Η κυβέρνηση, σύμφωνα με όλες τις έως τώρα ενδείξεις, δεν θα υποβάλει τελικώς το αίτημα για την έκδοση προληπτικής γραμμής πίστωσης. Και θα επιμείνει μέχρι τέλους στην «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, στηριζόμενη στην εξής λογική, όπως την μεταφέρει στους δανειστές:
Έχουμε δημιουργήσει – με τη βοήθεια/συναίνεση σας - ένα «μαξιλάρι» αξίας 19 δις ευρώ. Με αυτό θα μπορούμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι σας, για περίπου 12 μήνες. Αρα, δεν θα κινδυνεύουμε με πτώχευση. Υπέρ αυτής της εξέλιξης λειτουργεί και το γεγονός ότι στο διάστημα αυτό δεν υπάρχουν μεγάλες ομολογιακές λήξεις από το παρελθόν. Αρα, δεν θα χρειάζεται υποχρεωτικά να βγούμε στις αγορές για να δανειστούμε. Αν βεβαίως, οι τελευταίες είναι ήρεμες, τότε θα μπορούμε και να το κάνουμε, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη ρευστότητά μας.
Αυτό ωστόσο είναι το καλό σενάριο. Γιατί υπάρχει και το κακό. Πού λέει τι; Ότι η Ελλάδα «αξιοποιεί» αυτά τα 19 δις ευρώ, προεκλογικά, για να κάνει και παροχές (πχ 13η σύνταξη – επίδομα, διαφόρων ειδών ενισχύσεις κλπ, κλπ). Οπερ σημαίνει ότι δημιουργείται μια μαύρη τρύπα ως προς την τακτοποίηση των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές.
Και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί η Αθήνα ελπίζει ότι θα την καλύψει βγαίνοντας στις αγορές. Μόνο που αν οι τελευταίες «αντιληφθούν» την ...παρασπονδία, θα φτάσουν τα ελληνικά spreads σε τέτοια ύψη που ο δανεισμός θα είναι απαγορευτικός. Ακόμα κι αν για όλους τους υπόλοιπους θα είναι φιλικές. Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή:
Τις αγορές να έχουν αντιληφθεί την παρασπονδία και παράλληλα να είναι σε κρίση για άλλους, εξωγενείς, παράγοντες (πχ Ιταλία ή Ισπανία). Ο συνδυασμός αυτών των δύο, κυριολεκτικά, μπορεί να «σκοτώσει» ακόμα και μια πανίσχυρη οικονομία. Πόσω μάλλον την ελληνική...