Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, αρέσκονταν, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, να θεωρεί εαυτόν ευρωπαίο ηγέτη. Ένα είδος ροκ σταρ της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Που συναποφασίζει με τους προέδρους των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και λύνει προβλήματα. Με μια διαφορά: Τα προβλήματα που καλούνταν να λύσει ήταν τα ...δικά του. Για την ακρίβεια, της χώρας του.
Όταν αυτά λύθηκαν – με τον τρόπο που λύθηκαν – ο κ. Τσίπρας έπαψε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των άλλων ηγετών. Έπαψε επίσης να καλείται στις κλειστές συναντήσεις, όπου συνήθως λαμβάνονται οι αποφάσεις, για τις οποίες αργότερα συγκαλούνται οι «ευρύτερες συνάξεις» και περιορίστηκε σε αυτό που του αναλογούσε: στις διμερείς επαφές.
Σιγά – σιγά τα φώτα άρχισαν να σβήνουν γύρω του και τα χαμόγελα σταμάτησαν. Δεν ήταν παρά ένας ακόμα ηγέτης μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας. Και το κατάλαβε καλά στην τελευταία σύνοδο κορυφής. Εκεί όπου η μόνη μάχη που έδωσε ήταν αυτή που του αναλογούσε: να πει την θέση της (αγροτικής, κατά βάση) χώρας του για το ενδεχόμενο μείωσης της ΚΑΠ. Δεν την είπε ούτε για το Brexit, αφού δεν ρωτήθηκε, άσχετα αν έκανε κάποια αναφορά στην ομιλία του, ενώ είπε «δυο λόγια παραπάνω» για το μεταναστευτικό, αφού η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης υποδοχής, αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα. Ωστόσο, πέραν τούτου ουδέν.
Εννοείται ότι δεν ζήτησε από κανέναν να καταδικάσει τον πρόεδρο της ΝΔ για τα περί διασύνδεσης του Μακεδονικού με τις συντάξεις, όπως απειλούσε λίγες ώρες νωρίτερα από τη Βουλή, ενώ όταν ρωτήθηκε αν το έπραξε, ψέλλισε κάτι, χαμογελώντας.
Ο λόγος προφανής: Αν την ώρα που καιγόταν η Ευρώπη, λόγω του Brexit, ο κ. Τσίπρας σήκωνε το χέρι για να ζητήσει από τους άλλους ηγέτες να διαψεύσουν τον κ. Μητσοτάκη, πιθανότερο ήταν να του έκλειναν οι υπόλοιποι το μικρόφωνο, παρά να σηκωθούν όρθιοι και να αρχίσουν να τον χειροκροτούν. Αυτά...