Η αντίδραση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης για τον ποδηλατόδρομο στην Λεωφόρο Κωνσταντίνου Καραμανλή και το αίτημα για κατάργησή του επειδή –όπως σημειώνει το Επιμελητήριο- δυσκολεύει τη λειτουργία των καταστημάτων στο συγκεκριμένο άξονα εξέπληξε τον Κωνσταντίνο Ζέρβα. Όπως λέει ο δήμαρχος σχολιάζοντας τα επιχειρήματα του ΕΒΕΘ ο δρόμος παραμένει διαμπερής, ενώ ο ποδηλατόδρομος ουδόλως εμποδίζει την υπερτοπικότητα της αγοράς στην περιοχή. Επιπλέον –σχολιάζει- τα αυτοκίνητα που στάθμευαν στις δύο κατευθύνσεις της Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν παράνομα παρκαρισμένα. Χρόνια τώρα.
Ανεξαρτήτως του τι εξέλιξη θα έχει η υπόθεση –σε πρώτη φάση και με βάση τον νόμο ο συγκεκριμένος ποδηλατόδρομος ισχύει μέχρι τις 30 Νοεμβρίου- ο δήμαρχος δεν πρέπει να εκπλήσσεται από τις αντιδράσεις. Ούτε να εκνευρίζεται, εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ως άνθρωπος της αυτοδιοίκησης για πολλά χρόνια και ως κάτοικος του κέντρου της πόλης για ακόμη περισσότερα οφείλει να γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί κατά κανόνα ο εμπορικός κόσμος της Θεσσαλονίκης. Που όχι μόνο δυσκολεύεται πάντα στις αλλαγές και συνήθως τις αρνείται, αλλά –κυρίως- διότι η προτεραιότητα κάθε επιχειρηματία είναι το ταμείο της επιχείρησης του. Επειδή, μάλιστα, το κυκλοφοριακό είναι επί δεκαετίες το βασικό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης οι πάντες έχουν εθιστεί να λειτουργούν στο συγκεκριμένο θέμα με βάση το «να γίνει η δουλειά μας». Χωρίς να ενδιαφέρονται και πολύ ούτε για την τυπικότητα, ούτε για τη νομιμότητα. Ούτε καν για το αν ταλαιπωρούνται άλλοι και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι. Αν πηγαίναμε λίγο πίσω στα χρόνια θα θυμόμασταν ότι η εφαρμογή του λεωφορειόδρομου στην Τσιμισκή καθυστέρησε σε σχέση με άλλους δρόμους της Θεσσαλονίκης πολλά χρόνια επειδή οι έμποροι της εποχής και της περιοχής είχαν τα… μέσα στην τότε δημοτική αρχή. Αλλά και ο ίδιος ο σημερινός δήμαρχος, τους προηγούμενους μήνες ικανοποίησε το αίτημα εμπόρων και επαγγελματιών και ξήλωσε τα κολωνάκια που απέτρεπαν το διπλοπαρκάρισμα σε προβληματικούς από την άποψη της κυκλοφορίας δρόμους, όπως η Ερμού, η Λεωφόρος Στρατού και η Μητροπόλεως.
Το αποτέλεσμα είναι οι τρεις αυτοί δρόμοι, στα σημεία που ξηλώθηκαν τα κολωνάκια –από αισθητική άποψη είναι τα ίδια κολωνάκια που σηματοδοτούν τώρα τους ποδηλατόδρομους- να έχουν επανέλθει στην προτεραία κατάσταση. Με διπλο-τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και τεράστιες καθυστερήσεις. Για να εξυπηρετηθούν κάποιοι, άλλοι για να ξεφορτώσουν στα μαγαζιά τους εμπορεύματα όποια ώρα της ημέρας θελήσουν και άλλοι για να αγοράσουν ένα κουλούρι από κάποιον συγκεκριμένο φούρνο. Η πρόθεση –δηλαδή η εξυπηρέτηση της αγοράς σε μια δύσκολη περίοδο- μπορεί να ήταν καλή και αγαθή, αλλά το μήνυμα που στάλθηκε ήταν λάθος.
Σε κάθε περίπτωση η εμπλοκή στα μικροσυμφέροντα κάθε γειτονιάς είναι μεγάλη παγίδα για τους παράγοντες της αυτοδιοίκησης. Προφανώς ο ρόλος του δήμου είναι να βελτιώνει την καθημερινότητα των ανθρώπων σε κάθε σημείο ευθύνης του –επομένως σε κάθε γειτονιά-, αλλά μερικοί γενικοί κανόνες εξακολουθούν να ισχύουν. Οι δρόμοι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ιδιαίτερα σε μια πόλη σε σχετικά λίγους και μικρούς δρόμους όπως είναι η Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον στο κέντρο. Οι δρόμοι υπάρχουν πρωτίστως για να εξυπηρετούν τις μετακινήσεις. Την κίνηση, όχι τη στάση και τη στάθμευση. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από την ανάγκη να αυξήσουν τον τζίρο τους κάποιες επιχειρήσεις στην Ερμού ή στη Λεωφόρο Στρατού, όπως και πάνω από την εξυπηρέτηση μιας υπερτοπικής αγοράς, όπως χαρακτηρίζει το ΕΒΕΘ την Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι η διέλευση των οχημάτων, ιδιαίτερα της αστικής συγκοινωνίας. Οι επιβάτες του ΟΑΣΘ έχουν προτεραιότητα, πώς να το κάνουμε. Τα ταξί πρέπει να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα, όπως και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Προφανώς υπάρχουν προβλήματα στη λειτουργία της αγοράς, αλλά αυτά δεν είναι δυνατόν να λυθούν εις βάρος όσων θέλουν να μετακινηθούν για οποιοδήποτε λόγο. Από το να πάνε στη δουλειά τους ή να επιστρέψουν στο σπίτι τους, μέχρι να κάνουν τη βόλτα τους. Διότι πίσω από αυτή τη συζήτηση υπάρχει το μεγάλο θέμα του δημόσιου χώρου, ο οποίος στον πολιτισμένο κόσμο είναι τουλάχιστον εξίσου σεβαστός με τον ιδιωτικό, για να μην πούμε ακόμη περισσότερο.
Η αίσθηση που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη –πιθανόν καθ’ υπερβολήν- είναι ότι ο νέος δήμαρχος στην μόλις 12μηνη θητεία του έχει κλείσει το μάτι σε οργανωμένες επαγγελματικές ομάδες, οι οποίες από παράδοση έχουν μάθει να ζητούν και να ξαναζητούν. Όχι μόνο από πλεονεξία, κάτι που ίσως να συνέβαινε συχνότερα στο παρελθόν. Αλλά και από ανάγκη και πραγματική αγωνία, καθώς εδώ και πάνω από δέκα χρόνια στην Ελλάδα η αγορά περνάει δύσκολα, πολύ δύσκολα. Με αυτά τα δεδομένα στη Θεσσαλονίκη βρισκόμαστε ενώπιον ασκήσεως ισορροπίας, στην οποία πρωτίστως πρέπει να αντεπεξέλθει η δημοτική αρχή. Ο δήμαρχος Ζέρβας και οι συνεργάτες του.
ΥΓ. Ίσως σε αυτή την εντύπωση να παίζει ρόλο η αίσθηση που άφησε επί του θέματος η οκταετής δημαρχία Μπουτάρη. Ο κυρ - Γιάννης μάλλον αδιαφορούσε για κλειστές συζητήσεις και συντεχνιακά αιτήματα. Είχε τις απόψεις και την ατζέντα του. Κακώς λένε πολλοί. Ο δήμαρχος οφείλει να ακούει, να διευκολύνει και να ικανοποιεί. Πιθανόν μία αλήθεια –διότι σίγουρα υπάρχουν περισσότερες- να βρίσκεται κάπου στη μέση.