Όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα η σαρωτική ακρίβεια επηρεάζει και τους Έλληνες αγρότες. Έχουμε πραγματικά μεγάλη αύξηση του κόστους παραγωγής. Ηλεκτρική ενέργεια και πετρέλαιο διψήφιο ποσοστό σε σχέση με πέρσι, τα λιπάσματα δύο και τρεις φορές επάνω, οι σπόροι +15%. Χωρίς αμφιβολία οι επιχειρήσεις που μεταποιούν την αγροτική παραγωγή θα πληρώσουν περισσότερα και θα πουλήσουν ακριβότερα. Όπως και οι καταναλωτές που προμηθεύονται τρόφιμα από σούπερ μάρκετ, μανάβικα και λαϊκές αγορές πληρώνουν ακριβότερα τρόφιμα και οπωρολαχανικά.
Πέρα από διαπιστώσεις το πρόβλημα απαιτεί λύση ή λύσεις. Όπως η κυβέρνηση επιδοτεί λογαριασμούς ενέργειας και ετοιμάζεται να ενισχύσει τους χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και ανέργους, δηλαδή τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους της ελληνικής κοινωνίας, κάτι οφείλει να κάνει και με τους αγρότες. Μόνο που αυτό το κάτι δεν μπορεί να προκύψει ούτε από κρυφτούλι και κυνηγητό στους δρόμους ούτε από οδομαχίες, ούτε –πολύ περισσότερο- με τίμημα την ταλαιπωρία όλων των υπολοίπων. Η ζωή έχει αποδείξει –οι αγροτικές κινητοποιήσεις και τα κλεισίματα των δρόμων του Φεβρουαρίου συμπληρώνουν 30 συναπτά έτη- ότι το μόνο που κερδίζουν οι αγρότες με τους αποκλεισμούς είναι η δυσαρέσκεια της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτή η σκηνή με τους κτηνοτρόφους να χύνουν το γάλα στον δρόμο μπροστά στις κάμερες είναι τόσο παλιά όσο τα όρη τ' άπαρτα βουνά.
Ίσως παλαιότερα στα αγροτικά μπλόκα να στήνονταν και πολιτικές καριέρες, αλλά στις μέρες μας κι αυτό είναι παρωχημένο. Αφενός διότι οι νεότεροι που μπήκαν στον κλάδο έχουν άλλα κριτήρια και αφετέρου επειδή η εποχή άλλαξε και μαζί της και τα μέσα για να κερδίσει κανείς τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Τότε -θα σκεφτεί κάποιος δικαιολογημένα- γιατί αφού όλα άλλαξαν οι κινητοποιήσεις με τρακτέρ στους δρόμους παραμένουν; Για τους ίδιους λόγους που κάθε χρόνια κάποια λίγα σχολεία επιμένουν σε ψευτοκαταλήψεις, θυμίζοντας αμυδρά -εν είδη «μικρών Πολυτεχνείων»- την περίοδο των πραγματικών καταλήψεων που οδήγησαν στη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα. Κατ’ αρχήν υπάρχουν ανάμεσα στους νεότερους αγρότες ορισμένοι κλώνοι των παλαιότερων, που συνεχίζουν με τις ίδιες μεθόδους. Παράλληλα, όπως φαίνεται από τις επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών, ορισμένα κόμματα συμμετέχουν στην οργάνωση κι έχουν τον τρόπο τους. Επίσης, αυτού του τύπου οι… παλαιομοδίτικες κινητοποιήσεις γίνονται διαρκώς και πιο άνευρες, με μικρότερη συμμετοχή και λιγότερο ενθουσιασμό. Σαν παραμύθι που επειδή δεν έχει δράκο, μας παίρνει ο ύπνος πριν το τέλος.
Οι αγρότες στους δρόμους και στα μπλόκα για τις τιμές των προϊόντων και το κόστος παραγωγής είναι ένα συνηθισμένο μοτίβο σε όλη την Ευρώπη. Το θέμα είναι –λένε οι κάπως πιο ψαγμένοι- πότε οι αγρότες θα ξεσηκωθούν για την ουσία της δουλειάς τους. Η αγροτική παραγωγή αλλάζει με ιλιγγιώδης ρυθμούς σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να προσαρμοστεί στην ανάγκη για μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων, στο αίτημα για καλύτερη ποιότητα και στην επιταγή για την προστασία του περιβάλλοντος. Οι νέες τεχνολογίες με όχημα της ψηφιακότητα, αυτό που λέμε «ευφυής γεωργία» και η συνένωση δυνάμεων για την επίτευξη μεγαλύτερη παραγωγικότητας και οικονομιών κλίμακος είναι τα κλειδιά, έναντι της παλιότερης λογικής «ποιος έχει το μεγαλύτερο τρακτέρ στο χωριό». Το μυστικό για να φτάσουν τα αγροδιατροφικά προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ –όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης και του κόσμου- δεν είναι μόνο η ποιότητα, που ασφαλώς μετράει, είναι κυρίως η επάρκεια, δηλαδή η ποσότητα. Η εμπορική αλυσίδα δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν υπάρχουν συχνές ελλείψεις. Κανείς δεν γεμίζει τα ράφια του με εποχικές και περιστασιακές προσφορές κάποιων προϊόντων, μερικές φορές τον χρόνο. Αναζητά σταθερούς και συνεπείς προμηθευτές, επειδή το αυτό αναζητούν οι καταναλωτές από το λιανεμπόριο. Σήμερα αυτά είναι τα στοιχήματα για τον πρωτογενή τομέα της χώρας, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Και οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στους δρόμους. Το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» είναι για μικρά παιδιά. Ευτυχώς…