Απίστευτη, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς τυπικά ελληνική, είναι η ιστορία με την τέντα που στήθηκε νύχτα στη Νέα Παραλία εν αγνοία του δήμου Θεσσαλονίκης, για να φιλοξενήσει λούνα παρκ. Πολλά τα παράδοξα και τα απίθανα. Απύθμενο το θράσος κάποιων. Κυρίως, όμως, η όλη υπόθεση συνιστά απόδειξη για την κακή νοοτροπία και την έλλειψη συνεργατικού πνεύματος από τα οποία πάσχει η Ελλάδα και τα οποία οδηγούν σε θλιβερά, μελαγχολικά, ενίοτε κωμικοτραγικά αποτελέσματα.
Διαβάστε: Θεσσαλονίκη: Ξηλώνεται η τεράστια τέντα από τη Νέα Παραλία - Δείτε εικόνες και βίντεο
Κατ’ αρχήν όσοι διοικούν και όσοι στελεχώνουν την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου οφείλουν να γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια κρατική εταιρεία, που διαθέτει 72.000 ακίνητα, τα οποία ορθώς προσπαθεί να αξιοποιήσει στο πλαίσιο της αποστολής και του χαρακτήρα της. Αυτό σημαίνει ότι οι προσεγγίσεις της για το σχεδιασμό διαφόρων πρότζεκτς, όπως και οι διαδικασίες που ακολουθεί για να τα υλοποιήσει, οφείλουν να διαφέρουν από τις μεθόδους και τις πρακτικές του ιδιωτικού τομέα, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις εμβληματικών ακινήτων. Διότι σε αντίθεση με ένα ιδιώτη –για παράδειγμα μία τράπεζα που διαθέτει χαρτοφυλάκιο ακινήτων- τα ακίνητα της ΕΤΑΔ δεν είναι ιδιοκτησία του διευθύνοντος συμβούλου. Δεν ανήκουν ούτε καν στους μετόχους της εταιρείας, στην προκειμένη περίπτωση στο Υπερταμείο. Ούτε καν στον επόπτη, δηλαδή στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Εξ ορισμού πρόκειται για υβριδική κατάσταση που απαιτεί αυξημένες ευαισθησίες, αφού ειδικά στις περιπτώσεις που αφορά αμιγώς δημόσιο χώρο, όπως είναι η Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, χρειάζεται μελέτη, διαβούλευση, συνεργασίες με τις τοπικές κοινωνίες και τήρηση των νόμων και των κανονισμών. Πρόκειται σίγουρα για «στενό κορσέ», ιδιαίτερα για μάνατζερς που έχουν συνηθίσει να λειτουργούν πολύ πιο ευέλικτα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να αποδώσουν στη νέα τους θέση. Η υπεραπλούστευση του τύπου «δικά μου είναι τα ακίνητα ότι θέλω τα κάνω» μπορεί να εξελιχθεί σε πρόβλημα. Πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται από τη στρεβλή αντίληψη των φορέων του Δημοσίου στη χώρα μας συχνά να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς να ρωτούν κανέναν και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Όπως πρόβλημα, ενδεχομένως ισοδύναμο, είναι το άλλο άκρο της ακινησίας, που εκφράζεται με τη λογική «πρόκειται για δημόσια περιουσία, δεν κάνω τίποτα ούτε υπογράφω πουθενά, διότι αύριο – μεθαύριο, εάν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορεί να βρω τον μπελά μου». Τόσο η νοοτροπία της… ιδιοκτησίας, όσο και η πρακτική της… μακαριότητας μεταφράζονται στην πράξη σε επιχειρησιακές αδυναμίες, αφού δεν αποφέρουν τα ζητούμενα αποτελέσματα.
Στην περίπτωση της Νέας Παραλίας, όπου στήθηκε και ξηλώθηκε μια τέντα και ακυρώθηκε το σχέδιο για τη δημιουργία λούνα παρκ, είναι σαφές ότι η ΕΤΑΔ δεν ακολούθησε την παραγωγική οδό. Οι άνθρωποι –όλοι κάνουμε λάθη- υποτίμησαν το γεγονός ότι πρόκειται για ένα διακεκριμένο σημείο, στον πιο γνωστό δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης, άρα δεν υπήρχε περίπτωση η κίνηση τους να περάσει απαρατήρητη. Επίσης, εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει υπογεγραμμένο ένα μνημόνιο με το οποίο η ΕΤΑΔ παραχωρεί στο δήμο Θεσσαλονίκης τη φροντίδα και τη συντήρηση της Νέας Παραλίας, με «αντάλλαγμα» να έχει ο δήμος λόγο στις εξελίξεις. Όλα αυτά δεν είναι –δεν μπορεί να είναι- απλές υποσημειώσεις σε ένα αφήγημα που διαμορφώνει κατά το δοκούν η διοίκηση της κρατικής εταιρείας για το συγκεκριμένο ακίνητο.
Παράλληλα προκαλεί εντύπωση ότι η συγκεκριμένη μεθόδευση αφορά τη βιτρίνα της Θεσσαλονίκης. Κάτι ανάλογο μάλλον δεν θα σκεφτόταν κανείς –ας πούμε- για την πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.
Το τι σημαίνουν όλα αυτά κανείς δεν το ξέρει με ακρίβεια και μάλλον ούτε μπορεί να το μάθει κανείς. Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Ήθελε η διοίκηση της ΕΤΑΔ να πιστωθεί μια διακεκριμένη και θεματική κίνηση, υπό το βάρος της κριτικής που δέχεται ότι η αξιοποίηση των ακινήτων που διαχειρίζεται δεν προχωράει; Υπάρχει θέμα διοικητικών εξελίξεων στην ΕΤΑΔ και κάποιοι δίνουν μάχη χαρακωμάτων; Καταγράφεται κυβερνητική δυσαρέσκεια, την οποία κάποιοι θέλουν να απαλύνουν; Ποιος ξέρει…
Σε κάθε περίπτωση το συγκεκριμένο περιστατικό δεν μειώνει τη σημασία και το ρόλο της ΕΤΑΔ στην διαχείριση των ακινήτων του ελληνικού δημοσίου, που είναι πολλά –είπαμε 72.000- και πρέπει να αξιοποιηθούν. Πολύ περισσότερο που ανάμεσά τους υπάρχουν πολλά… φιλέτα. Εκείνο που υπογραμμίζουν οι εξελίξεις είναι ότι σε όλα –από τα επιχειρηματικά σχέδια, μέχρι την εφευρετικότητα των μάνατζερς- υπάρχουν όρια και κόκκινες γραμμές. Δεν πωλείται ότι μπορεί να αγοραστεί, ούτε το επίπεδο των εσόδων μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο. Επειδή, όμως, δεν υπάρχει συγκεκριμένο manual για τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει, ούτε καν εάν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει, τη λύση δίνουν οι συνεννοήσεις και οι παραγωγικές συνεργασίες. Διότι αν ρωτήσουμε –για παράδειγμα- τους επιχειρηματίες της εστίασης και της διασκέδασης, είναι μάλλον βέβαιο ότι πολλοί θα ήθελαν να φτιάξουν ένα εστιατόριο στο Λευκό Πύργο, όπως κι ένα μόνιμο λούνα παρκ στην πλατεία Αριστοτέλους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το σχέδιο τους θα γίνει πραγματικότητα!
ΥΓ. Στην Ελλάδα με τις τόσες θεσμικές αδυναμίες είναι φυσικό πολλοί να θέλουν να ψαρέψουν σε θολά νερά. Ακόμη και η ίδια η πολιτεία, το ελληνικό δημόσιο και οι γραφειοκράτες που το υπηρετούν, που σε αρκετές περιπτώσεις κινούνται ως… ιδιοκτήτης της χώρας. Όπως και οι εκάστοτε κυβερνώντες που βλέπουν στον καθρέφτη τον εαυτό τους ως… βασιλικότερο του Βασιλέως. Ευτυχώς συχνά όλοι αυτοί αναγκάζονται να τα μαζέψουν και να μαζευτούν. Είτε λόγω δικαστικών αποφάσεων, είτε εξαιτίας κοινοτικών παρεμβάσεων. Ας μη ξεχνάμε ότι -ευτυχώς!- η Ελλάδα ανήκει ακόμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.