Πόσα μέτωπα μπορεί να διαχειρίζεται παράλληλα μια κυβέρνηση; Η τωρινή, για παράδειγμα, πρέπει να αντιμετωπίσει:
Α) τις υγειονομικές επιπλοκές μιας πρωτόγνωρης πανδημίας που όμοιά της έχει να γνωρίσει η χώρα από τις αρχές του περασμένου αιώνα
Β) τις οικονομικές επιπλοκές, που δημιουργεί αυτή η κατάσταση, σε μια χώρα που μόλις έβγαινε από μια υπερδεκαετή κρίση και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Κατά συνέπεια, με ελάχιστες αντοχές
Γ) τις εμπλοκές με την Τουρκία, που είναι πολλές και πολυεπίπεδες: στρατιωτικές, διπλωματικές, γεωστρατηγικές και όχι μόνο. Από το 1996 είχαν να βγουν οι δυο στόλοι ανοικτά, το έκαναν τώρα, για πάνω από έναν μήνα
Δ) το μεταναστευτικό, που έρχεται και φεύγει κατά κύματα, αλλά δημιουργεί τετελεσμένα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα, από μια κοινωνία που δεν έχει πλέον καθόλου υπομονή και ελάχιστη ανοχή
Ε) τις έκτακτες καταστάσεις, όπως τα φυσικά φαινόμενα, που άλλοτε πνίγουν κι άλλοτε καίνε ολόκληρες περιοχές. Περίπτωση σαν τον Ιανό, στον νομό Καρδίτσας, όσο κι αν ανασκαλέψουν στο παρελθόν, δεν θα θυμηθούν ξανά
Και, και, και...
Για να αντιμετωπιστούν όλες οι παραπάνω έκτακτες καταστάσεις, διότι περί αυτού πρόκειται, απαιτούνται ισχυρή κεντρική διοίκηση και οργανωμένη περιφέρεια. Με τις υποδομές της χώρας άγρια χτυπημένες από τα αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας και την κυβέρνηση να μην έχει κλείσει ούτε ενάμιση χρόνο στην εξουσία, ψάχνοντας να βρει καλά – καλά τα πατήματα της, αναρωτιέται κανείς: τι άλλο θα μας βρει. Και το κυριότερο: πώς θα αντιμετωπιστεί.
Ο Μητσοτάκης επέλεξε να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος όλων των παραπάνω γεγονότων στην πλάτη του, κυριολεκτικά. Λειτουργώντας σε άλλες περιπτώσεις ως υπουργός Υγείας και σε άλλες ως υπουργός Άμυνας, ανάλογα με την περίσταση. Σε γενικές γραμμές, πέτυχε. Όμως, κάποια στιγμή θα έρθει και η κόπωση. Και τότε, τι θα γίνει; Το επιτελικό κράτος που έστησε στις παρυφές του Μαξίμου αποδείχθηκε ικανό, όμως και γι' αυτό θα ισχύσει αργά ή γρήγορα ό,τι και για τον ίδιο. Θα εμφανίσει κόπωση. Και το ερώτημα επανέρχεται: και τότε, τι θα γίνει;
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να αρχίσει να μοιράζει περισσότερο το παιχνίδι (και) στους υπουργούς της κυβέρνησης; Εκτός κι αν δεν τους εμπιστεύεται. Οπότε το πρόβλημα που περιγράφεται παραπάνω γίνεται ακόμα πιο σύνθετο, γιατί απλά σε αυτή την περίπτωση εξελίσσεται σε θεσμικό.