Είναι κανόνας, σχεδόν απαράβατος. Μια χώρα, για να προχωρήσει μπροστά, πρέπει να κλείσει πρώτα τις ανοικτές πληγές της. Αυτές που αιμορραγούν κι εξ αυτού του λόγου δεν της επιτρέπουν να κάνει βήματα μπρος. Κι απ' ό,τι φαίνεται, η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ακόμα πολλές τέτοιες, σε διάφορες διαβαθμίσεις. Από τις πιο σύνθετες, έως τις πιο απλές. Ακόμα και της κατηγορίας, που αφορούν στη λειτουργία της Δημοκρατίας της.
Γιατί, πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, μετά την καταδίκη τους, τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, εξακολουθούν να διατηρούν ακέραια τα πολιτικά τους δικαιώματα, έχοντας το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι; Αυτό που επιτρέπει, για παράδειγμα, στον Νίκο Μιχαλολιάκο ή στον Ηλία Κασιδιάρη ή σε οποιονδήποτε άλλο από τους έγκλειστους διευθυντές της εγκληματικής οργάνωσης να είναι υποψήφιοι στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν;
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι με αλλαγές στην εκλογική νομοθεσία θα στερήσει η κυβέρνηση στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής τα πολιτικά δικαιώματα. Κι έτσι δεν θα της επιτρέψει να κάνει χρήση του ευνοϊκότερους νομικού καθεστώτος στη βάση του Ποινικού Κώδικα. Απλώς η ρύθμιση θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά για να μην επιτρέψει προσφυγή (και δικαίωση) στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Όμως, γιατί θα πρέπει να χρειάζεται νέα ρύθμιση για να απαγορεύσει στους φυλακισμένους της Χρυσής Αυγής το αυτονόητο; Και δεν θα πρέπει να απαντηθεί κάποια στιγμή στην ουσία του, το ερώτημα πώς κατάφεραν να κρατήσουν αυτό το δικαίωμα; Τι ακριβώς συνέβη με αυτή την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα στην χώρα, παραμονές των τελευταίων εθνικών εκλογών; Δεν είναι θέμα Δημοκρατίας, να δοθεί απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα;
Και όχι δεν είναι θέμα Δημοκρατίας ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν στο εσωτερικό τους τα κόμματα. Είναι ζήτημα διαδικασιών. Όμως πάντα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε για ποιο λόγο, για παράδειγμα, φέρεται να ειπώθηκαν βαριές κουβέντες στο τελευταίο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως, σε βάρος του πρώην υπουργού, για το ρόλο του στο παρασκήνιο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Και τις οποίες εννοείται ότι δεν τις άφησε αναπάντητες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι κατηγορίες απευθύνθηκαν από άλλους δυο επίσης πρώην υπουργούς και συντρόφους του. Και μπορεί ο πρόεδρος του κόμματος τους να προσπαθεί να ισορροπήσει – ένα εγχείρημα που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο – και μπορεί το θέμα να είναι εσωτερικό, όμως, το περιεχόμενο της διαφωνίας έχει πάντα πολύ ενδιαφέρον. Γιατί πέραν όλων των άλλων μπορεί με κάποιον τρόπο να άπτεται της Δημοκρατίας και του τρόπου λειτουργίας της.
Ο Τειρεσίας