Καλημέρα σας!
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα, αν και οι λόγοι που κάνουν την 5η Οκτωβρίου ξεχωριστή είναι μάλλον χαμηλής διαβάθμισης για τους περισσότερους. Κι αυτό επειδή την επίσημη ιστορία γράφουν συνήθως τα μεγάλα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα. Οι καταστροφές και οι θρίαμβοι. Αντίθετα οι στιγμές που πυροδοτούν σοβαρές κοινωνικές εξελίξεις περνούν αθόρυβες, υπάρχουν γεγονότα στους δρόμους με απεργίες, διαδηλώσεις, συνθήματα, πανό, ενίοτε και αντιπαραθέσεις. Ίσως επειδή ο άνθρωπος έχει μάθει να υπολογίζει και να καταγράφει μόνο ότι αντιλαμβάνεται άμεσα. Όχι εκείνες τις αθέατες διεργασίες, όταν κάτι ξεκινάει από το μηδέν ή περίπου από το μηδέν.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα της σημερινής ημέρας: Στις 5 Οκτωβρίου 1962 οι άνθρωποι του πλανήτη –ειδικά του βορείου ημισφαιρίου και ακόμη ειδικότερα αν ήταν νέοι- ξύπνησαν το πρωί σε έναν κόσμο και κοιμήθηκαν το βράδυ σε έναν άλλο. Σε έναν καινούργιο κόσμο. Μόνο που δεν το ήξεραν, μια εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια, επειδή αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν δημιουργήθηκαν κατά παραγγελία, αλλά προέκυψαν φυσιολογικά. Όπως πίνουμε ένα ποτήρι νερό ή δακρύζουμε από συγκίνηση. Διότι εκείνη την ημέρα η ιστορία του πολιτισμού και των κοινωνιών τη Δύσης γύρισε σελίδα. Άλλαξε κεφάλαιο. Ίσως να ξεκίνησε τη συγγραφή ενός καινούριου βιβλίου. Εκείνη την ημέρα, ανάμεσα στα πολλά διεθνή, εθνικά και ατομικά γεγονότα που συνέβησαν, δύο αποδείχθηκαν τόσο επιδραστικά και τόσο ανθεκτικά στο χρόνο, που ακόμη το αποτύπωμά τους εξακολουθεί να επεκτείνεται σε μήκος, πλάτος και βάθος. Σημειώστε:
Το πρώτο των Beatles
Πρώτον, κυκλοφόρησε επισήμως το πρώτο τραγούδι των Beatles, το πασίγνωστο Love me do, συστήνοντας στο κοινό ένα καινούριο συγκρότημα, στο οποίο συμμετείχαν τέσσερα νέα παιδιά από το Λίβερπουλ. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Οι Beatles δεν είναι απλώς το μεγαλύτερο και πιο εμπορικό συγκρότημα όλων των εποχών. Ούτε απλώς εξέφρασαν την εποχή τους. Από πολλές απόψεις ήταν η ίδια η εποχή τους. Άλλαξαν τη μουσική, επηρέασαν τα ήθη, τις συμπεριφορές και τις ιδέες. Έδειξαν στους ανθρώπους πράγματα που δεν έβλεπαν. Όπως λέει ο Πολ Μακάρντεϊ «απλά είμασταν οι Beatles». Δεν χρειάζεται περισσότερες επεξηγήσεις ή διευκρινίσεις. Η επιρροή τους φτάνει μέχρι σήμερα, πάνω από 50 χρόνια από τη διάλυσή τους. Είτε απευθείας στους ακροατές, αφού παραμένουν ακμαία δημοφιλείς, είτε μέσω των χιλιάδων ανθρώπων που ακούγοντας τους ασχολήθηκαν με τη μουσική ή έγιναν συστηματικοί ακροατές. Τον δρόμο τους ακολούθησαν πολλοί και σπουδαίοι, που εξέλιξαν την ποπ και ροκ μουσική και όλα τα γύρω τριγύρω της. Όλα, όμως, ξεκίνησαν στις 5 Οκτωβρίου 1962, όταν από τα ηχεία ξεχύθηκε το Love me do. Χωρίς να το θέλουν ή να το γνωρίζουν όλοι όσοι εκείνη την ημέρα άκουσαν και γοητεύθηκαν άκουσαν και γοητεύτηκαν από τους Beatles μετείχαν στη γέννηση μιας νέας εποχής. Ήταν παρόντες στην πρώτη ημέρα της.
Ο πρώτος Τζέιμς Μποντ
Δεύτερον, στις 5 Οκτωβρίου 1962 έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες η πρώτη ταινία με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ. Η ταινία «Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007 εναντίον Δόκτορος Νο» με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι και στο πλάι του την εκθαμβωτική Ούρσουλα Άντρες να βγαίνει από τη θάλασσα με μαγιό, κρατώντας ένα κοχύλι. Μόλις πρόσφατα η συγκεκριμένη ηθοποιός ψηφίστηκε ως το πιο σέξι κορίτσι του Τζέιμς Μποντ, αλλά αυτό είναι μάλλον λεπτομέρεια. Η ουσία είναι ότι μέχρι σήμερα έχουν γυριστεί 25 ταινίες, στις οποίες οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, αλλά το στιλ εξελίσσεται. Ο Τζέιμς Μποντ παραμένει μέχρι σήμερα η επιτομή του κομψού και τζέντλεμαν κατασκόπου, ο οποίος γεννήθηκε στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου για να υπερασπιστεί τις αξίες του δυτικού τρόπου ζωής. Μόνο που δεν το κάνει αποκλειστικά με τη βία και τους ηρωισμούς του, αλλά με έντονο χιούμορ και –κυρίως- στιλ. Κάπως έτσι «γεννήθηκε» η δημοφιλέστερη, πιο μακροχρόνια και πλέον επιτυχημένη κινηματογραφική σειρά, που δεν χωράει σε καλούπια. Διότι, ενώ με τις ταινίες και τα κατορθώματα του Τζέιμς Μποντ μεγάλωσαν γενιές και γενιές, οι κινηματογραφικοί θεσμοί και οι ειδήμονες περί την 7η τέχνη ποτέ δεν τις πήραν στα σοβαρά. Τουλάχιστον τις περισσότερες. Μόνο τα τελευταία χρόνια γίνονται… ακαδημαϊκές αναφορές, καθώς η διάρκεια και η ένταση του φαινομένου επιβάλλει την παρουσία του.
Ο Τζορτζ και ο Νικ
Για να επιστρέψουμε στην αρχή της ιστορίας: Στις 5 Οκτωβρίου 1962 δύο φίλοι και γείτονες ο 17χρονος Τζορτζ και ο 18χρονος Νικ βρέθηκαν μεσημεράκι στο κέντρο Λονδίνου. Πήγαν πρώτα στο αγαπημένο τους δισκάδικο, όπου μαζί με άλλους πελάτες άκουσαν το Love me do. Μαγεύτηκαν και αγόρασαν το πρώτο 45άρι των Beatles. Κατά τις 4:30 μπήκαν στον κινηματογράφο, στην απογευματινή προβολή, για να δουν μια καινούρια «κατασκοπική» ταινία. Ο Ψυχρός Πόλεμος, η κρίση των Πυραύλων στην Κούβα, οι κουβέντες για τα πυρηνικά, ο φόβος για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν βασικά συστατικά στην ατμόσφαιρας της εποχής, όταν η διαπάλη του καλού με το κακό ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα. Την επόμενη ημέρα ο Τζορτζ και ο Νικ μετέφεραν τις εντυπώσεις τους από το φιλμ στα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Παίζοντας, ξαναπαίζοντας και χορεύοντας το 45άρι στο φορητό πικάπ της Μαίρης. Τα επόμενα χρόνια οι δύο φίλοι και οι υπόλοιποι της παρέας, μαζί με εκατομμύρια άλλους νέους στον κόσμο, άκουγαν με μανία τα τραγούδια των Beatles. Περίμεναν με αγωνία κάθε νότα του Πολ, κάθε στίχο του Τζον. Με τους φίλους, με τις αγάπες τους, με τις συζύγους και με τα παιδιά. Σήμερα κοντά στα 80 πια, προσπαθούν να μυήσουν και τα εγγόνια τους σε αυτό τον μουσικό κόσμο, κάτι που δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Οι ίδιοι, πάντως, συνεχίζουν, αφού οι άνθρωποι της ηλικίας τους ζουν σε κάποιο βαθμό με τις αναμνήσεις. Όπως, επίσης, συνέχισαν τα επόμενα χρόνια να βλέπουν τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Να απολαμβάνουν τα κατορθώματα, να χαμογελούν με το χιούμορ, να ξεσηκώνουν ατάκες, να σχολιάζουν τους νέους πρωταγωνιστές που ακολούθησαν τη μετά Σον Κόνερι εποχή, αλλά και τα γκάτζετς, όπως και τα κορίτσια του 007. Μέχρι πέρσι που παίχτηκε ο πιο πρόσφατος Μποντ, αλλά και στην τηλεόραση όταν προβάλλονται οι παλαιότερες ταινίες. Συζητώντας τις προάλλες στο τηλέφωνο, όπως κάνουν συχνά, ο Τζορτζ και ο Νικ, συνειδητοποίησαν ότι οι Beatles και ο Τζέιμς Μποντ δεν εξακολουθούν να τους θυμίζουν τα περασμένα χρόνια. Κυρίως τους υπενθυμίζουν ότι στη ζωή υπάρχουν –τουλάχιστον υπήρξαν- άνθρωποι και καταστάσεις αθώων προθέσεων.