Πολιτική και παραπολιτική πορεύονται δεκαετίες επί δεκαετιών, χέρι χέρι. Δύο εις σάρκα μίαν. Και αυτό δεν είναι μόνον ελληνικό σπορ, απλώς εμείς το τερματίσαμε. Κυρίως από το τέλος της δεκαετίας του '80 και μετέπειτα. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η παραπολιτική καταλάμβανε μία, δύο στήλες στις εφημερίδες της εποχής. Αργότερα γέμιζε σελίδα, μετά άπλωσε σε δισέλιδα ώσπου, με την εμφάνιση του αυριανισμού βγήκε και στα πρωτοσέλιδα. Υπό αυτή την έννοια οι καβγάδες των τελευταίων ημερών περί Πάρνηθας και Λεγραινών δεν εκπλήσσουν κανέναν.
Ωστόσο, ποτέ η παραπολιτική δεν καθόρισε τις εξελίξεις. Κανείς πολιτικός δεν έχασε εκλογές εξ αιτίας γεγονότων, τα οποία κινούνται στη λεγόμενη ιδιωτική σφαίρα. Ούτε ο Ανδρέας έχασε τις εκλογές λόγω της Μιμής, ούτε ο πατήρ Μητσοτάκης εξ αιτίας της φωτογραφίας με τους Ναζί, ούτε ο Καραμανλής ο νεότερος λόγω της φημολογούμενης ροπής του προς τα video games και τις ταβέρνες, ούτε φυσικά ο Τσίπρας για τις διακοπές του στο κότερο. Ακόμη και ο Άκης, κατέρρευσε, όχι εξ αιτίας του γάμου του στο Παρίσι, ούτε όταν αγόρασε το σπίτι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αλλά όταν αποκαλύφθηκε ότι τα χρήματα με τα οποία το αγόρασε ήταν προϊόν απάτης.
Ανέκαθεν, πάντως, ο χώρος που προσφέρεται στην παραπολιτική είναι όσος αφήνει ακάλυπτο η πολιτική. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Η πρωτοφανής υγειονομική κρίση έχει γεννήσει τεράστια ζητήματα τα οποία αναμένουν πολιτικές απαντήσεις. Ζητήματα από τα πλέον προφανή, όπως η οργάνωση του συστήματος υγείας και οι τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, έως τα παρεπόμενα όπως το μονοσήμαντο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης κ.ο.κ.
Πέρα από κάποιες απόψεις αυταρέσκειας ή αφορισμού που διατυπώνονται εκατέρωθεν, ουσιαστική συζήτηση επί όλων αυτών, δυστυχώς δεν έχει γίνει. Η κυβέρνηση φαίνεται να μην τη θέλει, επειδή σε αυτό το δεύτερο πανδημικό κύμα αισθάνεται στριμωγμένη και η αντιπολίτευση φαίνεται να μην μπορεί να την επιβάλει διότι παραμένει προσηλωμένη στο προ του 2014 ισοπεδωτικό αντιπολιτευτικό μοντέλο. Δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο ενάμισι μήνα που η χώρα βιώνει μια από τις δυσκολότερες φάσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, η πολιτική συζήτηση περιστράφηκε στο εάν και πόσοι θα συμμετάσχουν στις πορείες για το Πολυτεχνείο ή για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου.
Και κάπως έτσι, ελλείψει ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης, παρεισέφρησαν η Πάρνηθα και τα Λεγραινά τα οποία σε λίγες μέρες δεν θα τα θυμάται κανείς, ούτε καν τα τρολ του διαδικτύου. Αργά ή γρήγορα η πολιτική θα επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο και καλό είναι οι πολιτικοί να αρχίσουν να προετοιμάζονται γι' αυτό καθώς, όπως όλα δείχνουν, το επικείμενο 2021 θα είναι έτος εκλογών, πιθανότατα μάλιστα, διπλών.