Skip to main content

Ταλαιπωρία στους δρόμους της Σαλονίκης υπό τους ήχους του Μ. Χατζιδάκι

Η κίνηση γίνεται μόνο με φωτεινούς σηματοδότες.Τροχονόμοι που να σφυρίζουν και να καθοδηγούν τα οχήματα έχουν να εμφανιστούν χρόνια στη Θεσσαλονίκη...

Το έχουμε πει και το έχουμε γράψει πολλές φορές. Οι δημοσιογράφοι κινδυνεύουν συχνά να χαρακτηριστούν γραφικοί. Ας είναι! Όπως αναρωτιέται έμμετρα και ο φίλος Σαλονικιός τροβαδούρος κι ερμηνευτής Στάθης Παχίδης σε ένα τραγούδι του «τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τις εμμονές του;».

Στην προκειμένη περίπτωση το θέμα είναι η Θεσσαλονίκη. Πιο συγκεκριμένα το κέντρο της πόλης, που έχει λίγους και στενούς δρόμους. Και ακόμη πιο ειδικά η πρόσβαση στην συγκεκριμένη περιοχή και η λειτουργία της αγοράς και του εμπορίου. Πράγματα που αν και είναι αυτονόητα σχεδόν καθημερινά αποδεικνύονται προβληματικά. Όπως συνέβη τις τελευταίες ημέρες και πιθανότατα θα συμβεί το επόμενο διάστημα. Οι κινητοποιήσεις για διάφορα θέματα, οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις είναι καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορεί κανείς ούτε να ξεφύγει, ούτε να τις αγνοήσει. Οι πολίτες ανεξαρτήτως ηλικίας ή ιδεολογίας αισθάνονται την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τον δημόσιο χώρο για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Το θέμα είναι τι κάνουν οι αρμόδιες αρχές της πολιτείας για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα των υπολοίπων; ΄Η μάλλον τι κάνουν για να λειτουργήσουν δημιουργικά, ώστε μία διαδήλωση –από την πολυπληθέστερη μέχρι την πλέον ολιγοπρόσωπη και από την δικαιολογημένη και αναμενόμενη μέχρι την πιο… εξωφρενική και ξαφνική- να μη διαλύσει όλους τους υπόλοιπους;

Εκ των πραγμάτων η ευθύνη τήρησης ισορροπιών στους δρόμους πέφτει στην αστυνομία. Η οποία εδώ και χρόνια δεν ανταποκρίνεται με αυτό το πνεύμα. Ποιο είναι το πρόβλημα; Κατ’ αρχήν ότι η αστυνομία ενώ ενημερώνεται και παίρνει μέτρα κλείνοντας δρόμους, ώστε να μη δημιουργηθεί χάος με απρόοπτες συνέπειες, δεν βοηθάει όσους θέλουν να μετακινηθούν. Η κίνηση, δηλαδή, στους ελεύθερους μεν, επιβαρυμμένους δε, δρόμους, εξακολουθεί να γίνεται με βάση τους φωτεινούς σηματοδότες, οι οποίοι είναι ρυθμισμένοι για άλλα δεδομένα. Τροχονόμοι που να σφυρίζουν και να καθοδηγούν τα οχήματα έχουν να εμφανιστούν χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ενδεχομένως η συγκεκριμένη ειδικότητα και τα συγκεκριμένα καθήκοντα να έχει καταργηθεί, αλλά σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται.

Δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η συνεννόηση ή μάλλον η πλήρης έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στους αστυνομικούς. Το παράδειγμα είναι απόλυτα συγκεκριμένο και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: Φίλος οδηγός, την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου, γύρω στη μία το μεσημέρι κατευθυνόταν μέσω της Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Εγνατίας προς τα δυτικά. Στο ύψος του Συντριβανίου αστυνομικός έκοβε την κίνηση και οδηγούσε τα αυτοκίνητα από την Εθνικής Αμύνης προς τη θάλασσα. Υπήρχε, λέει, σε εξέλιξη διαδήλωση. ΟΚ! Ο συγκεκριμένος οδηγός και άλλοι που βρίσκονταν δίπλα του υπέθεσαν ότι θα μπορούσαν να στρίψουν από την Τσιμισκή και να κατευθυνθούν στη Δυτική είσοδο, στο δρόμο προς το Καλοχώρι από το λιμάνι, στη Μοναστηρίου, στη Λαγκαδά, ώστε να συνεχίσουν για τη δουλειά τους ή –ακόμη- και για τη βόλτα τους. Αμ δε! Στο ύψος της Τσιμισκή διαπίστωσαν ότι ο δρόμος ήταν κλειστός. Ο αστυνομικός –τροχονόμος τους «έδιωχνε» με ένταση προς τον Λευκό Πύργο. Στην ερώτηση «και πως θα πάμε δυτικά;» η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Γύρω γύρω από τη ΧΑΝΘ και μέσω Εγνατίας». Στη λογική παρατήρηση ότι «η Εγνατία είναι κλειστή, από εκεί μας έστειλαν εδώ», η απάντηση ήταν ακόμη πιο εξωφρενική. «Πάτε από πιο πάνω, από την Κασσάνδρου, την Ολυμπιάδος, τον Περιφερειακό». Και στην επόμενη –μάλλον παράλογη- ερώτηση: «Μα γιατί από την Εγνατία δεν μας έστριψαν προς τα επάνω», η απάντηση ήταν η αναμενόμενη. Ένα σήκωμα των ώμων. Δείγμα άγνοιας και αδυναμίας εξήγησης. Και ταυτόχρονα μια νευρική κίνηση που έλεγε, χωρίς να… λέει: «Άντε άνθρωπε μου πήγαινε να βρεις την άκρη σου και μη μας καθυστερείς».    

Προφανώς όλα αυτά είναι πολύ μικρά μπροστά στα εθνικά θέματα, στα παγκόσμια προβλήματα, στα πλανητικά θέματα και στις μεταφυσικές αγωνίες. Ακόμη και μπροστά στην προοπτική να περικοπούν ή να διασωθούν ή να αυξηθούν οι συντάξεις, αυτά είναι μικροπράγματα. Λίγες ή περισσότερες καθημερινές στιγμές κάποιων ανθρώπων, ελάχιστων μπροστά τα έξι και περισσότερα δισεκατομμύρια που κατοικούν στον πλανήτη. Εξίσου μικρό είναι και το πρόβλημα όσων ταλαίπωρων ανάμεσά μας διαπίστωσαν το απόγευμα της Τετάρτης ότι οι δρόμοι του κέντρου ήταν κλειστοί επί δίωρο, τα λεωφορεία δεν κινούνταν από τις καθορισμένες διαδρομές τους και το βάρος της τσέπης τους δεν έφτανε για να πάρουν ταξί. Ευτυχώς, τουλάχιστον ο καιρός ήταν ήπιος. Αλλά και μια μουσική φράση κάπου στο βάθος, από την κιθάρα ενός πλανόδιου μουσικού, βοηθούσε να γλυκάνει η ατμόσφαιρα. Ακόμη… μικρότερο υπήρξε το πρόβλημα για την αγορά που επί διήμερο υπολειτούργησε. Ποιος ασχολείται με τους εμπόρους; Ποιος νοιάζεται για τους εμποροϋπαλλήλους, που μπορεί να αντιμετωπίσουν πρόβλημα; Ποιον ενδιαφέρει ότι εδώ και χρόνια αυτή η κατάσταση συμβαίνει πολύ συχνά, τόσο που κοντεύουμε να τη συνηθίσουμε;  

ΥΓ. Αναφερόμενος στο κοινωνικό σύνολο, την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης και τον φασισμό σε όλες του τις εκφράσεις, ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες του 20ου αιώνα, ο Μάνος Χατζιδάκις, έγραψε πριν από αρκετές δεκαετίες: «Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». Ο Χατζιδάκις δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Ξεκίνησε το ταξίδι του για τον Σείριο εδώ και 25 περίπου χρόνια. Ευτυχώς για μας υπάρχει η μουσική του. Αν ζούσε θα υπερασπιζόταν την κανονικότητα των ανθρώπων –όλων των ανθρώπων-, που κακοποιείται καθημερινά.