Καλημέρα σας!
Η ένταση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία αυξάνεται μέρα με την ημέρα με ευθύνη των γειτόνων, οι οποίοι φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα τα παίζουν «όλα για όλα». Το καθεστώς Ερντογάν αγωνίζεται για την επιβίωσή του –οι εκλογές θα γίνουν την άνοιξη του 2023- σε συνθήκες κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας και του νομίσματος, αλλά και αυξανόμενης απομόνωσης από τη Δύση. Το μείγμα είναι εκρηκτικό και κανείς αυτή τη στιγμή –πιθανόν ούτε ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος και οι πολεμοχαρείς υπουργοί του Άμυνας και Εξωτερικών- δεν ξέρουν ούτε πώς, ούτε πότε, ούτε πού θα κάτσει η μπίλια. Πολλά θερμά επεισόδια, αλλά και συρράξεις περιορισμένης κλίμακας στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν από λάθος, έγιναν κατά λάθος κι έγιναν επειδή κάποια στιγμή τα πράγματα είχαν φτάσει σε σημείο που να μη γυρίζουν πίσω. Μακάρι η ιστορική γνώση και εμπειρία να βοηθήσουν, ώστε να πρυτανεύσει στη γειτονιά μας η λογική και η… ψυχραιμία. Έτσι κι αλλιώς για την Ελλάδα και την οικονομία της η καθημερινή συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά μόνο καλό δεν κάνει.
Το φάουλ και η… απειλή Ζορπίδη
Το «Επιμελητήριο για… φίλημα» που γράφαμε χθες ότι έκλεισε το χώρο στη SEREXPO 2022, την έκθεση που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στις Σέρρες, αλλά παρότι τον πλήρωσε δεν… καταδέχθηκε να τον λειτουργήσει, είναι το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Το γιατί δεν κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός του Επιμελητηρίου, ώστε είτε να προβληθούν οι δράσεις του, είτε να εκθέσουν προϊόντα και υπηρεσίες κάποια από τα μέλη του δεν είναι σαφές ούτε καν σε όλα τα μέλη της Διοικητικής Επιτροπής του ΕΕΘ, που θα εξακολουθήσουν να ψάχνουν το θέμα. Αδιαφορία; Ανοργανωσιά; Τι άλλο; Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για φάουλ. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, το άδειο περίπτερο που αποτέλεσε «μαύρη τρύπα» στην έκθεση δεν τιμάει κανένα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά με αυτά τα δεδομένα, η πρόσφατη... γυριστή του σημερινού προέδρου Μιχάλη Ζορπίδη, ότι, παρά την περί του αντιθέτου διαβεβαίωσή του, δεν αποκλείεται τελικά να κατέβει στις εκλογές που προγραμματίζονται για τα τέλη του 2023, ακούγεται όχι τόσο ως προειδοποίηση προς τους υποψήφιους μνηστήρες, αλλά περισσότερο ως… απειλή για τους επαγγελματίες. Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο από πλευράς εγγεγραμμένων μελών Επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης, με περίπου 55.000 μέλη σε ολόκληρο το νομό. Και μια λεπτομέρεια: Ανάμεσα στα 160 περίπτερα της έκθεσης στις Σέρρες, την οποία επισκέφθηκε αρκετός κόσμος, υπήρχαν και δύο των επιμελητηρίων Καβάλας και Έβρου, τα οποία λειτούργησαν κανονικά.
Θα συναντηθούν ΣΒΕ – ΣΕΒΕ;
Με δύο νέους προέδρους στα τιμόνια τους θα πορευθούν το επόμενο διάστημα ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Ελλάδος, πρώην Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, και ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων, ο οποίος θέλοντας να δώσει μια πανελλαδική διάσταση στην εμβέλεια του διατηρεί το Βορείου Ελλάδος μόνο στο ακρωνύμιό του (ΣΕΒΕ). Η Λουκία Σαράντη και ο Σίμος Διαμαντίδης έχουν ενώπιον τους προκλήσεις ανάλογες με τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία και οι επιχειρήσεις. Ενδεχομένως, λοιπόν, να έχουν την ευκαιρία να οδηγήσουν τους δύο Συνδέσμους σε στενότερη συνεργασία, αφού εδώ και χρόνια η πολιτική που ακολουθούν ο ένας έναντι του άλλου είναι της λογικής «από μακριά κι αγαπημένοι». Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη ή όταν δε γίνεται διαφορετικά, συνεργάζονται οι δύο φορείς, που επί δεκαετίες συγκατοικούσαν στο κτίριο της πλατείας Μοριχόβου 1, μέχρι που ο ΣΒΕ μετακόμισε σε νέες εγκαταστάσεις, στην περιοχή των παλιών Σφαγείων, στη Δυτική είσοδο της Θεσσαλονίκης. Από καιρού εις καιρόν ακούστηκαν και φωνές για συγχώνευση των δύο Συνδέσμων και συγκεκριμένα για την απορρόφηση του ΣΕΒΕ από τον ΣΒΕ. Σε σημαντικό βαθμό οι κατάλογοι με τα μέλη των δύο Συνδέσμων συμπίπτουν κι έτσι η μετεξέλιξη του ΣΕΒΕ σε βραχίονα του ΣΒΕ για την εξωστρέφεια δεν ακούγεται ως κάτι παράλογο. Το μόνο που δεν είχαν υπολογίσει όσοι τόλμησαν να… ψελλίσουν αυτό το ενδεχόμενο, που σαφώς θα είχε ως αποτέλεσμα την συνένωση δυνάμεων και τελικά έναν πιο δυνατό φορέα με μεγαλύτερη επιρροή, είναι ότι στους Συνδέσμους υπάρχουν πρόεδροι, αντιπρόεδροι, διοικητικά συμβούλια. Άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν θέλουν να απωλέσουν τις θέσεις που κατέχουν ή διεκδικούν. Επίσης, όσοι πρότειναν τη συγχώνευση, δεν έλαβαν υπόψιν τους ότι και στους δύο φορείς υπάρχουν, πλέον, ισορροπίες, που έχουν παγιωθεί εδώ και πολλά χρόνια –σε ορισμένες περιπτώσεις εδώ και δεκαετίες-, και είναι δύσκολο να διαταραχθούν. Δεν είναι η πρώτη φορά –ούτε η τελευταία, ούτε ίσως η πιο χαρακτηριστική-, που στη χώρα μας τα συμφέροντα των ατόμων αποδεικνύονται πιο ανθεκτικά και πιο αποτελεσματικά, έναντι των συμφερόντων που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούν αυτά τα άτομα. Πάντως, η στενότερη συνεργασία ΣΒΕ – ΣΕΒΕ είναι κάτι διαφορετικό από τη συγχώνευση και το επόμενο διάστημα θα φανεί εάν σε αυτό το επίπεδο θα αλλάξει κάτι.
Η αξία των συνεδρίων
Τα διεθνή επιστημονικά συνέδρια που γίνονται στη Θεσσαλονίκη είναι πολλά και η ροή τους έχει ξεκινήσει πάλι, μετά την… διετή ξηρασία της πανδημίας, που απαγόρευε τις μετακινήσεις των ανθρώπων και οι εκδηλώσεις γίνονταν διαδικτυακά. Το όφελος για την πόλη από τα συνέδρια είναι πολλαπλό. Από την επιστημονική γνώση και εγκυρότητα, μέχρι τον κοσμοπολιτισμό και από την οικονομική αιμοδοσία των κλάδων της φιλοξενίας, της εστίασης και του εμπορίου, μέχρι την προβολή της Θεσσαλονίκης σε όλο τον κόσμο. Η πόλη μπαίνει σε διάφορους διεθνείς «χάρτες» που αφορούν τους μικρόκοσμους κάθε θεματολογίας συνεδρίου, ενώ και οι σύνεδροι μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους στα πέρατα του κόσμου, αφού κατά κανόνα πρόκειται για πολυταξιδεμένους και κοινωνικούς ανθρώπους. Ασφαλώς σε αυτό το επίπεδο οι μεγάλοι χορηγοί της Θεσσαλονίκης είναι οι διοργανωτές αυτών των συνεδρίων, κυρίως τα τρία πανεπιστήμια –Αριστοτέλειο, Μακεδονίας, Διεθνές-, αλλά και επιστημονικοί σύλλογοι ή άλλοι φορείς. Το αν η Θεσσαλονίκη μπορεί να προσελκύσει περισσότερα συνέδρια και να τα αξιοποιήσει για λόγους προβολής, εξωστρέφειας ή οποιουσδήποτε άλλους και αν το κάνει είναι μια συζήτηση, η οποία δε γίνεται στην πόλη εδώ και αρκετό καιρό. Τουλάχιστον δεν γίνεται στη δεδομένη συγκυρία. Διότι παλαιότερα υπήρχε μια κινητικότητα για να γίνουν οργανωμένες προσπάθειες. Σήμερα ούτε η αυτοδιοίκηση –δήμοι και Περιφέρεια-, που υπάρχουν για να φροντίζουν την πρόοδο της περιοχής, ασχολείται με το θέμα. Ούτε οι παραγωγικοί φορείς, που (υποτίθεται ότι) κόπτονται για την πορεία της οικονομίας, της αγοράς και το μέλλον των επιχειρήσεων, νοιάζονται για κάτι δημιουργικό και αυταπόδεικτα αναπτυξιακό, αφού όπως φαίνεται έχουν στραμμένη την προσοχή τους σχεδόν αποκλειστικά στις κρατικές παρεμβάσεις και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Κατά προτίμηση στο συνδυασμό επιδοτήσεων, φοροελαφρύνσεων, ΕΣΠΑ και ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Είναι προφανές ότι ακόμη και στον ιδιωτικό (sic) τομέα της οικονομίας είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι «το δημόσιο χρήμα είναι πιο γλυκό».