Κι όμως, το κλείσιμο της αξιολόγησης, θα μπορούσε να είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση, αν εξαρχής είχαμε εντοπίσει, ως χώρα, τον πραγματικό αντίπαλο, στην άλλη πλευρά του τραπεζιού: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Αντί γι' αυτό, τόσο η νυν κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όσο και η προηγούμενη του Αντώνη Σαμαρά, επιμένουν να κάνουν ένα λάθος στρατηγικής, που δεν είναι άλλο από το να στοχοποιούν τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Όχι ότι ο τελευταίος είναι άμοιρος των ευθυνών, για το γεγονός ότι αισίως κλείνουμε 11 μήνες διαπραγμάτευσης και μόλις τώρα πλησιάζουμε σε συμφωνία. Αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν είναι ο κύριος υπεύθυνος. Κι αυτό μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν όλες οι ευρωπαικές πηγές, ακόμα και στο στρατόπεδο των θεσμών, που αντιλαμβάνονται την στρέβλωση, αλλά δεν μπορούν να την «φωνάξουν».
Μόνο τώρα, στο τέλος, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, άρχισε να αντιλαμβάνεται «τι παίζει» και να κάνει φόκους στον πραγματικό αντίπαλο. Ομως, χρειάστηκαν να περάσουν περίπου εννιά μήνες άπρακτοι, για να γίνει αυτό. Αλλά και τώρα, που το κατάλαβε, λίγα έκανε για να το διορθώσει; Τίποτα. 'Η μάλλον «πλακώθηκε» με την Ντέλια Βελκουλέσκου, προστευόμενη του Πολ Τόμσεν, φίλου πλέον, μετά από τόσα χρόνια, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και αφού έκανε τριπλό τζακ ποτ, τίναξε στον αέρα την ημερομηνία – ορόσημο της 11ης Απριλίου.
Ελπίζουμε να κατάλαβε το λάθος του, όπως και ο κ. Τσίπρας, που δεν μπορεί καν να αντιληφθεί ότι κάθε φορά που επιστρέφει ένα κείμενο συμφωνίας στο ΔΝΤ, το επόμενο που θα πάρει στα χέρια του θα είναι χειρότερο. Δεν θέλει; Δεν μπορεί; Άγνωστο. Σημασία όμως έχει το αποτέλεσμα: Καλούμαστε κάθε φορά να υπερβούμε τον υψηλότερο πήχη.
Ελπίδα όλων; Να επιβεβαιωθεί στην πράξη η καταρχήν συμφωνία με την επιστροφή των Θεσμών στην Ελλάδα και η κυβέρνηση προλάβει το επόμενο ορόσημο που είναι αυτό της 22ας Μαίου. Και έτσι να κάνει η οικονομία – και κατ' επέκταση η χώρα – ένα ήσυχο καλοκαίρι.