Skip to main content

Ο δρόμος για να βγει επιτέλους η χώρα μας από το τέλμα...

Γιατί δεν λαμβάνεται η μεγάλη απόφαση να αλλάξει το σημερινό, καταστροφικό, μείγμα πολιτικής, που εφαρμόζεται από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις;

Τι έχει αποδείξει η εμπειρία της πρωτοφανούς δεκαετούς οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας; Ότι οι μέχρι τώρα ευρέως διαδεδομένες πολιτικές αντιμετώπισής της, που στηρίχθηκαν κυρίως στην αύξηση των φόρων, είναι αδιέξοδες. Για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για δύο:

Α) είναι πεπερασμένες, αφού η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών δεν είναι ανεξάντλητη. Το χειρότερο; Οσο περνά ο καιρός και οι αντοχές τους μειώνονται, τόσο μειώνονται και οι πιθανότητες αυτό το μαρτύριο κάποια στιγμή να τελειώσει, πραγματικά.

Β) είναι αντιαναπτυξιακές, αφού η βασική στόχευση αυτής της οικονομική πολιτικής είναι η συγκέντρωση πόρων άμεσα. Συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει μεσοπρόθεσμη διαχείριση του κι άρα δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική αυτός ο φαύλος κύκλος να κλείσει.

Κι εύλογα γεννάται το ερώτημα: Εως πότε θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση; Και γιατί κάποια στιγμή δεν λαμβάνεται η μεγάλη απόφαση να αλλάξει το σημερινό, καταστροφικό, μείγμα πολιτικής, που εφαρμόζεται από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών;

Μια πρόταση, που ακούγεται ολοένα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα είναι να γίνει επιτέλους αυτό που επιμόνως ζητείται εδώ και καιρό: να μειωθούν οι φόροι στην χώρα. Τόσο ως προς τους ιδιώτες της όσοι και ως προς τις επιχειρήσεις. Υπό έναν όρο: Αυτή η μείωση να «περάσει» με διάφορους τρόπους και στον «πολύ κόσμο». Για παράδειγμα, θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα στους μεγάλους ομίλους της χώρας ότι αν στηρίξουν το ασφαλιστικό μέλλον των εργαζομένων τους, τότε θα τύχουν ευνοϊκής φορολογικής αντιμετώπισης, με συγκεκριμένο τρόπο. Αρκεί να υπάρχει ανταποδοτικότητα.

Αν οι επιχειρηματίες απαντήσουν θετικά και αν οι δύο πλευρές αποδείξουν στην πράξη ότι είναι αποφασισμένες να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους, τότε είναι πολύ πιθανό κάποια στιγμή αυτή η χώρα να βγει από την κρίση. Αλλιώς...