Φταίει ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου; Φταίει το άρρωστο πολιτικό σύστημα ή η λάθος νοοτροπία μας; Φταίνε οι κερδοσκόποι; Η απάντηση είναι μάλλον μπροστά μας.
του Φώτη Λώλα
lolas@voria.gr
Τις τελευταίες ημέρες μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα αρνητικών εξελίξεων στο κοινωνικό, κυρίως, μέτωπο όλη η συζήτηση τόσο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όσο και μεταξύ των απλών πολιτών περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: Πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο; Η απάντηση είναι απλή όσο και περίπλοκη.
Φταίει ο Καραμανλής; Αναμφισβήτητα η ευθύνη που φέρει ο πρώην πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι πολύ μεγάλη. Παρέλαβε μια χώρα με χρέος 200 δισ. ευρώ και την παρέδωσε με χρέος 300 δισ. ευρώ. Επίσης, ήταν ο πρώτος που είπε ανοιχτά στους Ευρωπαίους ότι τους κοροϊδεύουμε, ενώ παρότι φιλελεύθερος διόγκωσε τον δημόσιο τομέα κατά τουλάχιστον 60.000 υπαλλήλους. Σημειώνεται, δε, ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του η χώρα σταμάτησε να παράγει οτιδήποτε άλλο εκτός από σκάνδαλα, τα οποία όχι μόνο άφησαν την κοινή γνώμη άφωνη, αλλά παρέμειναν και ουσιαστικά ατιμώρητα.
Φταίει ο Παπανδρέου; Εκ πρώτης όψεως έχει το ελαφρυντικό του μικρού, σχετικά, χρονικού διαστήματος διακυβέρνησης. Ωστόσο το «λεφτά υπάρχουν» έχει καταγραφεί ήδη στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους μεγαλύτερους εμπαιγμούς, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο διοικητής της ΤτΕ, Γιώργος Προβόπουλος, έχει «αδειάσει» τον νυν πρωθυπουργό, δηλώνοντας ότι προεκλογικά είχε επίγνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ακόμη, έχει χάσει κάθε επικοινωνιακή μάχη που έχει δώσει σε διεθνές επίπεδο, σοβαρές μεταρρυθμίσεις -πλην του «Καλλικράτη»- δεν έχουν προχωρήσει, ενώ έχει στιγματιστεί ως ο πρωθυπουργός που παρέδωσε τα «κλειδιά» στο ΔΝΤ.
Φταίει μήπως το πολιτικό σύστημα; Είναι αρκετά ξεκάθαρο πλέον ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών δεν διακρίνεται για την ποιότητά της. Ο πολιτικός στην Ελλάδα έχει καταντήσει (γιατί περί καταντήματος πρόκειται) μια μαριονέτα η οποία περιφέρεται στην εκλογική του περιφέρεια με καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς, αφού όχι μόνο δεν θέλει, αλλά δεν μπορεί ουσιαστικά να συμβάλει στη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Έχει αναγάγει, δε, τον ξύλινο και χωρίς νήμα λόγο σε επιστήμη, καθιστώντας τον διάλογο σε ένα ιδιότυπο χορό λέξεων άνευ περιεχομένου.
Φταίμε εμείς και η νοοτροπία μας; Επικρατεί η άποψη ότι ο λαός δεν φταίει ποτέ, γιατί δεν λαμβάνει αυτός τις αποφάσεις. Ο λαός εκλέγει τους εκπροσώπους του που αποφασίζουν γι’ αυτόν, και αν όντως ισχύει η ρήση ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε. Εξάλλου, ο λαός ζητά από τις μαριονέτες (πολιτικούς) του «χάρες» κάθε είδους, με αντάλλαγμα την ψήφο του. Μία ψήφο, που ενώ είμαστε ο λαός που γέννησε την δημοκρατία, δεν έχουμε αντιληφθεί τη δύναμή της.
Φταίνε οι κερδοσκόποι; Καταρχάς οι κερδοσκόποι δεν είναι δαίμονες, όπως τείνουν οι περισσότεροι να πιστεύουν ακούγοντας τον αόριστο αυτό όρο. Οι κερδοσκόποι έχουν όνομα και είναι ουσιαστικά τα hedge funds και οι τράπεζες (από κοντά και οι οίκοι «αξιολόγησης») που έχουν μπερδέψει το ρόλο τους με αυτόν του Θεού. Σκοπός της οικονομικής επιστήμης είναι η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, αλλά το χρήμα και η επιρροή που ασκεί έχουν καταφέρει να κάνουν τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το κέρδος, με την ανθρώπινη υπόσταση να αντιμετωπίζεται σαν αριθμός. Προφανώς ο αμφιλεγόμενος τρόπος λειτουργίας και ο, πολλές φορές, διπρόσωπος ρόλος των ιδρυμάτων αυτών τα καθιστά συνυπεύθυνα στα δεινά που έχουν βρει τον τόπο μας.
Από όλα τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι για τη στενωπό από την οποία διερχόμαστε φταίει ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Η δική μας νοοτροπία, η ποιότητα και το ήθος των πολιτικών μας, αλλά και το «αιμοβόρο» διεθνές οικονομικό περιβάλλον δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα που ανατινάχθηκε στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Η κρίση, ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί μια χρυσή ευκαιρία για όλους μας. Αν καταφέρουμε να αφαιρέσουμε όλα τα βαρίδια που μας τραβούν στο βυθό εδώ και πολλά χρόνια, θα επιβιώσουμε και θα γίνουμε δυνατότεροι. Παράλληλα, σε διεθνές επίπεδο, αν αντιληφθούμε ότι προτεραιότητα αποτελεί η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.
lolas@voria.gr
Τις τελευταίες ημέρες μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα αρνητικών εξελίξεων στο κοινωνικό, κυρίως, μέτωπο όλη η συζήτηση τόσο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όσο και μεταξύ των απλών πολιτών περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: Πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο; Η απάντηση είναι απλή όσο και περίπλοκη.
Φταίει ο Καραμανλής; Αναμφισβήτητα η ευθύνη που φέρει ο πρώην πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι πολύ μεγάλη. Παρέλαβε μια χώρα με χρέος 200 δισ. ευρώ και την παρέδωσε με χρέος 300 δισ. ευρώ. Επίσης, ήταν ο πρώτος που είπε ανοιχτά στους Ευρωπαίους ότι τους κοροϊδεύουμε, ενώ παρότι φιλελεύθερος διόγκωσε τον δημόσιο τομέα κατά τουλάχιστον 60.000 υπαλλήλους. Σημειώνεται, δε, ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του η χώρα σταμάτησε να παράγει οτιδήποτε άλλο εκτός από σκάνδαλα, τα οποία όχι μόνο άφησαν την κοινή γνώμη άφωνη, αλλά παρέμειναν και ουσιαστικά ατιμώρητα.
Φταίει ο Παπανδρέου; Εκ πρώτης όψεως έχει το ελαφρυντικό του μικρού, σχετικά, χρονικού διαστήματος διακυβέρνησης. Ωστόσο το «λεφτά υπάρχουν» έχει καταγραφεί ήδη στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους μεγαλύτερους εμπαιγμούς, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο διοικητής της ΤτΕ, Γιώργος Προβόπουλος, έχει «αδειάσει» τον νυν πρωθυπουργό, δηλώνοντας ότι προεκλογικά είχε επίγνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ακόμη, έχει χάσει κάθε επικοινωνιακή μάχη που έχει δώσει σε διεθνές επίπεδο, σοβαρές μεταρρυθμίσεις -πλην του «Καλλικράτη»- δεν έχουν προχωρήσει, ενώ έχει στιγματιστεί ως ο πρωθυπουργός που παρέδωσε τα «κλειδιά» στο ΔΝΤ.
Φταίει μήπως το πολιτικό σύστημα; Είναι αρκετά ξεκάθαρο πλέον ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών δεν διακρίνεται για την ποιότητά της. Ο πολιτικός στην Ελλάδα έχει καταντήσει (γιατί περί καταντήματος πρόκειται) μια μαριονέτα η οποία περιφέρεται στην εκλογική του περιφέρεια με καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς, αφού όχι μόνο δεν θέλει, αλλά δεν μπορεί ουσιαστικά να συμβάλει στη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Έχει αναγάγει, δε, τον ξύλινο και χωρίς νήμα λόγο σε επιστήμη, καθιστώντας τον διάλογο σε ένα ιδιότυπο χορό λέξεων άνευ περιεχομένου.
Φταίμε εμείς και η νοοτροπία μας; Επικρατεί η άποψη ότι ο λαός δεν φταίει ποτέ, γιατί δεν λαμβάνει αυτός τις αποφάσεις. Ο λαός εκλέγει τους εκπροσώπους του που αποφασίζουν γι’ αυτόν, και αν όντως ισχύει η ρήση ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε. Εξάλλου, ο λαός ζητά από τις μαριονέτες (πολιτικούς) του «χάρες» κάθε είδους, με αντάλλαγμα την ψήφο του. Μία ψήφο, που ενώ είμαστε ο λαός που γέννησε την δημοκρατία, δεν έχουμε αντιληφθεί τη δύναμή της.
Φταίνε οι κερδοσκόποι; Καταρχάς οι κερδοσκόποι δεν είναι δαίμονες, όπως τείνουν οι περισσότεροι να πιστεύουν ακούγοντας τον αόριστο αυτό όρο. Οι κερδοσκόποι έχουν όνομα και είναι ουσιαστικά τα hedge funds και οι τράπεζες (από κοντά και οι οίκοι «αξιολόγησης») που έχουν μπερδέψει το ρόλο τους με αυτόν του Θεού. Σκοπός της οικονομικής επιστήμης είναι η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, αλλά το χρήμα και η επιρροή που ασκεί έχουν καταφέρει να κάνουν τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το κέρδος, με την ανθρώπινη υπόσταση να αντιμετωπίζεται σαν αριθμός. Προφανώς ο αμφιλεγόμενος τρόπος λειτουργίας και ο, πολλές φορές, διπρόσωπος ρόλος των ιδρυμάτων αυτών τα καθιστά συνυπεύθυνα στα δεινά που έχουν βρει τον τόπο μας.
Από όλα τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι για τη στενωπό από την οποία διερχόμαστε φταίει ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Η δική μας νοοτροπία, η ποιότητα και το ήθος των πολιτικών μας, αλλά και το «αιμοβόρο» διεθνές οικονομικό περιβάλλον δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα που ανατινάχθηκε στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Η κρίση, ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί μια χρυσή ευκαιρία για όλους μας. Αν καταφέρουμε να αφαιρέσουμε όλα τα βαρίδια που μας τραβούν στο βυθό εδώ και πολλά χρόνια, θα επιβιώσουμε και θα γίνουμε δυνατότεροι. Παράλληλα, σε διεθνές επίπεδο, αν αντιληφθούμε ότι προτεραιότητα αποτελεί η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.