Η χθεσινή σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης με τη συμμετοχή της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ και εκπροσώπων των παραγωγικών φορέων της περιοχής, θεωρητικά εντάσσεται στο πλαίσιο του διαλόγου γύρω από την ιδιωτικοποίηση του λιμένα, αφού επίκειται τους επόμενους μήνες η πώληση του πλειοψηφικού μετοχικού πακέτου της ΟΛΘ ΑΕ. Στην πραγματικότητα ήταν κάτι μεταξύ ομαδικής ψυχοθεραπείας και δικαιολογίας για τους συμμετέχοντες, οι οποίοι μπορούν να υποστηρίξουν στο μέλλον ότι «τα είχαν πει».
Μια συζήτηση χωρίς ουσία, αφού αυτοί που έχουν αναλάβει την πώληση δεν την πιστεύουν και αναζητούν τρόπους για καθυστέρηση. Η διοίκηση της ΟΛΘ ΑΕ, επίσης, προτιμά για αυτονόητους λόγους να επιμηκυνθεί η διαδικασία, οι εργαζόμενοι δεν τη θέλουν καθόλου, ενώ και οι χρήστες (ναυτικοί πράκτορες, εκτελωνιστές, επιχειρήσεις) προβληματίζονται. Για την ακρίβεια φοβούνται αυτό που θα προκύψει, επειδή ούτε το γνωρίζουν, ούτε μπορούν να το φανταστούν.
Ξέρουν μόνο ότι πολλά απ’ αυτά που έχουν συνηθίσει να ανέχονται θα πάψουν να ισχύουν, αλλά δεν μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τι θα πάρει τη θέση τους. Διότι όλοι μπορεί να γκρινιάζουν, αλλά όλοι είναι λίγο πολύ βολεμένοι με την κατάσταση που υπάρχει. Μόνο οι εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων (Επιμελητήρια και Σύνδεσμοι) είναι πιο ξεκάθαροι υπέρ της αποκρατικοποίησης, μάλλον επειδή βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Υποψιάζονται ότι θα δοθεί ώθηση που θα διαχυθεί στο σύνολο της ιδιωτικής οικονομίας, την οποία εκπροσωπούν.
Η χθεσινή συζήτηση ήταν προσχηματική στα όρια του υποκριτικού, όπως τόσα και τόσα που γίνονται στη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα γενικότερα. Μια θλιβερή επανάληψη δεκάδων άλλων αναλόγων ζυμώσεων που έχουν γίνει στο παρελθόν, γύρω από το ίδιο θέμα και με τα ίδια επιχειρήματα. Μια συζήτηση δεκαετιών, στην οποία οι εμπλεκόμενοι άλλα θέλουν, άλλα λένε και άλλα εννοούν.
Το θέμα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έχει συζητηθεί και αναλυθεί τόσο πολύ που δεν υπάρχουν «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα». Με τα σημερινά δεδομένα, όπως προσδιορίζονται από τη γεωγραφική του θέση, το μάνατζμεντ, τις υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης περίπου έχει εξαντλήσει τα όρια του. Εάν δεν το αναλάβει σύντομα ένας μεγάλος παγκόσμιος πάροχος μεταφορών τύπου Cosco, εάν δεν επενδυθούν χρήματα για την επέκταση της 6ης προβλήτας, τη δημιουργία Logistic Center και την ενίσχυση του μηχανολογικού εξοπλισμού και κυρίως εάν δεν ενταχθεί σε ένα σύστημα μεταφοράς προϊόντων μεταξύ της Άπω Ανατολής (Κίνα, Ν. Κορέα, Ιαπωνία κ.λπ.) και της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα συρρικνωθεί. Θα μαραζώσει παρασύροντας στο βυθό της θάλασσας κάθε αναπτυξιακή προοπτική που σηματοδοτεί σήμερα για την ευρύτερη Κεντρική Μακεδονία. Ήδη η καθυστέρηση είναι μεγάλη. Ας μη ξεχνάμε ότι από την προηγούμενη απόπειρα παραχώρησης της διακίνησης κοντέινερς σε ιδιώτη έχουν περάσει επτά – οκτώ χρόνια, ένα διάστημα κατά το οποίο στον παγκόσμιο εμπορικό χάρτη γίνεται κοσμογονία.
Όλα αυτά, όπως και την υπαρκτή απειλή από τη διόγκωση και την τελειοποίηση της οργάνωσης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, τα γνωρίζουν όλοι στη Θεσσαλονίκη. Τουλάχιστον όσοι εμπλέκονται με την πραγματική οικονομία. Επομένως οι συσκέψεις και οι ανταλλαγές απόψεων για μία ακόμη φορά – ή και δεύτερη όπως ανακοίνωσε χθες αναφερόμενος στο εγγύς μέλλον ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ- δεν έχουν νόημα. Μάλλον είναι ύποπτες, διότι εξυπηρετούν τον δήθεν προβληματισμό όσων ποντάρουν στην τύχη, το απρόβλεπτο ή κάποια απρόσμενη πολιτική εξέλιξη για να καθυστερήσουν ή να ματαιώσουν τη διαδικασία. Εν ονόματι, ασφαλώς, της διαφάνειας, του δημοσίου συμφέροντος και της δημοκρατίας!