Δεν αποτελεί καινούργια τάση. Αντιθέτως έχει τις ρίζες της στα χρόνια της κρίσης και συνεχίζει με αμείωτους ρυθμούς να επεκτείνεται, καθώς για πολλούς αποτέλεσε την εύκολη λύση, όχι δικαιολογημένα, καθώς έχει και αυτή τις δικές της απαιτήσεις.
Η επιχειρηματικότητα του σάντουιτς, του καφέ, του σουβλατζίδικου, στη Θεσσαλονίκη καλά κρατεί, με τα καταστήματα του χώρου να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια. Νεόκοπες επιχειρήσεις στο χώρο, ή και δοκιμασμένες, που μετατράπηκαν σε αλυσίδες, διεκδικούν μερίδιο στην εν λόγω αγορά, προσπαθώντας να προσθέσουν, όχι πάντα, και πιο νεοτεριστικά στοιχεία.
Πέρα από τις κεντρικούς δρόμους, όπως πχ στην οδό Αριστοτέλους, με τα σουβλατζίδικα, στο ύψος της οδού Μητροπόλεως, να είναι το ένα δίπλα στο άλλο, τα ‘κολλητά’ καφέ στην παραλιακή οδό, αλλά και τα γεμάτα στενά, με ταχυφαγεία, και όχι μόνο, κατά μήκος της πόλης, δημιουργούνται νέες ‘πιάτσες’ για τα εν λόγω καταστήματα που φιλοδοξούν να αποκτήσουν τη δική τους πελατεία.
Για παράδειγμα στους δρόμους περιμετρικά των Δικαστηρίων, αλλά και στην οδό Δωδεκανήσου, στη συμβολή με την οδό Φράγκων κάνουν ξεκίνημα κατάστηματα του εν λόγω χώρου. Διαμορφωμένα με σύγχρονη αισθητική φιλοδοξούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των διερχόμενων και όχι μόνον.
«Ζήτηση για μίσθωση καταστημάτων για ταχυφαγεία, πάντα υπήρχε, και στην περίοδο της κρίσης, που όλα ήταν παγωμένα. Είναι μία αγορά με σταθερή ζήτηση. Το μυστικό στα καταστήματα υγειονονομικού ενδιαφέροντος είναι πως συχνά αλλάζουν χέρια, χωρίς ο πελάτης να το αντιλαμβάνεται. Συχνά κρατιέται η επωνυμία του καταστήματος, οπότε δεν φαίνεται πως έχει αλλάξει ιδιοκτήτη. Ανατρέχοντας στο μητρώο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, μπορεί κανείς να δει πως εγγράφονται συνεχώς καινούργιες επιχειρήσεις αυτού του κλάδου» αναφέρει χαρακτηριστικά o συνιδρυτής της Parthenon Real Estate και πιστοποιημένος εκτιμητής ακίνητης περιουσίας, Κώστας Γεωργάκος.
Σύμφωνα με εκπροσώπους του κλάδου των καφέ- ταχυφαγείων «πολλοί εναποθέτουν την ελπίδα τους για ένα καλό μεροκάματο, στον καφέ, στις «σπιτικές» πίτες, στα μαγειρευτά, στα μπέργκερ. Καφέ και εστιατόρια παντός είδους ξεφυτρώνουν μέσα σε λίγες μέρες αλλά κλείνουν και με την ίδια ταχύτητα».
Επιχειρηματικότητα ανάγκης;
Το ερώτημα που δημιουργείται πάντως είναι εύλογο. Είναι τελικά επιχειρηματικότητα ανάγκης η δημιουργία τόσων πολλών χώρων που αναμφίβολα αντιμετωπίζουν μεγάλο ανταγωνισμό καθώς προσφέρουν σχεδόν το ίδιο προϊόν, ή κίνηση για παίκτες που θέλουν να διαχωριστούν από το σύνολο και αναλαμβάνουν ρίσκο;
Για κάποιους είναι όντως λύση ανάγκης, καθώς χωρίς να έχουν εργασιακές επιλογές και διαθέτοντας ένα μικρό κεφάλαιο μπαίνουν σε ένα χώρο που ελάχιστα γνωρίζουν, με τα αποτελέσματα να είναι αβέβαια για αυτούς. Για κάποιους άλλους η είσοδος στο χώρο αποτελεί επιλογή.
Το βέβαιο πάντως είναι το εξής: ο χώρος της εστίασης, ειδικά στην εποχή της υπερπροσφοράς, που διάγουμε και της εξειδίκευσης, ανήκει στους πλέον δύσκολους. Πρόκειται για δουλειά που απαιτεί δημιουργικότητα, συνέπεια, προσήλωση και μεγάλη προσοχή αλλά και παρακολούθηση των νέων τάσεων και τεχνικών. Απαιτεί μεράκι και κόπο για να μπορέσει ο επιχειρηματίας να ανταποκριθεί.
Το πόσα από τα καταστήματα που ανοίγουν θα επιβιώσουν, και γιατί όχι θα επεκταθούν, θα το δείξει ο χρόνος.