Θα αναγνωρίσουν οι αναγνώστες ότι η στήλη ήταν σχεδόν η μόνη που ευθύς εξ αρχής υποστήριξε ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα κατασκευής ρωσικού αγωγού στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν το υποστήριξα λόγω αντιρωσικής στάσης, απεναντίας, είμαι υπέρμαχος του ανοίγματος και προς άλλες χώρες, για να ξεφύγουμε από τη λογική του προτεκτοράτου.
Όμως, οι ελάχιστες γνώσεις περί του πώς διαμορφώνονται οι διακρατικές σχέσεις, αλλά και οι του παρασκηνίου εξαρτήσεις -που σιγά σιγά γίνονται αντιληπτές- οδηγούν νομοτελειακά στο συμπέρασμα, ότι δεν είναι ζήτημα βούλησης η κατασκευή ενός έργου -όντως επωφελούς για τη Ελλάδα, αρκεί βεβαίως να μη σχεδιαστεί όπως ο ΤΑΡ, που ούτε ενοίκιο δεν παίρνουμε- αλλά είναι ζήτημα πολιτικής δυνατότητας να αποφασιστεί, χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Παρ’ όλα αυτά, αφενός οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα, έδιναν ψευδώς στον λαό την εντύπωση ότι το έργο θα πραγματοποιηθεί, και μάλιστα το βάπτισε και… Greek Streat, ο κ. Τσίπρας.
Αυτά τα έλεγε ο κ. Λαφαζάνης, αλλά είχε καταφανεί εξ αρχής η αδυναμία του πρώην υπουργού να αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα του πολιτικού παιχνιδιού στη διεθνή σκηνή. Με εξέπληξε όμως, που ο κ. Τσίπρας δεν διαφέρει στην πολιτική σκέψη από τον κ. Λαφαζάνη, ασχέτως εάν ο ατλαντικός παράγοντας τον προσγείωσε εσχάτως στην πραγματικότητα (όχι προς μεγάλη στενοχώρια του, όπως αντιλαμβάνομαι).
Δεν πέρασε πολύς καιρός, που η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε στην δημοσιότητα την είδηση, ότι θα συγκροτηθεί μεικτή ελληνορωσική εταιρία, με μετόχους 50-50 τη νεοσύστατη Δημόσια Επιχείρηση Ενεργειακών Επενδύσεων (ΔΕΠΕΝΕ) και τη ρωσική Τράπεζα Ανάπτυξης και Διεθνών Οικονομικών Υποθέσεων, η οποία θα διευκολύνει τη χρηματοδότηση, θα είναι ο ιδιοκτήτης του Νότιου Ευρωπαϊκού Αγωγού -ΝΕΑ-, του γνωστού Greek Stream, δηλαδή της προέκτασης επί ελληνικού εδάφους του ρωσικού αγωγού αερίου Turkish Stream.
Πόθεν προέκυψε αυτό; Μας είπαν ότι αυτό προβλέπουν οι δύο συμφωνίες που υπέγραψε στην Αγία Πετρούπολη ο υπουργός κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, ένα Μνημόνιο Συνεργασίας με τον Ρώσο ομόλογό του Αλεξάντρ Νόβακ και μία Κοινή Δήλωση με τον επικεφαλής της VEB Βλαντιμίρ Ντιμίτριεφ.
Τι ήταν στην πραγματικότητα αυτές οι συμφωνίες; Τίποτε, απολύτως. Μια πρόθεση συνεργασίας ήταν, χωρίς κανένα δεσμευτικό χαρακτήρα, πέραν της υποσχέσεως των δύο πλευρών ότι επιθυμούν να συνεργαστούν. [τέτοια υπέγραψε και ο πρωθυπουργικός εξάδελφος κ. Γ. Τσίπρας, κατά το τουριστικό του ταξίδι στην Βενεζουέλα, και περιμένουμε έκτοτε το φτηνό βενεζουελικό πετρέλαιο].
Έγραψα ανωτέρω, ότι οι ΗΠΑ προσγείωσαν όσους αφελείς -και όχι μόνον πολιτικά- πίστεψαν πως οι ΗΠΑ θα αφήσουν το «οικόπεδο φιλέτο» που λέγεται Ελλάδα, να αλλάξει προσανατολισμό. Παλαιότερα είχα αποκαλύψει τι είχε πει Αμερικανός αξιωματούχος στα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ, που μόλις είχε συγκροτηθεί: Επαναλαμβάνω: «Προς το συμφέρον της Ελλάδας και της Ε.Ε. οι Ρώσοι δεν πρέπει να πάρουν επιχειρήσεις που έχουν σχέση με… σωλήνες και σύρματα».
Ήρθε λοιπόν, προχθές στην Ελλάδα ο ειδικός απεσταλμένος και συντονιστής για τις διεθνείς ενεργειακές σχέσεις των ΗΠΑ, κ. Amos Hochstein, και συναντήθηκε με τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Πάνο Σκουρλέτη, και δήλωσε μετά την συνάντηση: «Οι ΗΠΑ θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται με την Ελλάδα για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας αλλά κυρίως για το ρόλο που μπορεί να παίξει η Ελλάδα ως στρατηγικός εταίρος στην περιοχή. Ήταν η πρώτη συνάντησή μου με το νέο υπουργό, φεύγω με την πεποίθηση ότι θα έχουμε μια στρατηγική συνεργασία και θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε πολύ στενά όπως και στο παρελθόν».
Όταν λέγει παρελθόν, δεν εννοεί το πρόσφατο, επειδή είχε συναντηθεί προ μηνών και με τον τότε αρμόδιο υπουργό κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη και με αφορμή τις επαφές με την Ρωσία για τον Turkish Stream. Τότε εξερχόμενος από το γραφείο του είχε με διπλωματικό τρόπο αναφερθεί στις διαφωνίες που διαπιστώθηκαν, αρνούμενος μάλιστα με δηκτικό τρόπο να σχολιάσει το φλερτ της ελληνικής πλευράς με τον αγωγό, που από τότε είχε χαρακτηρίσει ως «νεκρό έργο».
Στην πολιτική δεν μετρά τι θέλεις να κάνεις, αλλά τι μπορείς. Όποιος κατορθώσει να τα ταυτίσει, επιτυγχάνει το άριστο. Αρκεί να υπερπηδήσει εμπόδια ανάλογα με τις δυνατότητές του. Αν αυτά είναι υψηλότερα, τότε «θα σπάσει τα μούτρα του». Και ένας πρωθυπουργός, δεν σπάει μόνο τα δικά του, αλλά ενός ολόκληρου λαού. Κάποια στιγμή, όπως τώρα, συμβιβάζεται, αλλά χάθηκε και χρόνος, και χρήμα, και αξιοπιστία.