Κι αν αντί να σκέφτονται κομματικά σκεφτόντουσαν αυτοδιοικητικά; Το ερώτημα απασχολεί (όχι μόνο εμένα) όσους βλέπουν τι γίνεται με τις υποψηφιότητες για τον δήμο Θεσσαλονίκης, ειδικά τις προερχόμενες από τα κεντροδεξιά (όχι ότι από την άλλη μπάντα πηγαίνουν πίσω…).
Όλος αυτός ο αναβρασμός κι ο θόρυβος για τον υποψήφιο που θα στηρίξει η ΝΔ προς τι; Δε μιλάμε για αυτοδιοικητικές εκλογές; Μήπως και όταν ανακοινώσει τη στήριξη (όχι χρίσμα) η ΝΔ ο υποψήφιός της θα ζητήσει τη στήριξη μόνο των νεοδημοκρατών στην πόλη; Τι θα προβάλει δηλαδή; Ότι είναι ικανός επειδή είναι «γαλάζιος» ή επειδή τον έκρινε ικανό το κομματικό σύστημα, η ΝΔ, ο Μητσοτάκης; Και αλήθεια θεωρεί ο όποιος κομματικός υποψήφιος ότι θα γίνει πιστευτή η τάχα ανεξάρτητη υποψηφιότητά του (μη γελιέστε έτσι θα την προβάλει τελικά), που όλως τυχαίως τη στηρίζει η ΝΔ, από τον κόσμο ή μήπως του φτάνει να τον ψηφίσουν οι «γαλάζιοι» και τα μέλη της ΝΔ στον κεντρικό δήμο; Γιατί; Για να εγγράψει ένα αξιοπρεπές ποσοστό και να διεκδικήσει την τιμητική δεύτερη θέση; Και στη ΝΔ θα είναι ικανοποιημένοι αν βρεθεί ο εκλεκτός τους και η παράταξή του στα έδρανα της αντιπολίτευσης για τρίτη σερί θητεία σε έναν δήμο – πάλαι ποτέ κάστρο του κόμματος; Ή μήπως περιμένουν το δώρο Μπουτάρη στα τέλη Σεπτεμβρίου, να τους απαλλάξει από την παρουσία του, για να πέσει σαν… ώριμο φρούτο ο δήμος στα χέρια του όποιου εκλεκτού κι ας μην είναι και καμιά… σοβαρή περίπτωση;
Μήπως να το έπαιρναν αλλιώς όλοι οι επίδοξοι «χρισμένοι» -άνευ χρίσματος και μετά πιθανής στηρίξεως- υποψήφιοι δήμαρχοι της Θεσσαλονίκης και να επένδυαν στην κοινωνία, στα προσόντα τους, στο σχέδιό τους για τον δήμο, σε μια σοβαρή ανάδειξη των προβλημάτων και κατάθεση προτάσεων και λύσεων; Μήπως αντί να κάνουμε κουτσομπολιό σ’ αυτή την πόλη να ασχολούμασταν με τις συναινέσεις στην κατεύθυνση της προόδου της; Μήπως, λέω μήπως, να καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνούσαν σε ένα πρόγραμμα, με έναν επικεφαλής και να δώσουν έτσι έναν άλλο αέρα σε μια υποψηφιότητα νίκης; Τόσα πια τους χωρίζουν; Μήπως αντί να διαγκωνίζονται για τη στήριξη της ΝΔ να έκαναν το σωστό βήμα για να τη διασφαλίσουν, δίνοντας και στον πρόεδρό της το προνόμιο να ισχυριστεί ότι «στηρίζουμε αυτό που θέλει η πόλη»;
Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα (πιστέψτε με ακόμη πιο σκληρά και πιο δύσκολα να απαντηθούν) τα ακούς πια σε κάθε γωνιά της πόλης, συνοδευόμενα από διόλου τιμητικά σχόλια για τα κόμματα και τους επίδοξους δημάρχους. Κι αυτό δεν τους πρέπει, δεν το αξίζουν…
Το παιχνίδι χάθηκε προτού καν αρχίσει; Τα ονόματα που έχουν ήδη απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο ως υποψήφιοι δήμαρχοι της Θεσσαλονίκης φαντάζουν «καμένα» προτού κάνουν το πρώτο επίσημο βήμα τους και είναι κρίμα. Εύχομαι να μην είναι έτσι, διότι πρόκειται περί σοβαρών στελεχών, που είναι απαραίτητοι ως πολιτικό (και όχι μόνο) προσωπικό της πόλης και που θα προσφέρουν ώστε σε τέσσερα πέντε χρόνια από σήμερα η Θεσσαλονίκη να είναι καλύτερη.
Γνώμη μου είναι ότι έπρεπε τα ίδια αυτά στελέχη, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, να μην περιμένουν τι θα κάνει η ΝΔ, αλλά να πάρουν κοινή απόφαση και να λύσουν και τα χέρια του κ. Μητσοτάκη, δημιουργώντας ένα ρεύμα στήριξης πρώτα στην (κι από την) πόλη και μετά στο ή στα (από τα) κόμματα. Να δώσουν οι ίδιοι τη δυναμική στον υποψήφιο και την παράταξη που θα δημιουργήσει, ώστε να μπορεί αυτή η παράταξη κι αυτός ο υποψήφιος να έχει τη στήριξη των Θεσσαλονικιών κι ακολούθως να αναζητηθεί και η στήριξη των πολιτικών δυνάμεων, με πρώτη προφανώς τη ΝΔ.
Σήμερα η κουβέντα έχει ξεχειλώσει και είναι μονοσήμαντη. Επικεντρώνεται στο ποιος είναι καλύτερος από ποιον, σε επίπεδο προσώπου. Καθένας μας όμως έχει διαφορετική άποψη επ’ αυτού, εν πολλοίς βασισμένη σε εξαιρετικά υποκειμενικά κριτήρια, που έχουν να κάνουν με τη συμπάθεια προς το ή τα πρόσωπα. Άλλωστε, σ’ αυτή την πόλη γνωριζόμαστε ή έστω δεν είναι και τόσο δύσκολο να γνωριστούμε… Βάζουμε όρους αναγνωρισιμότητας ή κλείνουμε τα μάτια στις πραγματικές ανάγκες της Θεσσαλονίκης και σε εκείνον που μπορεί να τις υπηρετήσει καλύτερα, σκεπτόμενοι το συμφέρον του κόμματος και την επικράτησή του στο δήμο no matter what.
Θα ήθελα –φαντάζομαι όχι μόνο εγώ- να δω τους υποψήφιους, που προέρχονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο και έχουν έτσι ένα βασικό κοινό σημείο (κι ένα δεύτερο την πεποίθηση ότι πρέπει η διοίκηση Μπουτάρη να ανατραπεί), να αναλαμβάνουν μια πρωτοβουλία για διάλογο μεταξύ τους, αντί να επιδίδονται σε έναν αγώνα υπόγειας επικράτησης. Από τον οποίο τελικά όλοι θα βγουν χαμένοι, ανεξάρτητα από την τελική προτίμηση της ΝΔ. Χαμένο βγαίνει στην τελική και το κόμμα.
Αυτή τη σύγκλιση θα την υπαγορεύσουν έτσι κι αλλιώς οι μετεκλογικές συνθήκες. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές με απλή αναλογική. Σε περίπτωση που ο σημερινός κατακερματισμός δεν ανατραπεί, τότε χάνεται οριστικά ακόμη και το απίθανο σενάριο της εκλογής από την πρώτη Κυριακή, ενώ μετεκλογικά με φόντο τη δημαρχία (εξουσία) δε θα γίνει σύγκλιση και ουσιαστικός διάλογος, αλλά αλισβερίσι θέσεων και ελέγχου της διοίκησης που θα προκύψει. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν είναι υγιές (και δεν μπαίνω σε ακόμη χειρότερα σενάρια, που ούτε θα ήθελαν να τα σκεφτούν τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στη ΝΔ…).
Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος. Να επιλέξει η ίδια η ΝΔ το σύγχρονο ευρωπαϊκό δρόμο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, μέσα από μια εσωτερική διαδικασία, στην οποία τα μέλη του κόμματος τοπικά θα διαλέξουν τα ίδια τον υποψήφιο δήμαρχο που επιθυμούν και η απόφασή τους θα γίνει σεβαστή από το κόμμα. Εφαρμόζεται στη Γερμανία κι όχι μόνο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και για τις βουλευτικές, όπου τα τοπικά μέλη επιλέγουν το 40% των υποψηφίων και το άλλο 60% ο πρόεδρος και τα συλλογικά όργανα… Λύση θα ήταν κι αυτή και μάλιστα σεβαστή από όλους.
Εύχομαι το επόμενο διάστημα να πρυτανεύσει η λογική και να γίνει έστω η προσπάθεια να ενωθούν σε μια κοινή παράταξη οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς στον δήμο, ώστε με μια φωνή να αντιπαρατεθούν με τον κ. Μπουτάρη ή το διάδοχο ισχυρό σχήμα της κεντροαριστεράς (λαμβάνω ως δεδομένη την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ τους, αν και στη δική μου λογική θα ήταν το τέλειο να τα έβρισκαν όλοι μεταξύ τους), συνθέτοντας έτσι έναν δυνατό πόλο και μια άλλη πρόταση για τη Θεσσαλονίκη. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σκεφτείτε πόσο βαριά θα φέρουν τυχόν επιβεβαίωση της εσχάτως φερόμενης εκτίμησης ότι ο κ. Μπουτάρης στις επικείμενες εκλογές «θα σαρώσει»…
Θεωρώ απαραίτητη τη διευκρίνιση ότι είμαι υπέρ του πλουραλισμού και της πολυφωνίας (όχι της… οχλαγωγίας και της ασυνεννοησίας) και συνεπώς μπορεί να εκληφθεί και ως δείγμα υγείας η ύπαρξη πολλών παρατάξεων στις εκλογές για τον κεντρικό δήμο. Οι χαμηλότερων προσδοκιών (σε ψήφους) παρατάξεις έχουν τη χρησιμότητά τους και την αξία τους, την οποία ούτε αμφισβητώ, ούτε μηδενίζω. Και εξάλλου, η απλή αναλογική τους δίνει εν πολλοίς και φωνή μέσα στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο (και πιθανώς στη διοίκηση του δήμου) κι αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Η άποψή μου αφορά στις παρατάξεις που προκύπτουν ή μπορεί να προκύψουν από την αδυναμία σύστασης ενιαίας παράταξης, που εκπροσωπεί συγκεκριμένη μερίδα των εκλογέων. Η ΝΔ αν έσπαζε σε δέκα κόμματα δε θα ήταν κόμμα εξουσίας…