Skip to main content

Τι διδάσκει η υπόθεση του βιολογικού καθαρισμού στη Σίνδο

Ο... μεταφυσικός τρόπος με τον οποίο όλα στην Ελλάδα λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο και η απόλυτη υποταγή στη γραφειοκρατία.

Στην υπόθεση με τη Μονάδα Καθαρισμού Υγρών Αποβλήτων, δηλαδή ο Βιολογικός, της ΒΙΠΕ Σίνδου, που κινδυνεύει με λουκέτο από την Περιφέρεια, κάτι που θα θέσει σε αμφιβολία τη λειτουργία εκατοντάδων μεταποιητικών επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη, το χειρότερο δεν είναι η αγωνία αν θα κλείσει ή αν θα παραμείνει εν λειτουργία.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λύση θα βρεθεί, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, τουλάχιστον στα θεσμικά ζητήματα. Το χειρότερο είναι το δίδαγμα αυτής της ιστορίας: το ελληνικό κράτος σε όλες του τις εκδοχές –κεντρική διοίκηση, αυτοδιοίκηση, ΔΕΚΟ- δεν σέβεται ούτε κατ’ ελάχιστον την παραγωγική διαδικασία. Τα στελέχη που είναι επιφορτισμένα με τη διεκπεραίωση των ζητημάτων που αφορούν την πραγματική οικονομία είτε δεν καταλαβαίνουν τις διαδικασίες, είτε επιλέγουν να επιμείνουν στις φοιτητικές και νεανικές τους ιδεοληψίες. Ενεργούν ή αδρανούν με τρόπο που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πεποίθησή τους είναι ότι τα πράγματα κινούνται από μόνα τους. Στον… αυτόματο πιλότο ή μάλλον με έναν αυτοματισμό μεταφυσικού τύπου.

Το μόνο πραγματικό ενδιαφέρον των παραγόντων του δημοσίου για τον ιδιωτικό τομέα προκύπτει από τα δημοσιονομικά οφέλη, δηλαδή τους άμεσους και έμμεσους φόρους που δεν ξεχνούν να εισπράττουν για να γεμίζουν τα δημόσια ταμεία, και την απασχόληση, καθώς η κοινωνική πίεση από την ανεργία είναι μεγάλη. Ακόμη και πολιτικά στελέχη, τα οποία στην προηγούμενη… ζωή τους συνδέονται με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, όταν κατέχουν δημόσια θέση δείχνουν να υποτάσσονται στη γραφειοκρατία. Είναι –βλέπετε- και οι μόνιμοι των υπηρεσιών, αλλά και οι νομικοί σύμβουλοι, οι οποίοι ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τους είναι άτεγκτοι: Εκείνο δε γίνεται, διότι αν γίνει κάποιος θα πάει φυλακή! Το άλλο δεν μπορεί να προχωρήσει γρήγορα, διότι αν συντομεύσουμε θα λείπουν κάτι υπογραφές και μερικές σφραγίδες, οπότε πάλι κάποιος θα πάει φυλακή! Το τρίτο ίσως και να γίνεται, αλλά πρέπει να το… δούμε –εννοείται σε βάθος χρόνου-, ώστε να μην καταλήξει κανείς στη φυλακή!  

Σε μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα προσπαθεί να εξέλθει από τη μακροχρόνια ύφεση και επομένως η πολιτεία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη διευκόλυνση της δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα προβλήματα παραμένουν κι επειδή δε λύνονται συσσωρεύονται. Τα πλάνα που αναπτύσσουν οι αξιωματούχοι του κράτους είναι μεγαλόπνοα, αλλά η καθημερινότητα παραμένει μίζερη και αποκρουστική έως επικίνδυνη.

Για παράδειγμα, ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης ενός αναπτυξιακού νόμου, όταν κινδυνεύει με λουκέτο η Βιομηχανική Περιοχή Θεσσαλονίκης; Ή ποια είναι η αξία μέτρων όπως η επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών στις βιομηχανίες της Θράκης, όταν οι σχετικές πληρωμές έχουν «παγώσει» εδώ και χρόνια; Ακόμη και οι επιδοτήσεις νέων επενδυτικών σχεδίων, που επιστρέφουν στα κρατικά ταμεία σε ελάχιστα χρόνια μέσω των φόρων που προκύπτουν από την λειτουργία των νέων εγκαταστάσεων, καθυστερούν τόσο πολύ που το νόημα τους ελαχιστοποιείται μέχρι εξαφανίσεως. Στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης υπάρχει εδώ και μια δεκαετία προς εξέταση φάκελος βιομηχανίας της Θεσσαλονίκης, που θέλησε να εντάξει μια επένδυσή της στο ΕΣΟΑΒ, στο περίφημο ελληνικό «σχέδιο Μάρσαλ» για τα Βαλκάνια!  

Το θέμα, όμως, της ΜΚΑ στη Βιομηχανική Περιοχή Θεσσαλονίκης είναι εξοργιστικό για ένα ακόμη πρόσθετο λόγο, τοπικού χαρακτήρα. Η μεταποίηση –η βιομηχανία και η βιοτεχνία- είναι για την περιοχή της Β. Ελλάδος και ιδιαίτερα της Κεντρικής Μακεδονίας ο βασικός μοχλός ανάπτυξης. Είναι ο κλάδος που διαχρονικά στηρίζει το εισόδημα της περιοχής και συμβάλλει στη δημιουργία απασχόλησης. Για όσους δεν καταλαβαίνουν, η Θεσσαλονίκη και τα πέριξ δεν προσομοιάζουν ως παραγωγικό σύστημα ούτε με τη Ρόδο και τη Μύκονο, που βασίζονται στον τουρισμό και τη φιλοξενία, ούτε με τη Γενεύη και τη Ζυρίχη των χιλιάδων τραπεζών, των ασφαλιστικών και των πολυεθνικών εταιριών, ούτε με το Λονδίνο, τη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη, όπου ψωνίζει ο μισός πλανήτης και σπουδάζει ο άλλος μισός. Όπως, επίσης, η Θεσσαλονίκη δεν έχει τις οικονομικές διεξόδους μιας πρωτεύουσας. Οι βασικές πηγές πλούτου στην Κεντρική Μακεδονία είναι η μεταποίηση –και ο πρωτογενής τομέας που συνδέεται μαζί της-, οι μεταφορές, το εμπόριο και ότι δορυφορικό υπάρχει γύρω από αυτά. Ιδιωτικός τομέας κατά 100%. Άρα η λειτουργία των δημοσίων συστημάτων όφειλε να είναι προσαρμοσμένη σε αυτό το περιβάλλον. Κάτι που δεν ισχύει, εάν κρίνουμε από την κραυγή αγωνίας του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος για την υπόθεση της ΜΚΑ στη Σίνδο, που εκκρεμεί εδώ και χρόνια. Αν και το πρόβλημα χρηματοδότησης ξεπεράστηκε η λειτουργία της Μονάδας παραμένει στον αέρα λόγω της ασυνεννοησίας (;), της έλλειψης συντονισμού (;) ή της αδιαφορίας (;) των αρμοδίων, οι οποίοι (υποτίθεται ότι) είναι επιφορτισμένοι με την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.