Είναι σύνηθες οι γονείς με τους οποίους δουλεύω να ζητάνε οδηγίες ως προς το τι να κάνουν, ποιες είναι οι σωστές λέξεις που πρέπει να πουν, ποια η σωστή ώρα να προσεγγίσουν τα παιδιά τους, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους, να νιώσουν πως έχουν κάποια επικοινωνία ή να τα προσεγγίσουν όταν τα ίδια έχουν κάποιο πρόβλημα.
Αυτό που σχεδόν πάντα σχεδόν δεν παίρνει την ανάλογη προσοχή είναι η σχέση τους. Σε τι κατάσταση είναι μεταξύ τους, πώς νιώθει το παιδί για αυτό που μοιράζονται. Κι εκεί κρύβεται η πιο μεγάλη δυναμική στην γονεϊκότητα.
Η σχέση είναι το πλαίσιο μέσα από στο οποίο νοηματοδοτούνται αυτά που συμβαίνουν. Πολύ συχνά δεν είναι τόσο τι θα μας πει κάποιος αλλά ποιος είναι αυτός που θα μας το πει και τι σχέση έχουμε μαζί του. Άλλο να σου πει σ’ αγαπώ το παιδί σου ή ο άντρα σου κι άλλο ο διευθυντής σου. Άλλο να ακούσει ένα 14χρ κορίτσι το σ’αγαπώ από ένα συμμαθητή της κι άλλο από τον προπονητή ή τον καθηγητή της. Πόσο διαφορετικά νιώθει επίσης ένα παιδί που ξέρει πως η μαμά του το αποδέχεται, το εκτιμά και δείχνει την χαρά της που το παιδί αυτό ανήκει στην οικογένειά τους, όταν θα συμβεί κάτι σοβαρό και θα την καλέσουν από το σχολείο σε σχέση με ένα παιδί που έχει αγαπηθεί υπό όρους, που το έχουν υποτιμήσει όταν δεν τα καταφέρνει κι έχει ακούσει ακόμα ίσως και για πλάκα, μπα δεν είσαι δικό μου παιδί εσύ ή με ντροπιάζεις όταν δεν φέρεσαι σωστά.
Διαβάστε περισσότερα στο Vwoman.gr.