του βουλευτή Β΄Θεσσαλονίκης, Δημήτρη Βαρτζόπουλου
Εν τέλει πράγματι η τέχνη μεταφέρει νοήματα με ένα απαράμιλλο ολιστικό τρόπο. Σε μια πρόσφατη γελοιογραφία του ο Δημήτρης Χαντζόπουλος παρουσιάζει Τραμπ και Μπορις Τζόνσον με μύτες Πινόκιο, να συμπιέζουν σαν φούσκα μια υδρόγειο, που πάει να σκάσει. Πραγματικά καλό! Ακόμη πιο διεισδυτικός όμως είναι ο τρόπος απεικονισμού της ομοιότητος του τριχωτού της κεφαλής των δύο αυτών τύπων, που φυσικά αντανακλά και τη φύση του ψυχισμού τους. Πράγματι δεν χρήζομεν άλλων μαρτύρων...
Και ενώ ο εκφυλισμός του αμερικανικού πολιτικού συστήματος κατά το τελευταίο ήμισυ του αιώνος νομοτελειακά θα κατέληγε σε έναν Τραμπ, ο Βρετανός Πρωθυπουργός είναι το πρώτο σοβαρό σύμπτωμα της βαρείας, δυσιάτου και δυνητικώς αναπηρικής νόσου, που απειλεί την Ευρώπη (Σαλβίνι και Σια ήταν κρυολόγημα, οι Ιταλοί είναι άλλωστε Ιταλοί, εδώ είχαν και έναν Μπερλουσκόνι...).
Η εισροή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών και πραγματικών προσφύγων είναι μόνον ο καταλυτικός εκλυτικός παράγων, η πραγματική αιτία έγκειται αλλού. Έγκειται στην αίσθηση των λαών της Ευρώπης, ότι τα πράγματα για αυτούς χειροτερεύουν συνεχώς και ότι κανείς δεν νοιάζεται για αυτό.
Οι μετανάστες φταίνε μεν, αλλά φταίνε, επειδή μικραίνουν το κομμάτι της πίτας, που έμεινε. Η συνολική πίτα όμως είχε μικρύνει πιο μπροστά, ήδη από την κρίση. Μια κρίση των χρηματιστηριακών παραγώγων, κάτι δηλαδή εξαιρετικά δυσνόητο. Όπως δυσνόητη είναι και η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπορεί μεν, να μη δημιούργησε την κρίση, αλλά δεν έκανε και τίποτε ουσιαστικό, για να την απαλύνει. Ή, πιο απλά, δεν έκανε τίποτε, που να αντιλαμβάνεται εύκολα ο πολύς κόσμος. Και όταν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε εκ των ενόντων. Φανταζόμαστε δηλαδή, ό,τι μας βολεύει.
Έτσι οι μεν Νότιοι πιστεύουν, ότι οι Βόρειοι χρησιμοποιούν την Ένωση, για να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας στους άλλους, εξασφαλίζοντας έτσι ένα ισχυρό Ευρώ, που αυξάνει την δική τους ευημερία. Οι Βόρειοι από την πλευρά τους πιστεύουν βέβαια, ότι οι Νότιοι ζουν τρυφηλά με ξένα λεφτά και θέλουν την Ένωση, για να πληρώνει τα χρέη τους.
Όλα αυτά, συνεπικουρούμενα ασφαλώς και από τοπικές αστοχίες, κυρίως στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού, οδήγησαν σε μια, άνευ προηγούμενου στην μεταπολεμική ιστορία, υποχώρηση της απήχησης των μεγάλων λαϊκών πολυσυλλεκτικών κομμάτων της ευρωπαϊκής χριστιανο- και σοσιαλδημοκρατίας. Οι συνέπειες της συρρίκνωσης αυτής και της ταυτόσημης αντιδραστικής ενίσχυσης ακραίων πολιτικών προιοιωνίζουν ενδεχομένως τι το εξαιρετικώς δυσάρεστον: την αρχή του τέλους του πολιτικού Κέντρου.
Έχουν βέβαια και μια άλλη πρακτική συνέπεια: την απώλεια των - αυτονόητων στο παρελθόν- πλειοψηφιών, που επέτρεπαν τη διατήρηση του δημοκρατικού προσχήματος αφ´ ενός αλλά και την εξυπηρέτηση των «παλιών καλών φίλων» του συστήματος των Βρυξελλών αφ´ ετέρου.
Αυτή η απώλεια οδήγησε σε πανικό. Και αντί για περισυλλογή, αυτοκριτική και ριζική αλλαγή πορείας, οδήγησε σε μοιραία «νοοτροπία καταφυγίου». Η ευρωπαϊκή ηγεσία απειλούμενη κλείστηκε στον μικρόκοσμό της.
Ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε κι ο γάϊδαρος!
Η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, είχε αναδείξει - με ψηφοφορία στα αρμόδια όργανά του - ως πρωτοκαθήμενο υποψήφιό του για την θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον Μάνφρεντ Βέμπερ. Στην καθομιλουμένη όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών, αυτή δηλαδή που αντιστοιχεί στο γνωστικό υπόβαθρο των λαών, που αντιλαμβάνεται δηλαδή ο καθένας, αυτός ήταν ο Αρχηγός του σ´ αυτές τις εκλογές και ο υποψήφιος του για το εν προκειμένω Ανώτατο Αξίωμα.
Τι έγινε λοιπόν μετά τις εκλογές και τη δυσκολία εξεύρεσης πλειοψηφίας; Μαζεύτηκαν οι εθνικοί Ηγέτες και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα πάντα, τις αποφάσεις του ΕΛΚ, τις διακηρύξεις, την ψήφο των πολιτών, επέλεξαν μια κυρία παντελώς άσχετη με όλα τα προηγούμενα, με κάθε έννοια περί ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και τη «φόρεσαν καπέλο» σ´ όλους. Το οριακό αποτέλεσμα στην επιβεβαίωσή της από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήταν έκπληξη και - πολύ φοβούμαι- ήταν μόνον η αρχή.
Η αρχή του τέλους του οικοδομήματος των Βρυξελλών, έτσι όπως το ζήσαμε μέχρις σήμερα. Από τούδε πλέον και στο εξής δυοίν θάτερον: Ή θα μας σαρώσουν οι Σαλβίνι και Σια ή θα βάλουμε μυαλό.
Μυαλό σημαίνει κοινός νους, αντίληψη και χειρισμός των ευρωπαϊκών πολιτικών πραγμάτων σύμφωνα με τα κοινώς νοούμενα στην τοπική πολιτική κουλτούρα των λαών. Απλοελληνιστί, μόνον όταν ο Πρόεδρος της Επιτροπής, ο Πρωθυπουργός της Ένωσης δηλαδή και οι Επίτροποι, οι Υπουργοί του, σχετίζονται με το Κοινοβούλιο και τους ψηφοφόρους τους, όπως σε κάθε ομόσπονδο κράτος, μόνον όταν οι λαοί τους αισθανθούν πραγματικά «δικούς τους», μόνον τότε ίσως την γλιτώσουμε.