Καλημέρα σας!
Σήμερα το καφεδάκι είναι ελληνικό, της κατηγορίας «ναι και όχι» και το πίνουμε με θέα όχι τη θάλασσα, αλλά τα Κάστρα και την Άνω Πόλη. Κι όταν λέμε στον καφέ «ναι και όχι» εννοούμε τρεις κουταλιές καφέ και μισή ζάχαρη. Αρκετά βαρύς και θεριακλίδικος, που στα νέα ελληνικά σημαίνει κάτι που προτιμούν παθιασμένοι άνθρωποι.
Με έξι «ναι» και δύο «όχι» τοποθετήθηκε πρόσφατα ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Ζέρβας σε ερώτηση για την ανάπτυξη της πόλης. Και καλά τα «ναι» είναι αναμενόμενα. Αλλά ως γνωστόν η ζωή προχωράει μέσα από τα όχι. «Όχι», λοιπόν, λέει ο δήμαρχος στο διχασμό και τη μιζέρια, όπως και στο αναμάσημα ξεπερασμένων συζητήσεων. Το μόνο πρόβλημα σε αυτά τα «όχι» είναι ότι τα επικαλούνται όλοι, ακόμη και αυτοί που διχάζουν, σκέπτονται μίζερα και επαναλαμβάνουν μηχανικά σχήματα των περασμένων δεκαετιών.
Μιας και ο λόγος για τον δήμο Θεσσαλονίκης ας ρίξουμε μια ματιά στα κιτάπια της αντιδημαρχίας Οικονομικών. Από το 1990 οι δημότες χρωστούν για απλήρωτες κλήσεις 18 εκατ. ευρώ, η εισπραξιμότητα των οποίων είναι μόλις 2,5%. Αλλά χάρη σε έναν νόμο του 1958 τα ποσά αυτά δεν μπορούν να διαγραφούν και εξακολουθούν να βαρύνουν (κακώς) τον ισολογισμό του δήμου. Γενικότερα η εικόνα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή, αφού οι απαιτήσεις του δήμου από τους δημότες -εξαιρουμένης της της γνωστής υπεξαίρεσης που ακόμη ταλαιπωρεί- είναι 80 εκατ. ευρώ!
Περίπου έξι μήνες μετά την πώληση μέσω της διαδικασίας εκκαθάρισης εν λειτουργία της «Μαλαματίνας» οι πληροφορίες από την αγορά κάνουν λόγο για χαμηλές επιδόσεις στο πεδίο των πωλήσεων. Προφανώς υπάρχει το lockdown στην εστίαση, που επηρεάζει, και μακάρι να είναι μόνο αυτό, διότι πρόκειται για εταιρεία και προϊόν με δυνατό brand name 125 ετών. Οι επόμενοι μήνες, όταν η αγορά θα ανοίξει, θα δείξουν πολλά…
Πάντως η πανδημία έχει πάει πολλές δουλειές πίσω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κτήριο που βρίσκεται στη γωνία της Βενιζέλου με τη Μητροπόλεως, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Νοικιάστηκε πριν από 18 περίπου μήνες για να γίνει ξενοδοχείο κι έκτοτε σιωπή. Ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα ορατό στο κτήριο. Το μόνο σίγουρο -όπως μαθαίνουμε- είναι ότι τα ενοίκια πληρώνονται κανονικά.
Λίγες -όπως λέγαμε και στον καφέ της προηγούμενης εβδομάδας- είναι οι επενδύσεις που προχωρούν. Εκτός από το «Όλυμπος - Νάουσα» στην παλιά παραλία κανονικά δουλεύουν και τα συνεργεία στην ανακαίνιση -ή μάλλον ανακατασκευή- της αγοράς Μοδιάνο.
Ο διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που πραγματοποίησε το προηγούμενο διάστημα για την ανάπλαση του δυτικού θαλάσσιου μετώπου της Θεσσαλονίκης (περιοχή FIX) η γνωστή βιομηχανία ALUMIL -σχετικό ρεπορτάζ με τις προτάσεις παρουσίασε χθες η Voria.gr- επαναφέρει επιτακτικά στο προσκήνιο την ανάπλαση συνολικά του θαλάσσιου μετώπου της πόλης, μήκους 52 χλμ., από το Καλοχώρι μέχρι το Αγγελοχώρι. Το ζήτημα είναι ποιο πολιτικό πρόσωπο θα έχει το κουράγιο και την αντοχή να πάρει το θέμα επάνω του. Να πείσει την κεντρική εξουσία, να τα βρει με τους τοπικούς παράγοντες και παραγοντίσκους, να παλέψει τη γραφειοκρατία, να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους και –τελικά- να συνδέσει το όνομα του με το μέλλον της περιοχής. Δηλαδή να τον γράψει η ιστορία. Μπορεί ο τρόπος να μοιάζει -και να είναι- παλιομοδίτικος, αλλά μάλλον αλλιώς δεν γίνεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, το μέλλον δεν περιμένει. Η ευκαιρία να είναι πραγματικά λαμπρό υπάρχει χάρη στην παραθαλάσσια Θεσσαλονίκη.