Καλημέρα σας!
«Τι να φταιν’ οι εκπρόσωποι / έρημοι κι απρόσωποι» έγραψε και τραγούδησε πριν από 40 χρόνια ο δικός μας, ο Θεσσαλονικιός Διονύσης Σαββόπουλος, ξεκαθαρίζοντας μια και καλή τη σχέση του -και τη σχέση μας- με τη σοβαροφάνεια που κυριαρχεί κατά κανόνα στο δημόσιο λόγο στη χώρα μας, όπου οι παντός τύπου και είδους εκπρόσωποι δεν μιλούν απλά παντού και πάντα αρκεί αν δουν μικρόφωνο. Δεν επαναλαμβάνουν μόνο κοινοτοπίες, που ακόμη κι όταν έχουν ενδιαφέρον είσαι σίγουρος ότι κάπου τις έχεις ξανακούσει. Δεν επικαλούνται μόνο διαρκώς την… ανώτατη αρχή στην οποία οφείλουν την εξουσία τους, όπως για παράδειγμα οι υπουργοί τον πρωθυπουργό, ο οποίος με τη σειρά του επικαλείται την πλειοψηφία του λαού που τον εξέλεξε. Οι αντιπεριφερειάρχες τον περιφερειάρχη, ο οποίος ομνύει στους πολίτες, που τον προτίμησαν. Ή οι αντιδήμαρχοι τον δήμαρχο, ο οποίος ευχαριστεί τους συνδημότες που του έδωσαν την ευκαιρία. Σχεδόν πάντα ενσωματώνουν στο θέμα για το οποίο έχουν κληθεί να μιλήσουν ή να σχολιάσουν τα δικά τους κατορθώματα και τη δική τους συμβολή. Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες προδήλως δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, εκφράζουν το θαυμασμό και την υπερηφάνεια που αισθάνονται και συγχρόνως επικαλούνται ένα λαμπρό μέλλον, το οποίο οι ίδιοι προετοιμάζουν για όλους μας, εννοείται με τον καλύτερο τρόπο. Όπως λέει ο λαός «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες», κάτι που κοντεύαμε να το ξεχάσουμε στα δύο χρόνια που οι δημόσιες εκδηλώσεις και δηλώσεις είχαν περιοριστεί λόγω της πανδημίας.
Η μοναξιά του Αλ. Μπουρλά
Όλα αυτά είναι μάλλον… άσχετα με τη χθεσινή εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κατά την οποία ο διευθύνων σύμβουλος της φαρμακευτικής εταιρείας Pfizer Άλμπερτ Μπουρλά αναγορεύθηκε σε επίτιμο πρόεδρο του Συνδέσμου Φιλίας Ελλάδας - Ισραήλ. Και ποιος δεν μίλησε εκεί. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του πανεπιστημίου και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που άλλωστε συνδιοργάνωσε την τελετή. Φυσικά όλοι είχαν κάτι καλό να πουν για τον Άλμπερτ Μπουρλά, αλλά και για την επιστήμη και την καινοτομία γενικότερα. Για το παρελθόν, αλλά και για το λαμπρό μέλλον που οι ίδιοι οι εκπρόσωποι προετοιμάζουν με επιμέλεια, κάτι που αναγνωρίζει ο Μπουρλά και γι’ αυτό ως CEO της Pfizer αποφάσισε να επενδύσει πολλά εκατομμύρια δολάρια για τη δημιουργία εγκαταστάσεων της εταιρείας στη Θεσσαλονίκη.
Χθες με τον τρόπο του ο κάθε… εκπρόσωπος, διακριτικά είναι η αλήθεια, πίστωσε στον εαυτό του ή σε ότι εκπροσωπεί ένα κομμάτι μικρότερο ή μεγαλύτερο από την ιστορία, την πορεία και την επιτυχία του τιμώμενου προσώπου. Εννοείται ότι κανείς δεν μίλησε για τη μοναξιά του ίδιου στη διαδρομή προς την διεθνή επαγγελματική και επιστημονική καταξίωση, αλλά και για την αγωνία που ο Μπουρλά και η ομάδα του έζησαν το 2020, όπως και για τα ρίσκα που πήραν έχοντας κόντρα τον χρόνο και τις πιθανότητες στη διαδικασία δημιουργίας του εμβολίου -τα περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Μοonshot». Βλέπετε τους πάσης φύσεως… εκπροσώπους δεν τους αγγίζουν και δεν τους απασχολούν όσα δεν μπορούν να φέρουν στα μέτρα τους.
Η «εικονική πραγματικότητα» της Θεσσαλονίκης
Αν κάποιος άκουγε τους εκπροσώπους της Θεσσαλονίκης στη χθεσινή εκδήλωση στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ θα κατέληγε στα εξής δύο συμπεράσματα: Πρώτον, ότι πρόκειται για μια πόλη στην οποία δεκαετίες τώρα οι νέοι άνθρωποι βρίσκουν απαντήσεις στα αιτήματα για τη ζωή και το μέλλον τους, διότι τόσο οι κοινωνικοί, όσο και οι εκπαιδευτικοί θεσμοί είναι οργανωμένοι για να τους στηρίζουν. Δεύτερον, ότι το παρόν της πόλης και της ευρύτερης περιοχής είναι λαμπρό και το μέλλον εξασφαλισμένο, με την έννοια ότι κάθε τι σύγχρονο και παραγωγικό μπορεί να ανθίσει -εννοείται με τη στήριξη των θεσμών της πόλης.
Προφανώς πρόκειται για μια ρετουσαρισμένη εικόνα, στα όρια της εικονικής πραγματικότητας, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις που αφορούν την Ελλάδα γενικότερα. Ανάμεσα στις καταστροφές και τους θριάμβους, οι εκπρόσωποι επιλέγουν τους θριάμβους. Για το παρελθόν υπάρχουν πάντα όσοι σαν τον Αλ. Μπουρλά έκαναν το δύσκολο βήμα μακριά από τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα για να μιλήσουν γι’ αυτό, όταν δεν τους πνίγει ο συναισθηματισμός για την παιδική ηλικία που είναι ο τόπος του καθενός μας. Όσο για το παρόν και το μέλλον, ζούμε απευθείας τις συμβαίνει τα τελευταία 30 – 40 χρόνια. Πλάνα, σχεδιασμοί, εξαγγελίες και χαμένες ευκαιρίες. Οι όποιες εξαιρέσεις σαν την πραγματική επένδυση της Pfizer, οφείλονται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι έβαλαν στο τραπέζι γνώση, ενέργεια και χρήμα, δικό τους χρήμα. Δεδομένου, μάλιστα, ότι εδώ και πολύ μεγάλο διάστημα ούτε καν οι μέθοδοι των θεσμικών παραγόντων αλλάζουν, δεν αποκλείεται τα ίδια αποτελέσματα να ζήσουμε και στο μέλλον. Αλλά μάντης δεν είναι στις μέρες μας κανείς. Επειδή, μάλιστα, έχουν ήδη μπει δε προεκλογική περίοδο -οι εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές θα γίνουν το αργότερο σε ένα χρόνο- τους επόμενους μήνες θα ακούσουμε πολλά και αυτό δεν είναι «μαντεψιά» είναι… σιγουράκι.