Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Σε πολιτικά συστήματα, όπου ο πολύς λαός δεν συμμετέχει ιδιαιτέρως μέσω πολυσυλλεκτικών κομμάτων στην παραγωγή πολιτικής και πολιτικού προσωπικού η απόστασή του από την έννοια και πρακτική της εξουσίας προσφέρει εύφορο έδαφος για παρεξηγήσεις. Όταν τώρα η εξουσία αυτή έχει επανειλημμένως αποτύχει, η παρεξήγηση εύκολα εκτρέπεται και σε συνομωσιολογία.
Όλοι οι ντόπιοι πολιτικοί είναι πλέον διεκπεραιωτές και δευτερεύοντες, κουμάντο κάνουν άλλοι, οι ξένοι, οι Τράπεζες, η Λέσχη του Μπίλντεμπεργκ κοκ. Ιδίως σε περιπτώσεις περίεργες και πρωτοφανείς, όπως η κωλοτούμπα της ελληνικής Αριστεράς του Ιουλίου 2015 και η προσπάθεια της, να ενδυθεί σοσιαλδημοκρατική δορά, το συμπέρασμα αναδύεται εξαιρετικά εύκολα: όλοι είναι ίδιοι, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας.
Ευτυχώς υπάρχουν γεγονότα, όπως το πόρισμα της Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας προς διερεύνηση ζητημάτων ακαδημαϊκής ελευθερίας και ειρήνης (sic) στα Πανεπιστήμια της χώρας, υπό την Προεδρία του Καθηγητού και πρώην Υπουργού κ. Παρασκευόπουλου, που βάζουν τα πράγματα στην θέση τους:
Όπως δημοσιογραφικώς αναφέρεται:
«Για την αντιμετώπιση των καταλήψεων, η Επιτροπή προτείνει τον εποικοδομητικό διάλογο με τους καταληψίες. Για τη διακίνηση ναρκωτικών στα πανεπιστήμια, συνιστάται η ανάπτυξη street work για τον περιορισμό της. Για τις ληστείες και τις εκρήξεις στα A.T.M., προκρίνεται η απομάκρυνσή τους από τα πανεπιστήμια. Για τα φαινόμενα σωματικής βίας εν γένει, η λύση είναι η ευαισθητοποίηση των φοιτητών και των εκπροσώπων τους, ώστε να γίνει σαφές ότι όταν το θύμα είναι συνάδελφος ή καθηγητής δεν πλήττεται η άρχουσα τάξη».
Η εσωτερική λογική συνεκτικότης και συνέπεια των προτάσεων της Επιτροπής στην φιλοσοφική μαρξιστική προσέγγιση του ιστορικού υλισμού είναι πρόδηλος: Η αντίσταση στις αστικές αρχές και δομές είναι αυτονόητη δράση του συνειδητοποιημένου λαού. Αυτό, που η καπιταλιστική κοινωνία θεωρεί παραβατικότητα, είναι ένα προϊόν της αδικίας της. Αίρεται μόνον στο στάδιο μετάβασης από την δικτατορία του προλεταριάτου στον κομμουνισμό. Στο ενδιάμεσο πρέπει, να κατανοούμε τα αίτια και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, εννοείται δια της καταστροφής του αστικού κράτους.
Δεν είναι της παρούσης να αναφερθεί η σειρά των βιολογικών, ψυχιατρικών, κοινωνιολογικών και ιστορικών στοιχείων, που ενισχύουν την αντίθετο άποψη: ότι δηλαδή η πρόληψη της ανάδειξης μιας παραβατικής προσωπικότητος είναι δυνατή μόνο σε πολύ πρώϊμα στάδια μέσω της παιδαγωγικής ανάπτυξης ενός αξιακού συστήματος και της ύπαρξης συνεκτικού κοινωνικού υποστηρικτικού δικτύου (προφανώς ευρωπαϊκού και όχι σοβιετικού τύπου). Μετά τον σχηματισμό της και ιδίως μετά την εκδήλωση εγκληματικότητος η δυνατότης σωφρονισμού είναι δυστυχώς περιωρισμένη και πρέπει να εξετάζεται ενδελεχώς και συνεχώς.
Τούτο σημαίνει ότι οι μόνοι τρόποι εγγύησης της ασφάλειας της κοινωνίας είναι: Α. Η αποτροπή της εγκληματικής πράξης δια της αποθαρρύνσεώς της μέσω των μέτρων ασφαλείας. Β. Η καταστολή της κατά την προσπάθεια εκτέλεσή της, άμεσα και αποτελεσματικά, και Γ. η αυστηρά αναλογικότης των ποινών, που προφυλλάσει απομονώνοντας αντιστοίχως τον εγκληματία.
Επί το λαϊκότερον: όταν τα «παιδιά» αρχίζουν και σπάνε τις βιτρίνες και πετάνε Μολότωφ (που «καμιά φορά» καίνε και κόσμο, όπως στην Marfin) τούτο σημαίνει: Α. Κακώς έχει επιτραπεί η εμφάνισή τους. Β. Κακώς δεν έχουν συλληφθεί. Γ. Κακώς δεν έχουν δικαστεί.
Αυτή είναι η στέρεα άποψη της Κεντροδεξιάς γενικώς και της ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας ειδικότερον.
Συμπέρασμα: Δεν είναι όλοι ίδιοι. Όσες κωλοτούμπες και να κάνει η Αριστερά, παραμένει πιστή στην ιδεολογία και προσπάθειά της, να αλλάξει τις βασικές αξίες και αρχές, που διέπουν τον τρόπο, που ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης