Skip to main content

Τρία χρόνια για ένα οικόπεδο στη Χαλκιδική είναι πολλά!

Μία χώρα που χρειάζεται 18 μήνες να παραχωρήσει ένα οικόπεδο προς ανάπτυξη είναι δύσκολο να βγει από το τούνελ στο οποίο βρίσκεται.

του Γιώργου Δώρα

Η είδηση για τη μεταβίβαση του ακινήτου του δημοσίου, έκτασης 260 στρεμμάτων στον Άγιο Ιωάννη Σιθωνίας, από το ΤΑΙΠΕΔ στον ιδιώτη που προσέφερε τα περισσότερα και η προσφορά του κρίθηκε εύλογη έγινε γνωστή χθες από τη Voria.gr (εδώ). Είναι μια καλή είδηση, υπό την έννοια ότι από ένα αναξιοποίητο περιουσιακό στοιχείο το δημόσιο αφενός εισέπραξε εφάπαξ κάποιο τίμημα και αφετέρου δημιουργεί τις προϋποθέσεις να εισπράξει πολύ περισσότερα στο μέλλον, αφού ο ιδιώτης που πλήρωσε θα το αξιοποιήσει δημιουργώντας υπεραξία, δηλαδή πλούτο, για την ευρύτερη περιοχή και την τοπική και εθνική οικονομία και θέσεις εργασίας.

Επειδή, όμως στην Ελλάδα η αμφισημία είναι πανάρχαιος νόμος την καλή είδηση συνοδεύει και μια κακή είδηση, που για τη δημοσιογραφία είναι πιο ενδιαφέρουσα. Όπως λέει το ρεπορτάζ η υπόθεση ολοκληρώθηκε περίπου ενάμισι χρόνο αφότου το ΤΑΙΠΕΔ δέχθηκε την προσφορά των 9,61 εκατ. ευρώ. Δηλαδή οι τελευταίοι 18 μήνες αναλώθηκαν στις γραφειοκρατικές διαδικασίες, κάτι που αν δεν αποτελεί ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο ρεκόρ, σίγουρα είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται οι υπεύθυνοι του ελληνικού κράτους. Όλοι όσοι δημιούργησαν αυτό το σύστημα, αλλά και όλοι όσοι από οποιαδήποτε μεγάλη θέση ή μικρή θεσούλα εξακολουθούν να το συντηρούν –εννοείται με το αζημίωτο- παρά την καταστροφή της οικονομίας, που οδήγησε στην ύφεση και τα μνημόνια.

Πέρα όμως από την επιβεβαίωση της πλήρους λειτουργικής ανεπάρκειας του ελληνικού συστήματος, το οποίο παρά ταύτα υπάρχουν ακόμη πολλοί που το υπερασπίζονται, η συγκεκριμένη είδηση επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Καταπληκτικές εκτάσεις που χορταριάζουν ή φιλοξενούν αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Λειτουργικά κάποτε κτίρια, που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους και το μόνο που υπάρχει σήμερα είναι τα θεμέλια και ο σκελετός. Ιστορίες αδικίας –πως αλλιώς να τις χαρακτηρίσει κανείς;

Στη Βόρεια Ελλάδα τα δημόσια προς αξιοποίηση ακίνητα είναι πολλά. Τα περισσότερα είναι κατάλληλα για τουριστικές δραστηριότητες, τομέας που (υποτίθεται ότι) ειδικεύεται και ποντάρει πολλά η χώρα. Κάτι στο οποίο υστερούν η Μακεδονία και η Θράκη, έναντι του νότιου τμήματος και των νησιών της Ελλάδας. Είναι απορίας άξιον πως και γιατί η όποια αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν ξεκίνησε από αυτά τα εντελώς παρατημένα ακίνητα και μάλιστα με ταχύτατες διαδικασίες. Για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτά τα οικόπεδα –οικόπεδα είναι και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο- δεν πυροδοτούν αντιπαραθέσεις, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με άλλα δημόσια περιουσιακά στοιχεία, στα οποία εμπλέκονται και διαπλέκονται πολλαπλά στρατηγικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα (αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.).   

Το συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι απογοητευτικό. Αν μία χώρα για να παραχωρήσει προς συγκεκριμένο σκοπό και χωρίς απολύτως καμία αντίδραση μια έκταση στη Χαλκιδική χρειάζεται από την ημέρα της προκήρυξης του διαγωνισμού περί τα τρία χρόνια -18 μήνες από την κατοχύρωση του- είναι δύσκολο να πάει μπροστά και ακόμη δυσκολότερο να βγει από το τούνελ στο οποίο βρίσκεται. Κάπου εκεί, όταν ο κόσμος φτάνει στο χτένι, όπως -για παράδειγμα- παλαιότερα με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων και πρόσφατα με το κλείσιμο των τραπεζών και το 3ο Μνημόνιο, επιστρατεύονται είτε οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, είτε οι κατεπείγουσες, μεταμεσονύχτιες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, που μάλλον θα πρέπει να μονιμοποιηθούν.