Για τον Σεπτέμβριο φαίνεται ότι οδεύει η διαδικασία για την πώληση του ενεργητικού της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ), που επρόκειτο να διεξαχθεί στις 18 Ιουνίου. Αυτή τη φορά ως λόγος για την αναβολή προβάλλεται το γεγονός ότι μέχρι τις 31 Ιουλίου απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί, ενώ τον Αύγουστο είναι κλειστά τα δικαστήρια.
Η πώληση του ενεργητικού της ΕΛΒΟ γίνεται μέσω ειδικής εκκαθάρισης, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει απαραιτήτως να είναι ανοιχτά τα δικαστήρια για να ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη διαδικασία εκπλειστηριασμού. Πρόκειται για την τέταρτη αναβολή τους τελευταίους μήνες -οι πρώτες συνδέθηκαν και πάλι με τα κλειστά λόγω κορωνοϊού δικαστήρια-, κάτι που σημαίνει ότι η καθυστέρηση είναι της τάξεως των έξι μηνών, διάστημα που στην ουσία υπονομεύει για μία ακόμη φορά την υπόθεση. Πολύ περισσότερο που άλλες υποθέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ -ενδεχομένως με διαφορετικές διαδικασίες-, όπως η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ Υποδομών και η ηλεκτρική διασύνδεση της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα προχώρησαν εν μέσω κορωνοϊού.
Σε κάθε περίπτωση η καθυστέρηση στην υπόθεση ΕΛΒΟ δημιουργεί συγκεκριμένα προβλήματα στα ακόλουθα πεδία:
Πρώτον, διαιωνίζει μία υπόθεση που έχει ξεκινήσει τουλάχιστον 20 χρόνια πριν, ίσως και περισσότερα. Τα δύσκολα για την ΕΛΒΟ έχουν ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1990 και από τότε φτάσαμε σταδιακώς στην απαξίωση της επιχείρησης.
Δεύτερον, αποστερεί τη Βόρεια Ελλάδα από μια παραγωγική επένδυση, που θα δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Και μάλιστα σε μια εποχή που στη βιομηχανία χαρακτηρίζεται μάλλον από φαινόμενα αποεπενδύσεων.
Τρίτον, καθυστερεί τον κύκλο του χρήματος που φυσιολογικά θα προκύψει για επιχειρήσεις πέριξ της ΕΛΒΟ, που εξυπηρετούν το έργο της όταν βρίσκεται εν λειτουργία, ενώ δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία χάνουν φόρους και εισφορές.
Τέταρτον, με δεδομένο το διεθνές ενδιαφέρον -τουλάχιστον στη θεωρία- η είδηση των αναβολών και των καθυστερήσεων δεν παραμένει εντός των συνόρων. Για μία ακόμη φορά η Ελλάδα δίνει επιχειρήματα για να θεωρείται χώρα μη φιλική στις επενδύσεις.
Πέμπτον, όσοι Έλληνες και ξένοι ιδιώτες ενδιαφέρονται για την ΕΛΒΟ -άρα έχουν εκπονήσει τα πλάνα τους- αποθαρρύνονται, αφού παρακολουθούν την διαδικασία να μακραίνει -αν όχι να… ξεμακραίνει- με διάφορα προσχήματα.
Έκτον, τη στιγμή που όλο το σύμπλεγμα των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας αντιμετωπίζει προβλήματα και προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί και να επιβιώσει, οι μεν ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία) και ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) λειτουργούν, παράγουν έργο και εισφέρουν απασχόληση, η βορειοελλαδίτικη ΕΛΒΟ, που κάποτε ήταν η ψυχή της Βιομηχανικής Περιοχής της Σίνδου, έκλεισε με σχετική ευκολία. Διότι, για όποιον δεν το κατάλαβε, η ΕΛΒΟ είναι σήμερα μια κλειστή βιομηχανία! Το προσωπικό της έχει μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες και οργανισμούς του δημοσίου και της αυτοδιοίκησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι και ορισμένοι από τους εξειδικευμένους εργαζομένους της ΕΛΒΟ, οι οποίοι μπορούν να παραμείνουν στην εταιρεία εφόσον επαναλειτουργήσει και δεν έχουν ακόμη επιλέξει τη λύση της μετάταξης, το σκέφτονται, πλέον, καθώς ο καιρός περνάει και η ανησυχία μεγαλώνει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι απανωτές καθυστερήσεις στην πώληση του ενεργητικού της ΕΛΒΟ δικαιολογούνται μόνο στην περίπτωση που ο εκκαθαριστής που «τρέχει» τη διαδικασία με τη συνδρομή της Πολιτείας εκτιμά ότι δεν θα υπάρξει ενδιαφέρον, όπως συνέβη στις δύο πρώτες απόπειρες, αλλά σαφείς πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ήδη έχουν γραφτεί ονόματα ξένων και ελληνικών επιχειρήσεων που προετοιμάζονται να πάρουν μέρος στη διαδικασία, χωρίς να υπάρξουν διαψεύσεις.
Όπως έχει γράψει στο παρελθόν η Voria.gr η ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ, πέρα από την αυτονόητη σημασία με την οικονομία της Β. Ελλάδος, αλλά και το συμβολικό χαρακτήρα για την περιοχή, θα δώσει απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα: πόσα και ποια μηνύματα πήρε η Ελλάδα μέσα από τις δύο back to back οικονομικές κρίσεις από το 2010 μέχρι σήμερα στο επίπεδο της επιχειρηματικότητας; Πρώτα από τη δημοσιονομική κρίση της δεκαετίας του 2010, που είχε ως αποτέλεσμα να βυθιστεί η ελληνική οικονομία στο σύνολό της, και αμέσως μετά από την εν εξελίξει κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού, που οδηγεί κι αυτή σε σημαντικές απώλειες και πισωγύρισμα της Ελλάδα στο οικονομικό πεδίο. Αν κάτι έγινε απολύτως σαφές από το 2010 μέχρι το 2019 και πιστοποιείται ξανά τους τελευταίους μήνες είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Κάτι εύκολο να λέγεται, αλλά δύσκολο να γίνεται, καθώς απαιτεί ενσυναίσθηση και άρα κατανόηση της κατάστασης, αλλαγή νοοτροπίας και διαφορετική στρατηγική. Η Ελλάδα οφείλει να αποβάλλει το ρόλο μιας αποκλειστικά εισαγωγικής χώρας και να δώσει σημασία -εκτός από τον τουρισμό, το εμπόριο και τις υπηρεσίες- και στην παραγωγή, βασικός πυλώνας της οποίας είναι η μεταποίηση.
Εκείνο που επίσης προκαλεί εντύπωση στην περίπτωση της ΕΛΒΟ είναι ότι ενώ οι πάντες στη Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Μακεδονία αναγνωρίζουν τη σημασία να αναγεννηθεί αυτή η εμβληματική βιομηχανία, κανείς παραγωγικός ή αυτοδιοικητικός φορέας της περιοχής δεν διαμαρτύρεται για τις καθυστερήσεις. Σε μια εποχή που «το γρήγορο ψάρι τρώει το αργό» οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται -ή μάλλον δεν κινείται- η υπόθεση της ΕΛΒΟ θα δικαιολογούσαν τις διαμαρτυρίες και την άσκηση πίεσης για επιτάχυνση. Εκτός και αν -όπως φαίνεται- οι πάντες βασίζουν την οικονομική εξέλιξη της περιοχής στο δημόσιο και ευρωπαϊκό χρήμα για το οποίο πιέζουν να έρθει γρήγορα, να δοθεί αφειδώς, να δοθεί ως επιδότηση κ.λπ., παρά στις ιδιωτικές επενδύσεις.
ΥΓ. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια Ελλάδα που υποτίθεται ότι βιάζεται για επενδύσεις και ανάπτυξη. Εννοείται ότι αυτό δε πρέπει να σημαίνει προχειρότητα και επιπολαιότητα, αλλά η συγκεκριμένη υπόθεση με την ΕΛΒΟ δεν έχει απλώς ωριμάσει, αλλά… παραωριμάσει!