Skip to main content

Θεσσαλονίκη: Ας μην αποτελέσουμε σ' αυτές τις γιορτές το άλλοθι κανενός

Στην περιοχή μας έχουμε πλέον εμπειρία από την έξαρση της πανδημίας. Αφήσαμε όμως πίσω μας τα χειρότερα ή τα έχουμε μπροστά μας;

Με τα Χριστούγεννα να έχουν περάσει και την Πρωτοχρονιά μπροστά μας, καλό είναι αυτές τις μέρες να βρούμε το χρόνο για να σκεφτούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε όλα τα ενδεχόμενα του διαστήματος μετά το τέλος των εορτών.

Μπορεί η ομίχλη να έχει καλύψει μέρες τώρα τη Θεσσαλονίκη, όμως δεν μπορεί να κρύψει τη γενικευμένη συμπεριφορά, που είναι οφθαλμοφανής. Μπορεί να μη συγκεντρωθήκαμε έξω από τα μαγαζιά του κέντρου της πόλης στις υπαίθριες ψησταριές, μπορεί να φορούσαμε όλοι μάσκα, μπορεί να ήμασταν απολύτως τυπικοί με την τήρηση των μέτρων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμπεριφερθήκαμε ως κοινωνία ευρισκόμενη σε καραντίνα. Είναι κοινή διαπίστωση ότι η συμπεριφορά μας προσομοιάζει με εκείνη που είχαμε ως τοπική κοινωνία στις αρχές Οκτωβρίου. Ίσως να μην καθόμαστε σε καφέ και εστιατόρια, όμως η κινητικότητα των πολιτών προκάλεσε έκπληξη ακόμη και σε εκείνους που θεωρούν το σπίτι τους φυλακή για δικούς τους λόγους.

Δρόμοι για πολλές ώρες μποτιλιαρισμένοι, πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο, πλατείες και πεζόδρομοι με διαβάτες καθένας εκ των οποίων πάω στοίχημα ότι είχε το απαραίτητο sms και μια νέα παραλία γεμάτη με κόσμο.

«Δεν κολλάει έξω». Καλά τώρα... Και με τις αποστάσεις δεν κολλάει και μέσα... Η ομίχλη πυκνή, αλλά δύσκολα κρύβει αυτό που απειλεί να έρθει τις επόμενες μέρες.

Είμαστε μια κοινωνία κουρασμένη από τη θεωρητική καραντίνα. Θέλουμε απλώς να ανοίξουν τα πάντα, να μας δοθεί θεωρητικά και τυπικά η ευκαιρία να κάνουμε ό,τι θα κάναμε στην καθημερινότητά μας, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε, ακόμη κι αν δεν θέλουμε καν να κάνουμε ό,τι κάναμε τα τελευταία χρόνια τέτοια περίοδο.

Απλώς θέλουμε στο μυαλό μας να φύγει κάθε περιορισμός. Απολύτως υγιές. Ποιος ανέχεται οποιαδήποτε δεσμά; Όμως στην περίπτωσή μας, με μια πανδημία να απειλεί ζωές και το μέλλον του κοινωνικού συνόλου, πρέπει να θυμηθούμε ότι σ' αυτή τη ζωή εκτός από δικαιώματα έχουμε όλοι και υποχρεώσεις. Πολλές φορές ανεπιθύμητες, όμως τις έχουμε.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κουνήσει το δάχτυλο στους πολίτες. Θέλω μόνο να σκεφτεί καθένας αν η χτεσινή κατάσταση στην παραλία της Θεσσαλονίκης είχε καμιά διαφορά με την περσινή δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στον ίδιο τόπο. Μπορεί ο κόσμος που συγκεντρώθηκε εκεί να ήταν και περισσότερος φέτος.

Καλώς ή κακώς αυτό σημαίνει ότι βάλαμε σε ρίσκο την πορεία της πανδημίας σε τοπικό επίπεδο. Και παρότι τα κρούσματα μειώνονται, το ιικό φορτίο μειώνεται, οι θάνατοι παραμένουν σε εξωφρενικά επίπεδα και οι διασωληνώσεις παραμένουν πολλές, ενώ τα διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ είναι ακόμη λιγοστά.

Στη Θεσσαλονίκη πια σχεδόν όλοι έχουμε κάποιους γνωστούς, φίλους, συγγενείς, που δεν θα είναι πια μαζί μας. Έχουμε ζήσει ήδη μια έξαρση της πανδημίας. Ελπίζω να ήταν η χειρότερη και να μην είναι τα χειρότερα μπροστά μας.

Κατανοώ τις ανάγκες για έξοδο από το σπίτι, την ανάγκη για μια περιορισμένη έστω χαλάρωση, την ανάγκη για ψυχολογική τόνωση, ακόμη και την ανάγκη να ξορκίσουμε το κακό βγαίνοντας για λίγο από τη γραμμή.

Εκείνο που δεν κατανοώ είναι γιατί πρέπει να προκαλέσουμε γι' ακόμη μια φορά την τύχη μας. Γιατί πρέπει να συναθροιζόμαστε και να συγχρωτιζόμαστε στα γνώριμα στέκια, όταν μπορούμε να το κάνουμε κι αλλιώς. Κατανοητή ακόμη και η ανάγκη για κοινωνική επαφή, όμως υπό τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει κοινωνικότητα. Υπάρχει απλώς συνάθροιση, συγχρωτισμός και στρώσιμο του χαλιού για να πορευτεί ο κορωνοϊός.

Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η ζωή μας άλλαξε. Είμαστε τυχεροί που μπορούμε και να το σκεφτόμαστε. Κάποιοι έχασαν αυτή την ευκαιρία.

Κι όμως, η ζωή μας έχει αλλάξει από αυτή την πανδημία. Όπως η ζωή μας άλλαξε από την οικονομική κρίση. Κάθε χτύπημα αφήνει σημάδια. Κάθε πάθημα όμως πρέπει να γίνεται μάθημα, αλλιώς τα παθήματα δεν θα έχουν τελειωμό.

Αν όλα πάνε σύμφωνα με τον προγραμματισμό της κυβέρνησης, ο γενικός πληθυσμός θα αρχίσει να εμβολιάζεται από τον Ιούνιο. Οπότε όσοι θέλουν να βλέπουν το εμβόλιο ως πανάκεια θα πρέπει να ξέρουν ότι, εφόσον η σκέψη τους αποδειχτεί σωστή, η επιστροφή σε μια κατάσταση ουσιαστικά καλύτερη θα είναι κάπου στο φθινόπωρο του 2021.

Μέχρι τότε συνάνθρωποί μας θα μπαίνουν στο νοσοκομείο, θα ταλαιπωρούνται μαζί με τις οικογένειές τους και θα εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να σωθούν σε κουρασμένους γιατρούς και νοσηλευτές και κάποιοι στο Θεό που πιστεύουν.

Μέχρι τότε (ελπίζω τότε κι όχι πολύ αργότερα) καθένας μας προτού αψηφήσει κάποιο περιοριστικό μέτρο, προτού βγει για τη βόλτα του, προτού δηλώσει κουρασμένος ή καταπιεσμένος, ας σκεφτεί τι έκανε ο ίδιος για να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης το ταχύτερο.

Δεν θέλω κανένας να με μπλέξει με την ατομική ή τη συλλογική ευθύνη. Δεν θέλω σήμερα να αναφερθώ στις ευθύνες της Πολιτείας. Υπάρχουν. Τις κρίνουν και τις αποδίδουν πολλοί καθημερινά. Το έχω κάνει κι εγώ στις απόψεις μου. Για όσους επιμένουν ότι εμείς ως πολίτες δεν έχουμε ευθύνη το μόνο που έχω να απαντήσω είναι ότι και αισθάνομαι υπεύθυνος και δεν έχω καμιά διάθεση να αποτελέσω το άλλοθι οποιασδήποτε ολιγωρίας κι οποιουδήποτε αρμόδιου.

Το μόνο που θα ήθελα είναι να σκεφτεί καθένας μας την επόμενη έξοδό του. Για κάποιους μπορεί να είναι η τελευταία. Εύχομαι να μην είναι για κανέναν. Κι εύχομαι σε όλους υγεία και ευτυχία. Και για το νέο έτος: Καλά μυαλά και ταχύτατη έξοδο από την πανδημία.