Η χθεσινή μέρα, με την εκλογή του νέου προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ορόσημο για τη διοίκηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα. Όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα, με αποκορύφωμα τη χθεσινή διαδικασία, ήταν η φυσιολογική κατάληξη μιας διοικητικής ομάδας η οποία δεν προέκυψε ως καρπός προγραμματικών συγκλήσεων, παρά συγκροτήθηκε στη βάση προσωπικών συμφωνιών με άρωμα πολιτικής συναλλαγής. Ήταν δεδομένο ότι αυτή η συγκυριακή συμπόρευση δεν μπορούσε να πάει μακριά. Επιπλέον, μετά και το χθεσινό αποτέλεσμα, αλλά και με όσα προηγήθηκαν, η διοίκηση του κ. Ζέρβα είναι πλέον υποχρεωμένη να πορεύεται διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο καθώς δεν υπάρχει η πολυτέλεια ουδεμιάς νέας απώλειας. Ο δήμαρχος μοιάζει να είναι με τα χέρια δεμένα.
Σε οποιαδήποτε νέα εσωτερική κρίση η οποία μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή, ακόμη και από ένα τυχαίο γεγονός ήσσονος σημασίας ή από μια φυσιολογική αστοχία, οι επιλογές που θα έχει στη διάθεσή του ο κ. Ζέρβας είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Είτε θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του και να ανεχτεί συμπεριφορές και καταστάσεις τις οποίες, σε διαφορετική περίπτωση δεν θα τις συζητούσε καν· είτε απλώς να ανακατέψει την τράπουλα, ξαναμοιράζοντας τα μόνα φύλλα που έχει στα χέρια του· είτε να αναζητήσει σωσίβιο εκ νέου από τη δεξαμενή της αντιπολίτευσης, προσελκύοντας νέα στελέχη, προσφέροντας φυσικά τα κατάλληλα ανταλλάγματα.
Ενδεικτική της πίεσης που αισθάνεται η διοίκηση ήταν η υπαναχώρησή της στο θέμα της εκλογής του νέου προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, αποδεχόμενη την κάλπη, όπως απαιτούσε, και εν τέλει επέβαλε, η αντιπολίτευση. Ο κ. Ζέρβας ήθελε η εκκρεμότητα αυτή να λήξει το ταχύτερο προκειμένου να κλείσει ο κύκλος της εσωστρέφειας που άνοιξε με την αποπομπή του Δρόσου Τσαβλή και της Δήμητρας Ακριτίδου, αλλά και την ανεξαρτητοποίηση της Ιωάννας Σπανού.
Βεβαίως, το χθεσινό αποτέλεσμα με τον Πέτρο Λεκάκη να λαμβάνει μόλις 20 ψήφους από ένα Σώμα 47 συμβούλων, αποδυναμώνει το κύρος, όχι μόνον του νέου προέδρου, πριν να προλάβει μάλιστα να αναλάβει καθήκοντα, ούτε μόνον του δημοτικού συμβουλίου, αλλά και το κύρος της ίδιας της διοίκησης.
Η δημοτική παράταξη του Κωνσταντίνου Ζέρβα μοιάζει με ακορντεόν. Ξεκίνησε αριθμώντας μόλις επτά δημοτικούς συμβούλους, ελέω απλής αναλογικής. Έφτασε στους δέκα, καθώς στο μεταξύ, ενσωμάτωσε τρεις υποψηφίους δημάρχους οι οποίοι εντάχθηκαν στη διοικούσα παράταξη, καταλαμβάνοντας θέσεις αντιδημάρχων. Και από το Σάββατο υποχώρησε στους οκτώ. Είχε μεσολαβήσει η διαγραφή, την περασμένη Κυριακή, του τέως, πλέον, προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Δρόσου Τσαβλή, εξ αιτίας της εμπλοκής του στους εκτός λίστας εμβολιασμούς και προχθές η δήλωση ανεξαρτητοποίησης της Ιωάννας Σπανού.
Οι συσχετισμοί
Πέρα από τους "δικούς" του, ο κ. Ζέρβας προχώρησε σε μεμονωμένες συμφωνίες με στελέχη έξι παρατάξεων της αντιπολίτευσης προκειμένου να στελεχώσει τη διοίκησή του. Έτσι έχει στο πλευρό του τους Πέτρο Λεκάκη, πλέον, ως πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, Μάκη Κυριζίδη, Χάρη Αηδονόπουλο, Μιχάλη Κούπκα, Νίκο Ζεϊμπέκη, Ιωάννα Κοσμοπούλου, Σωκράτη Δημητριάδη, Στέλιο Λιακόπουλο και Αλέξανδρο Μπαρμπουνάκη σε ρόλο αντιδημάρχων και τους Κώστα Ιακώβου, Βασίλη Μωϋσίδη, Στέφανο Γωγάκο και Θεόφιλο Πατέλη σε άλλες θέσεις.
Με τα σημερινά δεδομένα η διοίκηση εμφανίζεται να διαθέτει ένα "σκληρό" πυρήνα 18 δημοτικών συμβούλων σε σύνολο 47, δεδομένης της αργίας των αδελφών Ψωμιάδη. Την ίδια ώρα οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης φαίνεται να βρίσκουν ολοένα και συχνότερα κοινό βηματισμό, κυρίως για ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως φάνηκε και στη χθεσινή διαδικασία όταν εξανάγκασαν το δήμαρχο να αποδεχθεί την κάλπη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η διοίκηση του κ. Ζέρβα θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να περάσει αποφάσεις, χωρίς τη συναίνεση μέρους, έστω, της αντιπολίτευσης.
Βεβαίως, πρόθυμοι πάντα θα υπάρχουν. Το δέλεαρ μιας θέσης μικροεξουσίας, όσο ευτελές κι αν είναι, πάντα κάποιους θα συγκινεί. Το θέμα όμως είναι, ότι υπό αυτά τα δεδομένα, δύσκολα πας μακριά. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις τις μεγάλες πολιτικές τις οποίες έχει ανάγκη η πόλη. Είσαι υποχρεωμένος να ισορροπείς, να κατατρύχεσαι με τη διαχείριση της καθημερινότητας και να προσεύχεσαι μην τυχόν πέσει και άλλη στραβή στη βάρδια σου.