του Γιάννη Παπαγεωργίου
Ο τίτλος είναι ξεκάθαρος. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία ειλικρινή απορία που έχω εδώ και αρκετούς μήνες. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε σχετικά με την λήξη των Μνημονίων, είτε αυτή είναι ουσιαστική είτε είναι απλώς τυπική δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως ξεκινά μία νέα περίοδος, οικονομικά και πολιτικά για την Ελλάδα. Μία περίοδος κατά την οποία πρέπει να μάθουμε, ξανά, να κινούμαστε με τις δικές μας δυνάμεις χωρίς την αρωγή ή κατ΄ άλλους την ‘’καταπίεση’’ των δανειστών μας. Μία περίοδος μεγάλων προκλήσεων. Και όμως, παρατηρώ στον δημόσιο διάλογο την πλήρη απουσία της συζήτησης για την ‘’επόμενη μέρα’’. Συχνά δε αναφερόμαστε στην Κύπρο ως ένα εξέχον παράδειγμα χώρας που κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση -πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από μας- και να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς προς την ανάπτυξη της οικονομίας της. Δεν φαίνεται, όμως, να μαθαίνουμε πολλά από την περίπτωση της Κύπρου και άλλων μεσογειακών χωρών, όπως η Πορτογαλία. Εμείς συνεχίζουμε να αναφερόμαστε στο παρελθόν, στο πως θα μετριάσουμε την μιζέρια.
Στον δημόσιο διάλογο κυριαρχεί εδώ και αρκετούς μήνες το θέμα των συντάξεων. Δεν ισχυρίζομαι πως πρόκειται για ένα ασήμαντο θέμα. Κάθε άλλο. Μία οικονομική παράμετρος, που επηρεάζει την ζωή τόσων συμπολιτών μας δεν μπορεί παρά να είναι ζωτικής σημασίας. Εν τούτοις υπάρχουν και άλλα θέματα στην ατζέντα της οικονομίας και της μεγέθυνσης του ΑΕΠ για τα οποία δεν ακούμε τίποτε. Έτσι, απουσιάζει πλήρως ο θεσμικός διάλογος επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων, Κυβέρνησης και κομμάτων σε επίπεδο Κοινοβουλίου και κοινωνίας. Σαν να ‘’περπατάμε’’ αυτοσχεδιάζοντας κάθε μέρα. Τη στιγμή, που έχουμε ανάγκη ένα ολιστικό σχέδιο. Αναντίλεκτα δεν πρέπει να είμαστε άδικοι και ισοπεδωτικοί. Φαίνεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία είναι οι μοναδικοί φορείς ενός σχεδιασμού για το μέλλον της οικονομίας. Αλλά προς το παρόν δεσμεύονται θεσμικά στον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που μπορεί να προτείνει αλλά δεν μπορεί να υλοποιήσει. Και κάπως έτσι η Ελλάδα προχωρά σαν ακυβέρνητο πλοίο στον ωκεανό των αγορών. Η Κυβέρνηση αδιαφορεί για τον υγιή δανεισμό της Ελλάδας ως κανονικής χώρας και θεωρεί πως θα ροκανίσει τον χρόνο με το διαβόητο ‘’μαξιλαράκι’’.
Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε, επιτέλους, για το μέλλον. Το οικονομικό και πολιτικό. Να κάνουμε λόγο για το πώς οι νέοι άνθρωποι θα βρούνε καλοπληρωμένες δουλειές και θα γυρίσουν από το Εξωτερικό. Πώς δηλαδή θα καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά το φαινόμενο του brain drain. Γιατί μόνο τότε, άλλωστε, οι συνταξιούχοι θα σταματήσουν να βλέπουν μειώσεις στις συντάξεις τους. Όταν θα αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία. Να συζητήσουμε για επενδύσεις και για τις μεθόδους βέλτιστης Ανάπτυξης. Για την βελτίωση των υποδομών και την απλοποίηση των διαδικασιών γραφειοκρατίας στις δημόσιες υπηρεσίες. Για όλα αυτά, που μας αξίζουν ως Έλληνες πολίτες.
Νομίζω πως μία τέτοια συζήτηση είναι παραγωγική, ενδιαφέρουσα και προσφέρεται για την αντιπαραβολή διαφορετικών απόψεων, μεθόδων και ιδεολογιών. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Είμαστε έτοιμοι, λοιπόν, να μιλήσουμε για το Μέλλον;
*Ο Γιάννης Παπαγεωργίου είναι Οικονομολόγος MSc HR Management και Πολιτικό Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας