Skip to main content

Την Κυριακή στην παραλία της Θεσσαλονίκης ψωνίζουμε τσάντες μαϊμού

Μπορεί η Θεσσαλονίκη να έχει διατηρήσει πολλά στοιχεία από την Ανατολή, αλλά απέχει να συγκρίνεται με πόλεις της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής...

Ας ξεκινήσουμε από τη χώρα: Με τρία μνημόνια στην πλάτη και το τέταρτο στο… φούρνο η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή και η φοροκλοπή στην Ελλάδα ζουν και βασιλεύουν. Από το πιο απλό, έναν καφέ στο χέρι ή ένα κουλούρι, μέχρι τα πιο πολύπλοκα, όπως είναι το φροντιστήριο του παιδιού ή η αναβάθμιση του υπολογιστή τα φορολογικά παραστατικά –αυτή είναι η επίσημη διατύπωση για τις αποδείξεις και τα τιμολόγια- σπανίζουν. Τουλάχιστον όσο πριν από την κρίση, αν όχι περισσότερο. Κι ας μην είχαμε τότε περικοπή συντάξεων, επιδομάτων κ.λπ. Οι αριθμοί, αν και μιλάνε από μόνοι τους, στην πραγματικότητα είναι αχρείαστοι, διότι δεν λένε τίποτε περισσότερο απ’ ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας. Με το ΑΕΠ στα 170 δισ. ευρώ όλα τα μαύρα και τα γκρίζα της οικονομίας είναι κοντά στο 25% - 30%, δηλαδή κάπου 40 δισ. ευρώ το χρόνο!

Ας δούμε τι γίνεται στην πόλη: Η Θεσσαλονίκη υπερηφανεύεται διότι τα τελευταία χρόνια αποτελεί έναν κάποιου τύπου τουριστικό προορισμό για το Σαββατοκύριακο. Έστω για τους πιο εύπορους βαλκάνιους, οι οποίοι έρχονται να ψωνίσουν και να διασκεδάσουν. Ή για τους πιο νοσταλγούς Εβραίους, οι οποίοι αναζητούν τα χνάρια όσων χάθηκαν άδικα μέσα στη βαρβαρότητα της ναζιστικής Κατοχής. Και βέβαια για τους Τούρκους, οι οποίοι δε χάνουν ευκαιρία να τιμούν την περιοχή στην οποία είδε το φως του ήλιου ο Κεμάλ Ατατούρκ. Μια Θεσσαλονίκη που τελευταία προσπαθεί να ενδυναμώσει το όνομά της διεθνώς αναδεικνύοντας τη βυζαντινή της ιστορία και τα μνημεία εκείνης της περιόδου. Μια πόλη που υπερηφανεύεται για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που φιλοξενεί κάθε Νοέμβριο. Είναι η ίδια πόλη που αδυνατεί να προστατεύσει στο ελάχιστο την ομορφιά της και να την προσφέρει τόσο στους κατοίκους, όσο και στους επισκέπτες της.

Ας κοιτάξουμε μαζί τη χώρα και την πόλη: Προφανώς το παρεμπόριο και η αισθητική ανορθογραφία δεν πηγαίνουν μαζί μόνο στη Θεσσαλονίκη. Ούτε μόνο στην Ελλάδα. Αλλά με τα δεδομένα του 2016 ο συνδυασμός… σκοτώνει. Την περασμένη Κυριακή ο καιρός ήταν καλός και η παραλία της πόλης –παλιά και νέα- βούλιαξε από ανθρώπους που έκαναν βόλτα δίπλα στη θάλασσα, προσπαθώντας να απολαύσουν τη χαλαρότητα της ημέρας και την ομορφιά του τοπίου. Επίσης, πλημμύρισε από παράνομους πλανόδιους μικροπωλητές, οι οποίοι άπλωσαν επί ώρες την πραμάτεια τους στα καλύτερα και πιο πολυσύχναστα σημεία, αναζητώντας πελατεία για τσάντες, αθλητικά παπούτσια, ζώνες, πορτοφόλια και ό,τι καταναλωτικό μπορεί να φανταστεί κανείς. Ανενόχλητοι έκαναν τη δουλειά τους και παρά τα μεγάλα προβλήματα που τους οδήγησαν στο ρίσκο της παρανομίας και του πεζοδρομίου, είναι βέβαιο ότι κάποιοι από αυτούς απολάμβαναν το όμορφο τοπίο και τις ήπιες καιρικές συνθήκες. Πουλώντας προϊόντα μαϊμού, λαθραία και κλεμμένα σε εξαιρετικές τιμές, που γίνονται ακόμη καλύτερες μετά το σχετικό παζάρι. Κάτι που δεν συνάδει ούτε με το χαρακτήρα της πόλης, ούτε με την εικόνα που τις αξίζει. Διότι μπορεί η Θεσσαλονίκη να έχει διατηρήσει πολλά στοιχεία από την Ανατολή, αλλά απέχει να συγκρίνεται με πόλεις της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπου –όντως- οι πάντες πουλούν τα πάντα στη μέση του δρόμου.

Το παρεμπόριο ως κοινωνικό έγκλημα δείχνει να έχει περάσει τελευταία σε δεύτερη μοίρα στις προτεραιότητες των αρχών. Παρά το ότι οι οικονομικές και αισθητικές του συνέπειες εξακολουθούν να είναι πολύ μεγάλες. Οι φορολογικές, τελωνειακές και αστυνομικές αρχές που σε κάποιες φάσεις τα τελευταία χρόνια –κυρίως μετά από έντονες διαμαρτυρίες των φορέων του εμπορίου- έχουν κινητοποιηθεί συγκροτημένα, δείχνουν στη Θεσσαλονίκη αυτή την περίοδο σχετική χαλαρότητα. Ίσως διότι έχει εκλείψει το προκλητικό φαινόμενο μικροπωλητών στα πεζοδρόμια της Τσιμισκή, της Αγίας Σοφίας, της Αριστοτέλους και της Ερμού, δηλαδή μπροστά στις βιτρίνες και στις εισόδους των νόμιμων καταστημάτων. Ίσως διότι –όπως πιστεύουν οι Τούρκοι- το πείσμα του Ρωμιού κρατάει τρεις μέρες και μετά εξατμίζεται. Ίσως –πάλι- διότι με την επανεμφάνιση της δημοτικής αστυνομίας, οι υπόλοιποι να πίστεψαν ότι λύθηκε το θέμα.  

Την ώρα που η φορολογία φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων στην Ελλάδα έχει κτυπήσει κόκκινο και η συζήτηση κατατείνει στην όσο το δυνατόν εκτενέστερη χρήση του πλαστικού χρήματος για να παταχθεί η φοροδιαφυγή, αλλά και στις ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές συμμόρφωσης για τους παραβάτες, δεν είναι δυνατόν η κοινωνία και οι αρχές να ανέχονται το παρεμπόριο, κάτω από το φως του φθινοπωριάτικου ήλιου, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Κάτι δεν πάει καλά…