώντας έναν χάρτη τραυμάτων σε μια πόλη φάντασμα. Μια χαρτογράφηση πόνου αλλά κυρίως το σώμα ως χάρτης πόνου. Οι μνήμες ως λέξεις, ως ίχνη ανεξίτηλα, καταγράφονται στο δέρμα. Η εξερεύνηση μιας εσωτερικής τοπογεωγραφίας με χειρονομίες, γραφές, σημάδια.

Ειδικά στην εποχή του covid 19, η οποία ως ιστορικό σημείο λειτουργεί ως συλλογικό τραύμα.

Στο The room του Pikap παρουσιάζεται στις 2 και 3 Ιουλίου η video performance ως μέρος μιας εγκατάστασης που επιδιώκει τη διαδραστική συσχέτιση με τον θεατή. Ο θεατής θα καλείται να αφήσει το δικό του ίχνος, τη δική του μαρτυρία στο «σώμα» του έργου. Ένα ντοκουμέντο του παρόντος που ενώ αποτελεί προσωπική μαρτυρία, γίνεται μέρος του συλλογικού βιώματος.