Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εμπορίου και Υπηρεσιών της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, το lockdown που επιβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη από το πρωί της περασμένης Τρίτης αφορά περισσότερες από επτά στις 10 επιχειρήσεις, έναν στους δύο εργαζόμενους και ένα στα τέσσερα ευρώ που κυκλοφορούν στην περιοχή.
Οι έμποροι της πόλης –από χθες ο Εμπορικός Σύλλογος έχει νέα διοίκηση υπό τον Παντελή Φιλιππίδη και πάλι- εκτιμούν ότι τον Νοέμβριο θα χαθούν από το τοπικό λιανεμπόριο πάνω από 100 εκατ. ευρώ, χώρια οι απώλειες από τις προμήθειες που είχαν κάνει τα καταστήματα, εν όψει της νέας σεζόν που δεν άρχισε ακόμη και των ενδιάμεσων φθινοπωρινών εκπτώσεων, που δεν ξεκίνησαν ποτέ. Οι επιχειρήσεις που τέθηκαν στη Θεσσαλονίκη σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή είναι 10.047, απασχολούν επισήμως 20.548 εργαζόμενους και έχουν ετήσιο τζίρο 1,21 δισ. ευρώ. Η δε περιφερειακή ενότητα της Θεσσαλονίκης εισφέρει το 65% του ΑΕΠ της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, περί τα 16 δισ. ευρώ.
Αυτά είναι λίγο – πολύ είναι τα δεδομένα που σχετικά εύκολα μπορούν να υπολογιστούν, έστω με την πιθανότητα κάποιας απόκλισης. Πρόκειται για αριθμούς και οι αριθμοί έχουν πάντοτε ενδιαφέρον. Διότι η υπόθεση τοπικό lockdown έχει και παράπλευρες απώλειες, που δεν… φαίνονται. Ή –ακόμη κι αν κάποιος τις εντοπίσει- θεωρούνται ήσσονος σημασίας. Πρόκειται για κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Για τις λειτουργικές δυσκολίες επιχειρήσεων που δεν κλείνουν, αλλά συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους.
Όπως -για παράδειγμα- οι χιλιάδες μεταποιητικές και εξαγωγικές εταιρείες, που εδρεύουν στην Κεντρική Μακεδονία. Πώς θα μετακινηθεί σε άλλη περιοχή της χώρας –ιδιαίτερα σε όσες δεν υπάρχει οδική πρόσβαση, δηλαδή στα νησιά- ένα στέλεχος που ενδεχομένως να είχε κάποιο προγραμματισμένο ραντεβού, αφού το αεροδρόμιο «Μακεδονία» είναι σφραγισμένο; Με το αεροδρόμιο κλειστό πώς θα πάει κάποιο άλλο στέλεχος στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο για να κάνει τη δουλειά του; Προφανώς τρόποι υπάρχουν. Στα ελληνικά νησιά μπορεί να βρεθεί κάποιος μέσω του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Αθήνας, το οποίο δεν έκλεισε εντελώς ούτε στο γενικό lockdown της χώρας την περασμένη Άνοιξη. Αλλά και στην Ευρώπη μπορεί κάποιος από τη Θεσσαλονίκη να πετάξει είτε μέσω Αθηνών είτε μέσω Σόφιας.
Το μόνο πρόβλημα κάτι εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπάνω, κάτι ώρες περισσότερες, κάποια αυξημένα έξοδα. Όλα γίνονται από τη Θεσσαλονίκη, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση, απέραντη υπομονή, μεγάλη αντοχή και εξαιρετική οργάνωση. Τώρα –θα σκεφτεί κάποιος- υπάρχουν οι τηλεδιασκέψεις για να βολευόμαστε. Μόνο που δεν λύνονται όλα τα θέματα, ούτε προωθούνται όλα τα ζητήματα εξ’ αποστάσεως.
Ένα από τα προβλήματα του lockdown στη Θεσσαλονίκη, το οποίο ορθώς επιβλήθηκε αφού η πανδημία καλπάζει, είναι ο ισοπεδωτικός του χαρακτήρας. Η πλήρης έλλειψη ευελιξίας, που μάλλον οφείλεται στην έλλειψη έγκαιρης προετοιμασίας. Εννοείται ότι ορθώς απαγορεύτηκε το take away σε σημεία πώλησης αλκοόλ, αφού οι συγκεντρώσεις των μπιρόβιων και των party animals ήταν το φαινόμενο που έπρεπε να περιοριστεί. Αλλά προφανώς δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την κατηγορία το μαγαζί που πουλάει κρουασάν, καφέδες, κουλούρια, χυμούς, οι φούρνοι και τα ζαχαροπλαστεία.
Κατά μείζονα λόγο η πλήρης απαγόρευση των πτήσεων δημιουργεί πρόβλημα, τόσο γι’ αυτούς που πρέπει να φύγουν, όσο και γι’ αυτούς χρειάζεται να έρθουν. Ιδιαίτερα οι εξαγωγικές επιχειρήσεις έχουν πολλά τέτοια πάρε δώσε με ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου. Είπαμε: δεν τακτοποιούνται όλα μέσα από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού. Γιατί, λοιπόν, αυτές οι περιπτώσεις δεν αντιμετωπίζονται μέσω των διαγνωστικών τεστ; Στη δεδομένη συγκυρία και υπό το βάρος των επιδημιολογικών στοιχείων ας υποχρεωθούν οι ταξιδιώτες να εμφανίσουν τεστ ή να υποβληθούν σε τεστ, όπως γινόταν το καλοκαίρι με τον τουρισμό. Τρόποι υπάρχουν. Εκείνο που μάλλον αγνοείται είναι η διάθεση.
ΥΓ. Κακοπροαίρετος επί του ζητήματος –ας το δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης- επιχειρηματίας της Θεσσαλονίκης υποστήριζε μιλώντας με φίλο του χθες στο τηλέφωνο ότι το πρόβλημα είναι πως στη Θεσσαλονίκη σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας σταθερός οικονομικός παράγοντας που θα σηκώσει το τηλέφωνο, θα μιλήσει με τα πραγματικά κέντρα της εξουσίας στην Αθήνα και η άποψη του θα ακουστεί και –κυρίως- θα ληφθεί στα σοβαρά υπόψιν. Μπορεί να είναι κι έτσι…