Οι διαφορές ανάμεσα στον χειμώνα και το καλοκαίρι είναι πολύ περισσότερες από το κρύο και τη ζέστη. Ο χειμώνας είναι σκληρός, άκαμπτος, γεμάτος γωνίες στις οποίες σκοντάφτουν οι λέξεις, οι σκέψεις, οι ιδέες, οι άνθρωποι. Το καλοκαίρι είναι χαλαρό. Χλιαρό και υγρό. Απορροφά τους κραδασμούς της μουσικής και των συναισθημάτων. Γι’ αυτό είναι η καλύτερη εποχή για να πεις αντίο. Μάλλον και για να ακούσεις ένα αντίο. Ίσως, πάλι, να φαίνονται έτσι μέσα στο κεφάλι σου, επειδή έτσι θέλεις να τα βλέπεις.
Αυτά σκεφτόσουν τις προάλλες περπατώντας στην Άνω Πόλη. Δίπλα στα κάστρα της Θεσσαλονίκης. Στον δρόμο προς το Τριγώνιο. Κοντά στο Γεντί Κουλέ, τις τρομερές φυλακές για τις οποίες τόσα και τόσα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια έχουν γραφτεί. Τόσα πολλά και με τέτοιους δυνατούς καημούς που ακόμη και σήμερα που η φυλακή δεν υπάρχει, αλλά είναι κάτι σαν μουσείο –ωραία ιδέα να γίνει μια περιβόητη φυλακή μουσείο!- όταν προχωράς το βράδυ στη σκιά της από το βάθος ακούγονται μελωδίες του Βαμβακάρη, του Μητσάκη, του Παπάζογλου και του Καλδάρα, που βλέποντας το τρομερό κτίριο έγραψε στα χρόνια του Εμφυλίου το
«Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι /
το σκοτάδι είναι βαθύ /
κι όμως ένα παλληκάρι /
δεν μπορεί να κοιμηθεί».
Τον Αύγουστο στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης έχει δροσιά. Ειδικά τον φετινό Αύγουστο που ήρθε και φεύγει χωρίς καύσωνες. Στην περιοχή έχει και διάσπαρτα ταβερνάκια, στημένα τα περισσότερα σε μικρές αυλές και στρυμωγμένα πεζοδρόμια. Το καλό είναι ότι τα περισσότερα έχουν θέα οικοδομές νεοκλασικού στιλ, με τοίχους βαμμένους στο χρώμα της ώχρας και παντζούρια σε έντονο χρώμα, μπλε ή βυσινί. Ένα άλλο καλό είναι ότι από τα μεγάφωνα τους -ότι τέλος πάντως έχουν για ηχοσύστημα- παίζουν παλιά λαϊκά, είτε στις αυθεντικές εκτελέσεις, είτε σε καινούριες που υπάρχουν κατά χιλιάδες στο youtube. Τα ακούς ακόμη κι αν δεν καθίσεις, αλλά απλώς περάσεις από δίπλα, στο δρόμο προς το Τριγώνιο.
Η θέα της Θεσσαλονίκης από τα Κάστρα είναι μαγική. Από ορισμένες γωνίες κόβει την ανάσα. Θυμίζει το «Hey hey my my» του απίστευτου Νιλ Γιάνγκ που στη δεκαετία του 1970 διαβεβαίωνε για πολλά. Ότι «ο βασιλιάς έχει φύγει, αλλά δεν ξεχνάει, θυμάται τα πάντα», ότι «το ροκ εντ ρολ δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ», και κυρίως ότι «στην εικόνα υπάρχουν περισσότερα απ’ όσα χωράνε στο μάτι». Το θυμίζει όχι τυχαία, ούτε αυτόματα, αλλά επειδή αυτό το κομμάτι παίζει στην κιθάρα του ο νεαρός στο παγκάκι, όχι για να εξασφαλίσει κάποια κέρματα, αλλά για την ευχαρίστηση του.
Με αυτή την υπόκρουση το Τριγώνιο, τα βράδια του Αυγούστου, είναι ιδανικό μέρος για να πεις αντίο και να πέσει στα μαλακά. Σε ότι θέλεις να αποχαιρετίσεις. Σε ότι επιθυμείς να αφήσεις πίσω.
Από έναν έρωτα μέχρι τους δαίμονες σου, όπως τους ξορκίζει ο απίστευτα διεισδυτικός Μάνος Ελευθερίου γράφοντας χωρίς να κοκκινίζει
«Το τελευταίο αντίο το βρήκαμε γραμμένο /
στους βίους των αγίων που ήταν αμαρτωλοί /
που πείνασαν γι’ αγάπη που δίψασαν γι’ αγάπη /
και περπατήσαν μόνοι ολόκληρη ζωή».
Και πάλι ο τροβαδούρος στο παγκάκι το ξέθαψε. Και το παίζει και το τραγουδάει μόνος, δίχως να ψάχνει ακροατήριο.
ΥΓ. Η επόμενη μισή ώρα ήταν αποκάλυψη ρεπερτορίου. Με το παλληκάρι και την κιθάρα του να ζωγραφίζει σε αχαρτογράφητα νερά, υπό την έννοια ότι πετιέται από το ένα στο άλλο άκρο χωρίς κανένα κόμπλεξ. Από το
«Το καλοκαίρι εκείνο /
δε θα γυρίσει πίσω /
τις όμορφες στιγμές μας /
δε θα τις ξαναζήσω»
του ξεχασμένου πια Τώνη Στρατή, μέχρι το
«Κύματα πουλιά /
στα ταξίδια σας που πάτε /
τα αλαργινά /
την κρυφή μου λύπη πάρτε /
κι από ’κει μακριά /
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά».
Όταν σταμάτησε κάποιος από τους τρεις που παρακολουθούσαν διακριτικά λίγο πιο πίσω πλησίασε και του πρόσφερε τσιγάρο και φωτιά. Το πήρε, το άναψε, μάζεψε την κιθάρα και φεύγοντας απάντησε στο απορημένο βλέμμα «Ήταν υπέροχη». Ύστερα απομακρύνθηκε με αέρα ροκ σταρ αφήνοντας το ακροατήριο να αναρωτιέται. Γυναίκα; Ιδέα; Ή μήπως εντύπωση; Τα τραγούδια –αχ αυτά τα διάσπαρτα τραγούδια που ο καθένας βάζει σε όποια σειρά θέλει ανάλογα με το κέφι του και τη διάθεσή του- έχουν την απάντηση. Για όποιον θέλει να τη μάθει δηλαδή, που δεν είναι απαραίτητο…