Skip to main content

Το 20ήμερο λουκέτο του ΑΠΘ δημιουργεί μόνο αρνητικές εντυπώσεις

Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως τις ημέρες που το ΑΠΘ θα είναι επισήμως κλειστό θα συζητείται στη Βουλή ο νόμος για την άρση του ασύλου

του Γιώργου Δώρα

Τα τελευταία χρόνια το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης συμπεριφέρεται τα καλοκαίρια όπως πολλές βαριές βιομηχανίες, κυρίως στις δεκαετίες πριν από το 2000. Κλείνει εντελώς για 20 ημέρες -πρακτικά από σήμερα μέχρι τις 18 Αυγούστου. Μόνο που για τις βιομηχανίες υπάρχει τεχνικός λόγος. Τα μηχανήματα όταν δεν δουλεύουν πλήρως είναι ασύμφορα και ενδεχομένως να διακινδυνεύουν να καταγράψουν κοστοβόρες ζημιές. Αντίθετα το 20ήμερο λουκέτο του ΑΠΘ μόνο αρνητικές εντυπώσεις δημιουργεί.

Όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά αυτή η μεθόδευση το επιχείρημα ήταν η οικονομία, καθώς οι κλειστές εγκαταστάσεις δεν χρειάζονται ούτε ρεύμα, ούτε νερό, ούτε τηλέφωνο. Δεν έχουν έξοδα, δηλαδή. Επιπροσθέτως οι διοικητικοί υπάλληλοι μπορούν να κάνουν διακοπές στην «καρδιά» του καλοκαιριού, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συντονιστούν με τους αντικαταστάτες τους. Προφανώς πρόκειται για ρύθμιση που ικανοποιεί τους πάντες εντός του ΑΠΘ. Το λογιστήριο που θα κάνει οικονομία, τους εργαζόμενους που θα πάρουν άδεια την καλύτερη περίοδο του καλοκαιριού και τη διοίκηση του ιδρύματος, που πετυχαίνει «με έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια».   

Σε περίοδο κανονικότητας δύσκολα θα συμφωνούσε κανείς με τέτοιες ρυθμίσεις, αλλά στο όνομα της κρίσης όλα μπορούν να συμβούν. Εν προκειμένω τα ερωτήματα είναι δύο:

Πρώτον, ένα πανεπιστήμιο του μεγέθους και της κομβικής σημασίας του ΑΠΘ μπορεί να παραμένει κλειδαμπαρωμένο έστω και για μία ημέρα –πολύ περισσότερο για τρεις εβδομάδες- επειδή είναι καλοκαίρι;

Δεύτερον, η οικονομία αυτού του τύπου ταιριάζει σε έναν οργανισμό, όπως το ΑΠΘ;

Οι απαντήσεις δεν έχουν και τόση σημασία, διότι –πολύ απλά- η ζωή και η πραγματικότητα τις έχει ξεπεράσει. Κατ’ αρχήν, το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο μιας ανεπτυγμένης χώρας όπως είναι η Ελλάδα οφείλει να εξαντλεί τα όρια της λειτουργίας του. Να αξιοποιεί τους χώρους και τις εγκαταστάσεις του δημιουργικά 12 μήνες το χρόνο. Τα καλοκαίρια –για παράδειγμα- να προσπαθεί να προσελκύσει δραστηριότητες, που θα φέρουν φοιτητές από την υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό. Να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο το δυναμισμό του. Ειδικά το ΑΠΘ που είναι μεγάλο, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και διαθέτει campus που θα ζήλευαν πολλοί. Επί του θέματος υπάρχουν πολλά παραδείγματα και καλές πρακτικές στην Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο γενικότερα. Εκεί τα πανεπιστήμια δεν σταματούν τη λειτουργία τους. Κάνουν σεμινάρια, οι βιβλιοθήκες είναι ανοιχτές, τα εργαστήρια το ίδιο, οι διδακτορικοί φοιτητές δουλεύουν, όπως και άλλοι που ενδεχομένως τους υπόλοιπους μήνες ζορίζονται διότι εργάζονται ή οτιδήποτε άλλο.

Όσο για τα διαχειριστικά θέματα, ως γνωστόν οι δρόμοι για καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα είναι δύο. Ο περιορισμός των εξόδων, που καλό είναι να υπάρχει σε κάθε περίπτωση όλο το χρόνο, και η αύξηση των εσόδων, κάτι που επίσης πρέπει να είναι σταθερή επιδίωξη. Φυσικά στην Ελλάδα η λειτουργία των πανεπιστημίων υπόκειται σε πολύ σοβαρούς περιορισμούς, αλλά σε κάθε περίπτωση η αξιοποίηση του χώρου και του χρόνου μπορούν να γίνουν. Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη με εκπαιδευτική παράδοση και σημαντικές δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές υποδομές. Επίσης, είναι πόλη με νεανικό χαρακτήρα, προσαρμοσμένη στον τρόπο ζωής των νεότερων. Όλα αυτά είναι συγκριτικά πλεονεκτήματα προς αξιοποίηση και όχι δεδομένα που υπακούουν σώνει και καλά στο δόγμα που λέει ότι «υπάρχουν τρεις λόγοι για να δουλεύει κανείς στην εκπαίδευση, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι». Ή σε μια κάπως αλλιώτικη… διασκευή οι τρεις λόγοι είναι «ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος».    

ΥΓ. Στην προκειμένη περίπτωση η ειρωνεία της υπόθεσης οφείλεται στη σύμπτωση ότι τις ημέρες που το ΑΠΘ θα είναι επισήμως κλειστό θα συζητείται στη Βουλή ο νόμος για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου!