Οι υποψήφιοι των αυτοδιοικητικών εκλογών θα πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά κατά πόσο το μήνυμά τους, οι θέσεις τους, οι προτάσεις τους φτάνουν στον πολίτη. Δυστυχώς, προς το παρόν οι πολίτες μπορεί να γνωρίζουν τους επικεφαλής των ψηφοδελτίων, μπορεί να έχουν ακούσει τα ονόματά τους, όμως μοιάζει να μη γνωρίζουν ούτε βασικές θέσεις τους για πολύ σημαντικά ζητήματα.
Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο περιχαρακωμένοι είμαστε όλοι εμείς που από τη μια επαγγελματικά, από την άλλη λόγω συμμετοχής στα κοινά, έχουμε κάνει μέρος της καθημερινότητάς μας το τι κάνει ο κάθε υποψήφιος, ποιες είναι οι απόψεις και οι θέσεις τους επί παντός του επιστητού κτλ.
Με λύπη διαπιστώνω ότι μάλλον ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν με τους πολίτες. Στις καθημερινές συζητήσεις τους, οι εκλογές δεν αποτελούν καν θέμα. Κι αν αποτελέσουν θα είναι σε επίπεδο κουτσομπολιού, χιούμορ και πολλές φορές χλευασμού. Όσες φορές σε παρέες δεν γίνεται γνωστή η επαγγελματική μου ιδιότητα, οι παριστάμενοι μιλούν για τα προβλήματά τους, για τα θέματα της πόλης, ακόμη και για τους υποψήφιους αν κάποιοςss φέρει εκεί την κουβέντα.
Τους γνωρίζουν, ξέρουν το χώρο από τον οποίο προέρχονται, γνωρίζουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της υποψηφιότητας, όμως εάν η συζήτηση προχωρήσει σε θέσεις, το κενό γνώσης είναι εμφανές. Άγνοια και κυρίως ημιμάθεια. Μένει ο κόσμος στην ατάκα, στον εντυπωσιακό τίτλο ενός μέσου που αναγκαστικά προέκρινε τη σταγόνα από τον ωκεανό των θέσεων μιας παράταξης και ενός υποψηφίου και το οποίο έτυχε να διαβάσουν, να δουν, να ακούσουν οι πολίτες.
Στον κόσμο ξεκάθαρη εικόνα των προτάσεων, των θέσεων, των απόψεων, του τι πρεσβεύει και τι ευαγγελίζεται για την επομένη των εκλογών κάθε παράταξη δεν υπάρχει.
Οπότε ο αγώνας των υποψηφίων και των παρατάξεων είναι μάταιος; Όχι. Σε καμιά περίπτωση. Η δημοσιοποίηση των θέσεών τους, ειδικά στα ζητήματα της πόλης, της Περιφέρειας, του νομού, αλλά και σε κεντρικά θέματα είναι σωστή. Όπως επίσης και οι θέσεις τους για τα ζητήματα καθημερινότητας, για θέματα προοπτικής, το όραμά τους για τον τόπο και τους πολίτες, οι δεσμεύσεις τους.
Οφείλουν όμως να αντιμετωπίσουν αυτό το μεγάλο κενό ενημέρωσης. Το λέω αυτό στην εποχή της υπερπληροφόρησης κι όμως τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς. Το μήνυμα δε φτάνει στον πολίτη ή αν φτάνει είναι θολό και ασαφές.
Είναι πολύ δύσκολο κάποιος υποψήφιος να συνομιλήσει με κάθε πολίτη ξεχωριστά. Εγκλωβίζεται λοιπόν σε κλασικές μεθόδους προσέγγισης, οι οποίες όμως πλέον είναι παρωχημένες. Αν δεν είχαμε τα περιβαλλοντικά ζητήματα θα έλεγα ότι οι αφίσες σε κάθε γωνιά με θέσεις των παρατάξεων παραμένουν η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να φτάσει το μήνυμα στον πολίτη. Όχι τα φυλλάδια που αυθαιρέτως πιάνονται μεταξύ παρμπρίζ και γυαλοκαθαριστήρα. Οι αφίσες, αυτές οι παραδοσιακές σε στύλους (αρχίζουν να λείπουν κι αυτοί), σε τοίχους κτλ.
Δε γίνεται να επιστρέψουμε σ' αυτό. Πρέπει όμως να εφεύρουν οι υποψήφιοι άλλους τρόπους διάδοσης του μηνύματός τους. Τα social media και οι ιστοσελίδες προσφέρουν μια διέξοδο. Μάλλον είναι πλέον η βασική διέξοδος, ελλείψει εφημερίδων (σε τοπικό επίπεδο), περιορισμού της επιρροής των ραδιοφώνων και των τηλεοπτικών σταθμών.
Δεν αρκεί. Οι πολίτες δεν είναι κολλημένοι σε μια οθόνη υπολογιστή όλη τη μέρα και ακόμη χειρότερα, δεν μπορούν να αφιερώσουν χρόνο και προσοχή σε όσα πολλά κατακλύζουν το Ίντερνετ.
Μια λύση θα ήταν περιεκτικά, σύντομα μηνύματα, με βασικές θέσεις, εύληπτα και «χτυπητά». Δεν είναι ουσία, είναι όμως κάτι που μπορεί να αναπληρώσει με ευκολία το δυσαναπλήρωτο κενό της επικοινωνίας, της οποίας τα μέσα πολλαπλασιάζονται κι αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Όπως θεωρώ ότι μέσα στο... ρεπερτόριό τους οι υποψήφιοι θα πρέπει να εντάξουν με κοινό τρόπο την επιμονή στην αναγκαιότητα να ενδιαφερθεί ο πολίτης για την τοπική ηγεσία της επόμενης μέρας. Τους αφορά όλους. Μας αφορά όλους.
Η «αδιαφορία» ή το «χαλαρό» ενδιαφέρον των πολιτών για τις εκλογές έχει πολλές αιτίες. Σκεφτείτε μόνο ότι από events και προεκλογικές δράσεις έχουμε δει μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μέχρι τώρα από τους υποψήφιους. Χρειαζόμαστε τα δάχτυλα πολλών χεριών για να μετρήσουμε πόσοι είναι, αλλά από δράσεις συμμετοχής και κινητοποίησης των πολιτών δυστυχώς λίγα πράγματα. Θα ήταν κι αυτή μια λύση.
Είμαι βέβαιος ότι αν κοιτάξουν το δάσος αντί του δένδρου, οι ίδιοι οι πολιτικοί θα βρουν περισσότερες μεθόδους για να ενδιαφερθεί ξανά ο κόσμος για την πολιτική. Αρκεί να το θέλουν. Αυτοί καίγονται εξάλλου...
Και προς Θεού όχι άλλες ομιλίες σε κλειστές αίθουσες, με τα ίδια 100 πρόσωπα να ανακυκλώνονται. Έχουμε και ευρωεκλογές και ό,τι γίνεται γι' αυτές βρωμάει καμαρίλα.