Το «μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» είναι ένα τραγούδι ποταμός, που έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος, για τον Νίκο Κοεμτζή, τον πρωταγωνιστή της «Παραγγελιάς», που οδήγησε στην παράλογη για τους πολλούς και για την απλή λογική και αισθητική σφαγή τριών ανθρώπων.
Σε κάποιο σημείο του κομματιού, που διαρκεί 17 λεπτά, ο τροβαδούρος αναφέρει ότι ο Τύπος, πολλοί προοδευτικοί της εποχής και ένα σωρό λαϊκοί τύποι χαρακτήρισαν τον Κοεμτζή «αιμοβόρο κτήνος», αλλά όταν ένας δημοσιογράφος πλησίασε τον Μπιθικώτση, εκείνος «τον διώχνει και του λέει που να σου εξηγώ». Μία στάση που υπογραμμίζει το υπερβατικό μιας υπόθεσης, που δεν εξηγείται με την απλή λογική, άρα δεν αρκεί το μυαλό. Χρειάζονται βιώματα και ένστικτο για να πλησιάσει κανείς το απρόσιτο, που ενίοτε οδηγεί στο μεγάλο κακό.
Αυτή η στάση «που να σου εξηγώ, αφού δεν θα καταλάβεις» για ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου, σκοτεινό εξ’ ορισμού, αλλά με καλλιτεχνικές προεκτάσεις που οδηγούν στη λαϊκή δοξασία, ίσως και να δικαιολογείται. Ίσως… Σήμερα όμως, στις μέρες του κορωνοϊού, όταν η υγεία και η οικονομία, όπως προσωποποιούνται σε κάθε άνθρωπο, είναι το ζητούμενο, τα πράγματα είναι πεζά και καθημερινά. Προσγειωμένα. Επομένως η απαίτηση για λογικές και επαρκείς εξηγήσεις κάθε κίνησης που επιφέρει επιπτώσεις είναι αυξημένη. Και δικαιολογημένη. Με αυτή την οπτική το… ζεϊμπέκικο του Νίκου Χαρδαλιά στη Χαλκιδική, στα μέσα Αυγούστου ο Νίκος Χαρδαλιάς, δεν ήταν μακρύ. Ήταν θολό και άστοχο. Άφησε πίσω του μόνο δικαίως παραπονεμένους. Οι οποίοι τώρα ζητούν εξηγήσεις και αύριο μεθαύριο θα ζητήσουν και τα ρέστα.
Με επιστολή τους προς υπουργούς, τον ΕΟΔΥ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό οι εκπρόσωποι των αυτοδιοικητικών και παραγωγικών φορέων ρωτούν να μάθουν τους λόγους που η Χαλκιδική στοχοποιήθηκε από την Πολιτική Προστασία και τον ΕΟΔΥ ως περιοχή υψηλού φορτίου κορωνοϊού λίγες ημέρες πριν από τον Δεκαπενταύγουστο. Με αποτέλεσμα στις 16 του μηνός να πέσει πρόωρα η αυλαία της φετινής σεζόν. Ζητούν να μάθουν με βάση ποια επιδημιολογικά στοιχεία υπήρξαν αυξημένα μέτρα σε όλο το νομό, ακόμη και στις ορεινές περιοχές, όπου το καλοκαίρι δεν υπάρχει τουρισμός. Σε σπάνια σύμπνοια όλοι μαζί ζητούν στοιχεία, επίσημες διατυπώσεις. Το «που να σου εξηγώ» του σαββοπούλειου Μπιθικώτση δεν περνάει, οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν, οι εξηγήσεις να καταγραφούν.
Αν θεωρήσουμε ως δεδομένα αφενός την εμφανή πρόθεση των παραγόντων της Χαλκιδικής να αξιώσουν μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων, που σε μια άκρως προβληματική χρονιά έχασαν 20 – 30 ημέρες δουλειάς, και αφετέρου ότι στην Πολιτική Προστασία και στον ΕΟΔΥ έκαναν καλά τη δουλειά τους και άρα οι ακραίες κινήσεις τους, όπως στην περίπτωση της Χαλκιδικής, δικαιολογούνται, το θέμα θα έχει συνέχεια. Διότι εάν δεν έχει, τότε ίσως να πρόκειται για σήμα κινδύνου. Ότι κάτι δεν μετρήθηκε σωστά. Ότι κάποια απόφαση ελήφθη βιαστικά. Ότι το άγχος νίκησε την ψυχραιμία. Ή –ακόμη χειρότερα- μια ολόκληρη περιοχή έπεσε θύμα σκοπιμότητας.
Η εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού ανέδειξε σε όλο τον κόσμο νέους αρμούς εξουσίας. Στο όνομα της δημόσιας υγείας υπηρεσίες ολόκληρες που δούλευαν στην αφάνεια και συχνά αναζητούσαν ταυτότητα και λόγο ύπαρξης αναδύθηκαν στην επιφάνεια. Η φήμη των λοιμοξιολόγων απογειώθηκε, αφού έφτασαν να διαφωνούν και να συγκρούονται ακόμη και με τον πλανητάρχη σε απευθείας μετάδοση. Στην Ελλάδα ο ίδιος ο Νίκος Χαλδαλιάς αναβαθμίστηκε πολιτικά σε υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας και έγιναν μαζί με τον πρόεδρο του ΕΟΔΥ, Παναγιώτη Αρκουμανέα, προνομιακοί και καθημερινοί συνομιλητές του πρωθυπουργού.
Πιστώθηκαν απλόχερα την επιτυχή διαχείριση του πρώτου κύματος της πανδημίας, όσο υπήρχε lockdown και η χώρα ήταν κλειδαμπαρωμένη. Μόνο που, όπως αποδεικνύεται σήμερα, η επικοινωνία δεν ήταν το δυνατό τους χαρτί. Ή μάλλον ήταν… παλαιάς κοπής, αφού επέλεξαν την ακυρωμένη από τα πράγματα συνταγή της θολούρας και της συσκότισης. Τουλάχιστον στη δεύτερη φάση. Όταν τα πράγματα άλλαξαν, η ζωή άρχισε να επιστρέφει και τα κρούσματα αυξήθηκαν, οι πληροφορίες δίνονταν με το σταγονόμετρο και κωδικοποιημένες. Χωρίς λεπτομέρειες, κάτι που επέτρεψε την ανάπτυξη της παραφιλολογίας, όπως συνέβη στις αρχές Ιουλίου με τη Θάσο.
Τότε που το facebook επέμενε να γνωρίζει περισσότερα από τις επίσημες ανακοινώσεις και δημιουργήθηκε μικροπανικός. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη, όταν βρέθηκαν κρούσματα σε μεταφορική εταιρεία στο Καλοχώρι και πάλι οι δημοσιογράφοι «ανακάλυψαν» περισσότερα, αλλά δεν μπορούσαν να τα γράψουν σεβόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης και αναμένοντας επί ματαίω να μιλήσουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.
οι αρμόδιοι οφείλουν να τις παρουσιάζουν. Η αίσθηση της αλήθειας είναι εξαιρετικά σημαντική όταν απευθύνεσαι στους πολίτες για να ζητήσεις θυσίες. Στη Χαλκιδική οι άνθρωποι του τουρισμού είναι απογοητευμένοι. Και θυμωμένοι. Ακόμη κι αν ό,τι έγινε είναι απολύτως δικαιολογημένο -και επομένως για το καλό τους- η απογοήτευση τους έχει βάση. Κανείς δεν τους εξήγησε. Αυτοί που είναι εντεταλμένοι ας το κάνουν επιτέλους. Κάλλιο αργά…