Μεγάλο πρόβλημα στο ζήτημα της επικοινωνίας δημιουργεί στην κοινότητα των κωφών της Θεσσαλονίκης ο μικρός αριθμός των ενεργών διερμηνέων νοηματικής που υπάρχει στην πόλη.
Οι ελάχιστοι διερμηνείς, που μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών, σε συνδυασμό με την απουσία δυνατότητας διερμηνείας στις κρατικές υπηρεσίες καθιστά συχνά αδύνατη την πρόσβαση των κωφών συμπολιτών μας σε βασικά δικαιώματα, όπως είναι η πρόσβαση στην εκπαίδευση και την υγεία, η εκπροσώπηση στο δικαστήριο και η ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία.
«Οι ενεργοί διερμηνείς στην πόλη είναι λίγοι και οι ανάγκες των κωφών δεν καλύπτονται» δηλώνει στη Voria.gr ο β’ αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος και υπεύθυνος του Κέντρου Νοηματικής, Γιώργος Γκιντίκας, ο οποίος είναι και ο ίδιος κωφός.
Ενδεικτικά, αναφέρει το παράδειγμα των πανεπιστημίων, όπου όπως υποστηρίζει η κατάσταση είναι κυριολεκτικά απαράδεκτη στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πόλης.
«Λόγω της οικονομικής κρίσης, τα πανεπιστήμια δεν έχουν βάλει στον προϋπολογισμό τους τη διερμηνεία νοηματικής. Όταν ένα πανεπιστήμιο λέει όμως ότι δέχεται τους κωφούς φοιτητές, σημαίνει ότι πρέπει να μπορεί να εξυπηρετήσει τους κωφούς φοιτητές. Δεν γίνεται ο φοιτητής να ψάχνει πριν το μάθημα να βρει διερμηνέα για να παρακολουθήσει την παράδοση» τονίζει ο ίδιος, συμπληρώνοντας ότι οι φοιτητές με προβλήματα ακοής δεν παρακολουθούν πλέον τα μαθήματα του πανεπιστημίου.
Σε συνδυασμό με την έλλειψη διερμηνέων, υπάρχει και το πρόβλημα του κόστους για τις υπηρεσίες διερμηνείας, καθώς το κράτος δικαιολογεί μόνο 25 ώρες διερμηνείας άνα έτος για κάθε άτομο.
Δεδομένου ότι μια ενδεικτική χρέωση για μια ώρα διερμηνείας είναι τα 25 ευρώ, το κόστος που επωμίζεται ένας κωφός για να ασκήσει το βασικό δικαίωμα της επικοινωνίας είναι υπέρογκο.
«Για ποιον λόγο να μην μπορεί να εξυπηρετήσει η ελληνική κοινωνία τους κωφούς;» διερωτάται ο κ. Γκιντίκας. «Είμαστε πολίτες και πληρώνουμε τους φόρους μας, και πρέπει να εξυπηρετηθούμε. Έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους ακούοντες. Γιατί να μην έχω πρόσβαση λοιπόν στην επικοινωνία και να πρέπει να πληρώσω τον διερμηνέα για να πάω παραδείγματος χάριν στο νοσοκομείο;» τονίζει, εκφράζοντας παράλληλα τη γνώμη ότι πρέπει στους προϋπολογισμούς όλων των δημόσιων φορέων να καλύπτονται τα έξοδα των διερμηνέων.
Γιατί είναι μειωμένος ο αριθμός των διερμηνέων
Διερμηνείς που ήταν ενεργοί έχουν σταματήσει να ασκούν το επάγγελμα, καθώς βλέπουν ότι δεν μπορούν να βιοποριστούν πια από αυτό λόγω της έλλειψης κρατικών κονδυλίων, τονίζει ο κ. Γκιντίκας.
Ο ίδιος μάλιστα αναφέρει περιπτώσεις στις οποίες κρατικοί φορείς, όπως τα δικαστήρια, ενώ υποστήριζαν τα προηγούμενα χρόνια ότι θα πληρώσουν τους διερμηνείς, εν τέλει αυτοί δεν έλαβαν την αμοιβή τους ποτέ.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι διερμηνείς να κάνουν δύο και τρία επαγγέλματα ταυτόχρονα για να επιβιώσουν, με τη διερμηνεία να μην αποτελεί τη βασική τους ενασχόληση.
Για μια ακόμα φορά, αυτό πλήττει την κοινότητα καθώς οι διερμηνείς δύνανται να αφιερώσουν πολύ λιγότερες ώρες στην εξυπηρέτηση των κωφών.
«Η δυσκολία είναι μεγάλη, γιατί οι ανάγκες των κωφών είναι μεγάλες. Εγώ έχοντας μια άλλη πρωινή δουλειά, από την οποία βιοπορίζομαι, δεν μπορώ να την αφήσω για να πάω παραδείγματος χάριν στο δικαστήριο. Ο κωφός όμως αν δεν πάει στο δικαστήριο, η δίκη θα πάρει αναβολή και αυτό θα είναι εις βάρος του» δηλώνει στη Voria.gr η διερμηνέας νοηματικής γλώσσας, Χρύσα Κύρλου.
«Εμείς οι διερμηνείς θέλουμε να πάμε στη διερμηνεία, αλλά λόγω έλλειψης κονδυλίων αυτό δεν γίνεται γιατί είναι δύσκολο ο κωφός να βάζει συνεχώς από την τσέπη του» συμπληρώνει.
Όπως η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά, υπάρχουν μέρες που μπορεί να μην λάβει κάποια κλήση από κωφό αλλά και ημέρες που μπορεί να δεχτεί πέντε ή και έξι κλήσεις.
Σύμφωνα με τον κ. Γκιντίκα, η Ομοσπονδία Κωφών Ελλάδος έχει απευθυνθεί πολλάκις στο υπουργείο κοινωνικής αλληλεγγύης για τα προβλήματα αυτά.
«Μας απαντούν ότι έχουμε δίκιο. Φαίνεται να μας υποστηρίζουν, αλλά δεν βλέπουμε πράξεις» υποστηρίζει ο ίδιος.
Δέκα χρόνια μετά τη σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, την οποία έχει προσυπογράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση, στη Θεσσαλονίκη αλλά και την υπόλοιπη επικράτεια η δυνατότητα ενός κωφού να έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως αυτό της επικοινωνίας, ανήκει ακόμα στη σφαίρα της ουτοπίας.
Μονόδρομος για τη λύση του προβλήματος φαίνεται να είναι η πρόσληψη διερμηνέων σε κρατικές υπηρεσίες αλλά και ιδιωτικούς φορείς.
Πόσος χρόνος όμως χρειάζεται ώστε η χώρας μας να διανύσει αυτόν τον δρόμο, αυτό παραμένει ακόμα άγνωστο.