Στις μέρες μας –άγνωστο γιατί- οι κακοκαιρίες βαφτίζονται με ονόματα φορτισμένα με θετική αύρα και ενέργεια. Ίσως όσοι τις ονοματίζουν να θέλουν να εξορκίσουν με αυτό τον τρόπο το κακό, χωρίς βέβαια να το καταφέρνουν. Πριν από λίγες ημέρες ήταν η «Αθηνά», που πήρε το όνομά της από την αρχαία θεά της σοφίας, που πλήγωσε την Ελλάδα. Τις τελευταίες ώρες είναι ο «Μπάλος» ή «Μπάλλος» που ταλαιπωρεί τη χώρα με βροχές, καταιγίδες και ισχυρούς ανέμους. Έπνιξε την Αθήνα, βούλιαξε την Κέρκυρα, ταλαιπωρεί τη Χαλκιδική και αποτελειώνει τα καμένα της Εύβοιας.
Πήρε το όνομα του από τον γνωστό ανάλαφρο και κυματιστό χορό του Αιγαίου, όταν γράφεται με ένα «λ» ή ενδεχομένως από τον θρυλικό δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου από το 1971, όταν γράφεται με δύο «λλ». Αλλά έτσι κι αλλιώς το νόημα είναι το ίδιο, αφού και ο Σαββόπουλος από τον χορό εμπνεύστηκε.
Όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις μεγάλες φυσικές καταστροφές, αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής που διαφοροποιεί τα δεδομένα, δημιουργούν νέες προτεραιότητες για τη χώρα. Είναι σαφές ότι στην Ελλάδα πρέπει να ασχοληθούμε με τις υποδομές. Όσοι πίστεψαν ότι με την ολοκλήρωση των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων το κατασκευαστικό έργο για τον δημόσιο τομέα έχει περιοριστεί έπεσαν έξω. Η χώρα έχει προβληματικές υποδομές, ως αποτέλεσμα παλαιότητας, πλημμελούς σχεδιασμού και κακοτεχνιών, οι οποίες σε ήπιες συνθήκες αντέχουν –συνήθως με διάφορα... μαγικά by pass- αλλά στα ζόρικα που μας κτυπούν τελευταία προδίδονται και μας προδίδουν.
Δεν είναι μόνο οι φυσικές καταστροφές. Είναι και ο τουρισμός με τη μεγάλη επισκεψιμότητα, που καταπονεί τα δίκτυα, αλλά και το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, η Αττική και η Θεσσαλονίκη, εξακολουθούν να μεγεθύνονται εις βάρος όλης της υπόλοιπης Ελλάδας. Αποχετευτικά δίκτυα σε πόλεις και ύπαιθρο, ηλεκτρικό δίκτυο, ύδρευση, δευτερεύοντες δρόμοι και πολλά άλλα –αφήνουμε απέξω τις ψηφιακές υποδομές, επειδή υποτίθεται ότι είναι κάτι καινούριο, ενώ στην πραγματικότητα ήδη θα έπρεπε να ωριμάζει- δεν αντέχουν και σιγά σιγά παραδίδουν το… πνεύμα. Η κατάσταση τείνει να γίνει μη αναστρέψιμη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα λέει ο δήμαρχος Καλαμαριάς Γιάννης Δαρδαμανέλης με αφορμή τη χθεσινή υποχώρηση του οδοστρώματος στην Εθνική Αντιστάσεως, που κατάπιε ολόκληρο λεωφορείο και προβλήθηκε παντού εξαιτίας του εντυπωσιακού θεάματος. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες ο δήμος Καλαμαριάς έχει παρέμβει σε καμιά 30αριά ανάλογες περιπτώσεις μικρότερης κλίμακας για να κλείσει «σπηλιές» που αποκαλύπτονται κάτω από το οδόστρωμα, εξαιτίας των έργων που πραγματοποιούν ουσιαστικά ανεξέλεγκτες οι εταιρείες κοινής ωφέλειας και δικτύων, που σκάβουν και μπαλώνουν, συχνά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Όπως φαίνεται η Ελλάδα στον 21ο αιώνα έχει να ασχοληθεί και πάλι με τις βασικές της υποδομές. Για την ακρίβεια πρόκειται για το απόλυτο δημόσιο πρότζεκτ των επόμενων δεκαετιών. Επειδή το συγκεκριμένο θέμα αφορά όλη τη χώρα, από άκρη σε άκρη, εννοείται ότι συνοδεύεται από ένα λογαριασμό πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ και ασφαλώς απαιτεί πολλά χρόνια. Ή μάλλον συνεχή και συστηματική δουλειά. Μόνο που κάποτε αυτή η δουλειά πρέπει να δρομολογηθεί με ένα κάποιο σύστημα και σοβαρή στοχοθεσία. Διότι εάν εξακολουθήσουμε να τρέχουμε μόνο πίσω από τα γεγονότα, δηλαδή να μπαλώνουμε τις τρύπες και τις ζημιές, η κατάσταση θα διαιωνίζεται με θλιβερό τρόπο και θα βρισκόμαστε συνεχώς προ εκπλήξεων. Η υπόθεση από μόνη της επιβάλλει και αλλαγή του οργανωτικού μοντέλου του ελληνικού κράτους. Αυτή η διάχυση δραστηριοτήτων είναι διαλυτική, παραλυτική και γι’ αυτό καταστροφική. Ένα πραγματικό υπουργείο Υποδομών και Δικτύων οφείλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο, άσχετο εάν μοιράζει το παιχνίδι, ώστε τα θέματα να προχωρούν. Σήμερα στην ίδια περιοχή ο ένας δρόμος ανήκει στον δήμο, ο άλλος στην περιφέρεια, ο τρίτος απευθείας στο κράτος.
Το οδόστρωμα μέχρι 20 – 30 εκατοστά μέσα στο έδαφος ανήκει στον έναν φορέα, από εκεί και κάτω στον άλλο. Τα χρήματα για ένα έργο προέρχονται τα μισά από το ΕΣΠΑ, το ένα τέταρτο από κάποιον κωδικό, το υπόλοιπο ένα τέταρτο από άλλον κωδικό. Από αλλού προέρχονται τα λεφτά για τις προμελέτες, από αλλού για τις μελέτες, από αλλού για την υλοποίηση και από αλλού για κάτι συμπληρωματικό ή πρόσθετο που τυχόν θα προκύψει. Και φυσικά σπανίως υπάρχει πρόβλεψη για χρηματοδότηση της συντήρησης ενός έργου, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η παραλαβή του από τον αρμόδιο φορέα καθυστερεί επί χρόνια. Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα για ευθύνες ούτε λόγος! Χάος! Μόνο να τα διαβάζεις όλα αυτά κουράζεται το μυαλό σου. Όχι να τα βλέπεις να... εφαρμόζονται!