του Βασίλη Κεχαγιά
Ήταν ο τύπος που τον συναντούσαμε στους διαδρόμους της σχολής και ανταλλάσσαμε μαζί του μια ευγενική καλημέρα, λόγω της αγωγής αμφοτέρων. Μετά τη διασταύρωση μαζί του, εμείς σκεφτόμασταν τη ζωή που χάνει, τις απώλειες του εγκλεισμού του, προς χάριν της μελέτης.
Ίσως και να περιπαίζαμε την αφοσίωσή του στις σπουδές, ενώ με σπουδή τρέχαμε να κοινοποιήσουμε στους καθηγητές ότι η έδρα τους βρισκόταν υπό κατάληψη, κάποτε και ολόκληρη η σχολή. Αν η διοπτροφόρα φάτσα του συνοδευόταν από εγγενείς αδυναμίες, τότε ήμασταν σίγουροι ότι απέχουν πάντων των απολαύσεων της ζωής. Ίσως, λίγα δευτερόλεπτα μετά το χαιρετισμό μας, να απασχολούσαμε κι εμείς λίγο τη σκέψη του. Δε μπορούμε να γνωρίζουμε αν μας συντρόφευε με κατανόηση, μας οικτιρόταν ή περνούσαμε απαρατήρητοι. Το πιο πιθανό είναι να απασχολούσε το μυαλό του με την αφεντομουτσουνάρα μας, κάθε που οι αποχές και οι καταλήψεις μας τον απομάκρυναν από τα αμφιθέατρα ή τις κλινικές. Και με ανάλογες πιθανότητες δε θα σκεφτόταν καλά πράγμτα για μας. Ως εκεί, όμως...
Αντιλαμβανόμασταν τη στοχοπροσήλωση του κνίτη, τη φυσική ροπή του εσωτερικάκια στην κουλτουριάρικη ευζωία, τον ιδεολογικό τυχοδιωκτισμό του πασόκου, τη φιλελεύθερη φλωριά του δαπίτη, όχι όμως τη βιβλιοπροσκόλληση του τύπου.
Το πέντε μας ήταν το οκτώ του, τα παραπάνω έμοιαζαν για μας προσγείωση στον Αρη. Α, ναι, έχανε και το ποδόσφαιρο, τα τσίπουρα, τον ξυσταρχιδισμό - με ή άνευ αποχρώντος λόγου - τα ξενύχτια, το ιερό χαβαλέ. Όλα αυτά ο τύπος...
Λίγο αργότερα, όταν φάρδυναν οι διάδρομοι, δε συναντιόμασταν και πολύ. Ευτυχώς, ήταν η σκέψη μας. Κάνα συνέδριο, καμιά τυπική εκδήλωση και ίσως - αν τύχαινε ομόπολις - να έπεφτες επάνω του στο δρόμο. Μάλλον θα έπρεπε να ομολογήσουμε ότι ο δείκτης σεβασμού απέναντί του είχε αρχίσει να μεγαλώνει, αλλά πάλι εκείνη η προσήλωση του στο παντός τύπου καθήκον (επιστημονικό, επαγγελματικό, οικογενειακό) μάλλον είχε το χαρακτήρα απωθητικού σπρέι. Μετά κι από αυτή τη διασταύρωση, ο δαπίτης είχε γίνει οικονομημένος, ο πασόκος καλοζωισμένος, ο εσωτερικάκιας επαναστατική εξουσία και ο κνίτης συνέχιζε να περιμένει με την ίδια στοχοπροσήλωση τη δευτέρα παρουσία. Από την άλλη πλευρά, ο τύπος συνέχιζε να απέχει των "ζωικών" απολύσεων.
Αυτός ο τύπος θα μπορούσε να ονομάζεται Σωτήρης Τσιόδρας. Τώρα είμαστε όλοι εμείς (δαπίτες, πασόκοι, εσωτερικάκηδες και κνίτες) έγκλειστοι και τον παρακαλούμε να μας βοηθήσει να μη χάσουμε την ευζωία μας. Και περιμένουμε με χτυποκάρδι, κάθε μέρα στις έξι να διασταυρωθούμε μαζί του.
*Ο Βασίλης Κεχαγιάς είναι κριτικός κινηματογράφου