Στη Θεσσαλονίκη καθένας μας έχει μια άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι η πόλη στο σύνολό της και σημειακά. Λογικό και υγιές. Εξαιρώ όσους με βάση το ατομικό, οικονομικό, επαγγελματικό ή άλλο ιδιοτελές συμφέρον επιχειρούν να προωθήσουν απόψεις εξυπηρετώντας άλλους σκοπούς πέραν του συλλογικού συμφέροντος, με τους οποίους δεν έχω καμιά διάθεση να ασχοληθώ.
Μένω όμως στη γενικευμένη διαπίστωση πως ενώ όλοι –οι υπόλοιποι, οι «ανιδιοτελείς»- αγαπάμε την πόλη μας, θα θέλαμε σε πολλά –πάρα πολλά- σημεία να αλλάξει. Να βελτιωθεί, όπως βλέπει καθένας τη βελτίωση.
Οι περισσότεροι έχουμε παραστάσεις από αστικά κέντρα του εξωτερικού και του εσωτερικού. Είναι λογικό να βλέπουμε εικόνες που μας αρέσουν αλλού και να θέλουμε να τις ξεπατικώσουμε και να τις εφαρμόσουμε και στη Θεσσαλονίκη. Από εκεί και πέρα είναι θέμα αισθητικής, προτεραιοτήτων, βούλησης, κοσμοθεωρίας και πάνω από όλα διακυβέρνησης της πόλης.
Διότι όλοι εμείς μπορούμε να λέμε το μακρύ και το κοντό μας, τις ιδέες και τις απόψεις μας, όμως τις αποφάσεις τις λαμβάνουν η κεντρική διοίκηση και οι τοπικοί άρχοντες, τους οποίους εμείς επιλέξαμε γι' αυτό ακριβώς το λόγο.
Η κοινωνία των πολιτών πάντως και οι οργανωμένες ομάδες έχουν λόγο στις εξελίξεις και στην πορεία της πόλης στο αύριο, αφού εκτός της φωνής και της κοινωνικής στάσης και συμπεριφοράς έχουν και θεσμική υπόσταση, μέσω της διαβούλευσης, τη βάσανο της οποίας περνούν (ευτυχώς) αναγκαστικά οι όποιες αποφάσεις των αρμοδίων.
Στο τέλος όλοι έχουμε ευθύνη για ό,τι γίνεται στην πόλη καλό ή κακό. Γι' αυτό και η όποια γκρίνια για διάφορες αποφάσεις πολλές φορές είναι αβάσιμη και παράλογη. Χωρίς αυτό να απαλλάσσει φυσικά όσους έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες από τη κύρια ευθύνη και των αποφάσεων, αλλά και της υλοποίησης των έργων και των δράσεων.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη για να ενημερωθώ για κάτι αξιόλογο ή σοβαρό. Είναι ένας επισφαλής τρόπος και χώρος ενημέρωσης, τον οποίο προσωπικά αποφεύγω. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως η πρωτοβουλία που ανελήφθη για τη δημιουργία μιας σελίδας στο Facebook με τον τίτλο «Παρατηρητήριο Θεσσαλονίκης», μοιάζει με μια όαση στη συγκεκριμένη έρημο.
Συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με το διάλογο που αναπτύσσεται στη συγκεκριμένη ομάδα, είναι αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι συνιστά έναν τόπο, όπου αναρτώνται απόψεις και ιδέες, στις οποίες δεν έχω διακρίνει κάποια ιδιοτέλεια προς το παρόν. Αντιθέτως, παρακολουθώ τον προβληματισμό και χαίρομαι που υπάρχει ένας κόσμος, ο οποίος ανησυχεί για το μέλλον της πόλης, στηλιτεύει κακώς κείμενα, στρέφει την προσοχή των αρμοδίων σε ζητήματα τοπικού χαρακτήρα, με αναπτυξιακή διάσταση. Μεταξύ αυτών και άνθρωποι με τεχνικές και άλλες γνώσεις, όπως και μέλη ενώσεων πολιτών.
Δεν είναι λίγο αυτό. Επιπροσθέτως, δεν έχω δει να βανδαλίζεται το «Παρατηρητήριο» από διάφορους αγενείς, οι οποίοι τα μόνα τους «συγγράμματα» τα έχουν κάνει αναρτήσεις, ταλαιπωρώντας όσους είναι αναγκασμένοι να έχουν επαφή για διάφορους λόγους με το Facebook.
Αν διατηρηθεί ο συγκεκριμένος χώρος μακριά από τον οχετό και τις σκοπιμότητες, μπορεί να αποτελέσει τον σπόρο για να γεννηθεί ένας αξιοπρεπής και τεκμηριωμένος διάλογος για τη Θεσσαλονίκη. Και λόγω των πλεονεκτημάτων (ναι έχει και τέτοια) των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να αποτελέσει ένα γόνιμο χωράφι ιδεών και λύσεων για διάφορα προβλήματα της πόλης. Σωστότερα πίεσης για λύσεις στη σωστή κατεύθυνση.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι μέλος της συγκεκριμένης ομάδας και δεν έχω καμιά διάθεση να την προμοτάρω ή να της δώσω ρόλο στα πράγματα της πόλης. Ούτε καν γνωρίζω τις επιδιώξεις των διαχειριστών της. Κρίνω μόνο από όσα έχω δει εκεί μέχρι σήμερα. Άλλωστε στις περισσότερες αναρτήσεις βλέπω γνώριμα πρόσωπα της πόλης, που έχουν ασχοληθεί με τα ζητήματά της.
Επίσης, σκόπιμο θεωρώ είναι τέτοιες πρωτοβουλίες να μένουν μακριά από πολιτικούς (κομματικούς και παραταξιακούς) χρωματισμούς. Διότι σε άλλη περίπτωση γρήγορα ξεφουσκώνουν.
Συνήθως μέσα από τέτοια σχήματα ξεπηδούν δημοτικές παρατάξεις, πολιτικά πρόσωπα κτλ. Σημεία των καιρών στα οποία ήμουν, είμαι και θα είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός. Εκεί χάνεται η όποια ανεξαρτησία τέτοιων ομάδων, που είναι απαραίτητο στοιχείο για την ακηδεμόνευτη έκφραση των απόψεων και για την αποφυγή σκοπιμοτήτων.
Τέτοιες πρωτοβουλίες, αν δεν είχαν την παραπάνω εξέλιξη, δεν θα έπρεπε να φοβίζουν, αλλά να επικροτούνται από την κεντρική και αυτοδιοικητική πολιτική σκηνή, επειδή στην ουσία συνεισφέρουν στο έργο τους με γόνιμο τρόπο. Και η Θεσσαλονίκη, επειδή δεν είναι ένας δήμος έχει ανάγκη να αποκτήσει τέτοιους χώρους ζύμωσης, που θα παράγουν ιδέες, θα τεκμηριώνουν απόψεις, θα διεκδικούν και θα πιέζουν, βάζοντας ένα σημαντικό λιθαράκι στην πρόοδο της πόλης, μέσα από το δημοκρατικό και πολιτισμένο διάλογο.
Μας λείπει εξάλλου αυτός ο διάλογος μεταξύ των πολιτικών σε κάθε βαθμίδα της διοίκησης. Και χωρίς αυτού του τύπου τον διάλογο, οι έριδες αυξάνονται αντί να μειώνονται, κι αντί να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματά μας, γεννάμε προβλήματα σε κάθε λύση. Μεγάλη πληγή για τη Θεσσαλονίκη διαχρονικά.