του Γιώργου Δώρα
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος από την Παρασκευή μέχρι την Κυριακή βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσει το καθιερωμένο τριήμερο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, ήταν εμφανώς αμήχανος. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία εθνικές εκλογές έγιναν κατακαλόκαιρο υπονομεύει στην ουσία την παρουσία της αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ. Πολύ περισσότερο του κόμματος που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ήταν κυβέρνηση και του πολιτικού αρχηγού, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν πρωθυπουργός.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η προσέγγιση στα θέματα που σχετίζονται αμιγώς με τη Θεσσαλονίκη αποτέλεσαν το μεγαλύτερο πρόβλημα του τριημέρου. Όντας πρωθυπουργός μέχρι πριν από λίγο –και μάλιστα αυτός που δημιούργησε το πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη- δεν δικαιούται να υποστηρίξει ότι δεν ξέρει τα θέματα και δεν γνωρίζει τα αιτήματα των φορέων. Από την άλλη όφειλε να είναι προσεκτικός και να δίνει ουδέτερες απαντήσεις, διότι επειδή ακριβώς μέχρι τις 7 Ιουλίου ήταν πρωθυπουργός και η εύλογη απορία των φορέων της Θεσσαλονίκης που συναντήθηκαν μαζί του ήταν: «Γιατί δεν έλυσε αυτά τα προβλήματα και γιατί δεν ικανοποίησε αιτήματα που θεωρεί δίκαια;».
Με αυτά τα δεδομένα η ομιλία του στο Βελλίδειο δεν θα είχε κάτι ουσιαστικό για τη Θεσσαλονίκη. Ήταν υποχρεωμένος πρώτα να γράψει ένα κακό σενάριο για την πόλη και μετά να καταθέσει τις προτάσεις του για τις λύσεις. Πολύπλοκα πράγματα, που ακόμη κι ένας άνθρωπος όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ξέρει να επιχειρηματολογεί τόσο για το άσπρο, όσο και για το μαύρο, είναι δύσκολο να διαχειριστεί. Ακόμη και την υπόθεση της κατασκευής του μετρό –δηλαδή το σημείο της παρουσίας Μητσοτάκη που δυσαρέστησε περισσότερο απ’ όλα τους Θεσσαλονικείς- δύσκολα μπορεί να την υπερασπιστεί. Διότι τους τελευταίους μήνες της πρωθυπουργικής του θητείας εγκαινίασε… μουσαμάδες!
Αναλόγως και επί των γενικών θεμάτων ο αρχηγός της αντιπολίτευσης –όπως και κάθε άλλος στη θέση του- λίγα πράγματα μπορεί να πει δύο μήνες μετά την αποχώρηση του από το Μέγαρο Μαξίμου. Ακόμη λιγότερα μπορούν να έχουν ενδιαφέρον με αντικειμενικούς όρους. Κατά κάποιο τρόπο καλά που υπάρχει και η υπόθεση Novartis. Η χρονική απόσταση από την ώρα που ήταν ο ίδιος κυβερνήτης της χώρας είναι μικρή. Η διαφορά ανάμεσα στα 4,5 χρόνια που βρισκόταν ο ίδιος στο τιμόνι με το δίμηνο του Μητσοτάκη είναι χαώδης και δεν επιτρέπει πολλές τρίπλες. Ούτε ιδιαίτερη διαχείριση. Το μόνο που θα έσωζε τον Αλέξη Τσίπρα σε επίπεδο ενδιαφέροντος θα ήταν μια ειλικρινής αυτοκριτική και μια παράθεση των πραγματικών γεγονότων της θητείας του. Αλλά για να συμβεί αυτό ο ίδιος θα έπρεπε να έχει λάβει τις αποφάσεις του, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται με τίποτα και από πουθενά.
ΥΓ. Η συμπάθεια που τρέφει ο Τσίπρας για το Γιάννη Μπουτάρη και ο Μπουτάρης για τον Αλέξη Τσίπρα είναι γνωστή. Αν και για πολλούς στη Θεσσαλονίκη ακατανόητη, αφού πρόκειται για δύο ανθρώπους με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, εκ διαμέτρου αντίθετες προσλαμβάνουσες εικόνες και τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα η πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού να συναντηθεί πρώτα με τον πρώην δήμαρχο και επικεφαλής μιας απλώς διακηρυγμένης πρωτοβουλίας και να κάνει δηλώσεις και μετά να δει τον σημερινό δήμαρχο της πόλης χωρίς μετά να πει οτιδήποτε ήταν λάθος. Κανονική απρέπεια. Μια ανορθογραφία, που είναι ένδειξη νοοτροπίας «οι δικοί μας και οι άλλοι». Διότι ο κ. Τσίπρας οφείλει να γνωρίζει ότι ο κάθε δήμαρχος δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, αλλά τους πολίτες της πόλης του ως πρώτος μεταξύ ίσων.
Ακόμη και αν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας με την ιδεολογία και την πολιτική αντίληψη που φέρει αμφιβάλλει γι’ αυτού του τύπου τις αστικές (sic) συμβάσεις, μετά από 50 τόσους μήνες στην πρωθυπουργία μιας ευρωπαϊκής χώρας και τις δεκάδες επαφές του με ξένους ηγέτες, τις οποίες ο ίδιος διαφημίζει, είναι βέβαιον ότι κάτι έχει αντιληφθεί για το πρωτόκολλο και τους συμβολισμούς του. Κάτι για το οποίο ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός δεν έκρινε άξια τη Θεσσαλονίκη.