«Αναζητείστε τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο». Με τον τρόπο αυτό απαντούν από τις Βρυξέλλες στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κάθε φορά που θέτει τη βασική προτεραιότητα της η οποία δεν είναι άλλη από τις φοροελαφρύνσεις που θέλει να αρχίσει να εφαρμόζει από το 2020.
Αυτό πρακτικά συνεπάγεται ότι θα πρέπει να ισορροπήσει από τη μία στην υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της και από την άλλη στο να τηρήσει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ. Κι αυτό γιατί οι εκπρόσωποι των θεσμών επισημαίνουν σε όλους τους τόνους ότι ενδεχόμενη αλλαγή του στόχου για τα υπερ – πλεονάσματα δεν είναι της παρούσης.
Οι θεσμοί πάντως δεν κρύβουν και την ικανοποίηση τους για την προτεραιότητα που δίνει η Αθήνα στην ανάπτυξη ενώ χαρακτηρίζουν τους μεταρρυθμιστικούς της στόχους ελπιδοφόρους και με προοπτική.
Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα εξασφαλιστεί ο δημοσιονομικός χώρος για να προχωρήσει στο πρώτο βήμα της αναπτυξιακής της ατζέντας, τις περισσόετρες φοροελαφρύνσεις. Όλα δείχνουν ότι οδεύουμε σε μια ιδιότυπη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, γεγονός το οποίο παραπέμπει σε μείωση του αφορολογήτου, που ως γνωστόν είναι πάγια θέση και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι θεσμοί πιστεύουν ότι ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι –μαζί με την ανάπτυξη– η απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του χρέους. Που ως γνωστόν, αποτελεί και το βασικό ζητούμενο. Για τους θεσμούς η διατήρηση των στόχων των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι που διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του χρέους.