«Οι ώρες ήταν μαρτυρικές. Εγκλωβισμένοι σε μια καμπίνα, είχε παλιόκαιρο και δεν γνωρίζαμε τι να κάνουμε... Λίγο ασχολούμασταν με το αυτοκίνητο, μιλούσαμε με τους συναδέλφους μας, μαγειρεύαμε μόνοι μας. Συνεχώς με ένα τηλέφωνο προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Αβεβαιότητα και αδιέξοδο». Με αυτόν τον τρόπο περιγράφει ο Κώστας Αντωνίου, ένας από τους 13 μεταφορείς-οδηγούς που παρέμειναν εγκλωβισμένοι για 25 ημέρες στα σύνορα του Ιράκ με την Τουρκία, την πολυήμερη ταλαιπωρία που υπέστη ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.
«Είμαστε μαθημένοι λίγο-πολύ σε αυτές τις συνθήκες του δρόμου, αλλά η αβεβαιότητα έκανε μαρτυρική όλη αυτή την κατάσταση» ανέφερε και περιγράφοντας τα συναισθήματα εκείνων των ημερών σημείωσε: «Μεγάλη αβεβαιότητα, μια κατάσταση αδιέξοδη, δεν γνωρίζαμε τι μας ξημερώνει κάθε ημέρα. Οι κανόνες υγιεινής ήταν ανύπαρκτοι, οι σκέψεις μας συνέχεια στην οικονομική καταστροφή, σκεφτόμασταν και τους οικείους μας. Σε μια τέτοια αγορά, είναι αβέβαιη και η τροφοδοσία σου, τι να αγοράσεις, τι να φας δεν γνωρίζεις».
Όλες οι προσπάθειες που έκαναν για να απεγκλωβιστούν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους, όπως ανέφερε, οδηγούσαν σε αδιέξοδο. «Δεν είχαμε καμία επαφή με τους Τούρκους. Ζητούσαμε διάφορες λύσεις, όπως για παράδειγμα να έρθουν δυο αυτοκίνητα με ιατρικό προσωπικό, να μας συνοδεύσουν, ένα όχημα μπροστά κι ένα πίσω, αλλά δεν δεχόντουσαν, μας καθυστερούσαν άσκοπα» σημείωσε.
Με ένα πλατύ χαμόγελο, ο Αλέξανδρος Ομιλιάδης, μόλις έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, δήλωσε ανακουφισμένος κι απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους είπε: «καλώς σας βρήκαμε»!
Στη συνέχεια, όπως και ο συνάδελφός του Κώστας Αντωνίου, περιέγραψε όλα όσα βίωσε: «Τραβήξαμε μεγάλη ταλαιπωρία. Ήταν δύσκολες ημέρες, μαγειρεύαμε μόνοι μας, ήμασταν απομονωμένοι καθώς έκλεισαν (οι Τούρκοι) τα σύνορα για τρίτες χώρες. Μόνο τα δικά τους περνούσαν. Ευχαριστούμε, όμως, πολύ το υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, την Ομοσπονδία Φορτηγών Αυτοκινητιστών Ελλάδος (ΟΦΑΕ), που μας συντόνιζε. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ", που μας βοήθησαν και επιστρέψαμε».
Ο Γιώργος Κεμπεσίδης ήταν ένας από τους «μάγειρες» της ομάδας των ελλήνων οδηγών. Περιγράφοντας την περιπέτεια που έζησε, δήλωσε: «Η ενημέρωσή μας ήταν μόνο από το ίντερνετ. Χωριστήκαμε σε ομάδες, εγώ μαγείρευα για τρία άτομα. Μαγείρεψα πατάτες βραστές και τηγανητές, μακαρόνια με σάλτσα, χρησιμοποιούσα κυρίως αυτά που είχαμε μαζί μας».
«Ήταν ο καλύτερος μάγειρας, μας πρόσεχε πολύ!», έσπευσε να προσθέσει ο κ. Ομιλιάδης, εξηγώντας: «Ήμασταν πολύ δεμένοι, έτσι επιβιώσαμε, ο ένας πρόσεχε τον άλλον, όμως και τα υπουργεία έκαναν πολύ μεγάλο αγώνα για εμάς, όπως και ο ΟΦΑΕ».
«Λαχταράμε να πάμε στο σπίτι, να δούμε τους δικούς μας και να φάμε ένα κανονικό φαγητό» ανέφερε από την πλευρά του, εμφανώς ταλαιπωρημένος, ο κ. Αντωνίου από τον Τρίλοφο, καθώς, όπως είπε, η διαδικασία αυτή, από τη στιγμή που ξεκίνησαν μέχρι να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη, διήρκησε περίπου 12 ώρες. «Διανύσαμε 250 χιλιόμετρα με τα φορτηγά για να σταθμεύσουμε στο πάρκινγκ, να μπούμε στο αεροπλάνο κι από εκεί με το τρένο εδώ. Δεν έχουμε κλείσει μάτι όλες αυτές τις ώρες από τη λαχτάρα μας να επιστρέψουμε στο σπίτι. Δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά και επιστρέψαμε πίσω» δήλωσε ανακουφισμένος.
Φωτογραφία αρχείου