Τα ονόματα των 695 μελών της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ανακοινώθηκαν την περασμένη Πέμπτη. Μια μέρα δηλαδή πριν από την Black Friday. Δεν ξέρω εάν αυτό έγινε τυχαία ή εάν οι ιθύνοντες εμφανίστηκαν τόσο προνοητικοί προκειμένου να αποφύγουν τη συνήθη σε τέτοιες περιπτώσεις χλεύη των αχόρταγων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Εντούτοις, διαβάζοντας τα ονόματα των περίπου 260 στελεχών από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης κεντροαριστεράς τα οποία περιλαμβάνονται μεταξύ των 695 της Επιτροπής, θα μπορούσε ευσχήμως να ισχυριστεί κανείς ότι η Κουμουνδούρου ψώνισε μάλλον από τα αζήτητα.
Βεβαίως, θα ήταν άδικο και ισοπεδωτικό να ισχυριστούμε ότι και οι 260 είναι πολιτικά περιτρίμματα. Ανάμεσά τους υπάρχουν και αξιόλογα στελέχη τα οποία δεν έχουν κλείσει τον πολιτικό κύκλο τους και συνεπώς δικαιούνται και άλλης ευκαιρίας. Όμως, ακόμη και αυτοί, πολύ δύσκολα μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά του καιροσκόπου. Διότι, όλοι ξέρουν ότι οι λόγοι που εγκατέλειψαν το κόμμα τους δεν είναι ιδεολογικοί. Ακόμη και το τελευταίο πρόσχημα περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών εξέλειπε κι αυτό προ πολλού.
Οι λόγοι για τους οποίους οι πρώην πασόκοι πυκνώνουν τώρα τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, συμπυκνώνονται στον εξής έναν: στην προσδοκία της εξουσίας. Κάποιοι, οι πιο διορατικοί ή, κατ' άλλους, οι πιο εξαρτημένοι από την καρέκλα, το επιχείρησαν εγκαίρως, ακόμη και πριν από το 2015 και τα κατάφεραν περίφημα. Συνέχισαν να γεύονται το νέκταρ της εξουσίας για τουλάχιστον άλλα τεσσεράμισι χρόνια, άλλοι ως υπουργοί, άλλοι ως απλοί βουλευτές. Η περίπτωσή τους φαίνεται πως αποτέλεσε κίνητρο και για τους μετέπειτα οι οποίοι βλέποντας το αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου αντιλαμβάνονται ότι μόνον η ταχεία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τους οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.
Υπό αυτή την έννοια, και υπερβαίνοντας και κάποιους πολύ αυστηρούς ιδεολογικούς και συνειδησιακούς φραγμούς, η πορεία όλων όσοι αντιλαμβάνονταν το ΠΑΣΟΚ, όχι ως κόμμα αλλά σαν επάγγελμα, φαντάζει πολύ φυσιολογική. Από το ΚΙΝΑΛ δεν έχουν να περιμένουν πια τίποτε, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μπορεί, θεωρητικά, να τους προσφέρει τα πάντα.
Άλλωστε το έργο δεν ανεβαίνει πρώτη φορά. Πάντοτε τα μεγάλα κόμματα λεηλατούν τα μικρότερα. Κάπως έτσι γιγαντώθηκε η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, όταν από το 13,5% του 1974 εκτοξεύθηκε στο 48% επτά χρόνια μετά.
Η πολιτική, για τους κατ' επάγγελμα πολιτικούς, είναι αμείλικτη και πολλές φορές απροσχημάτιστα κυνική. Εν προκειμένω, όποιος με κεντροαριστερές πολιτικές καταβολές θέλει να κάνει καριέρα ποντάρει στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι χομπίστες της πολιτικής έχουν όλη την άνεση να παραμείνουν στο ΚΙΝΑΛ ή ακόμη και σε μικρότερα σχήματα.