Είναι εξαιρετικά μελαγχολικό, έως βαθύτατα θλιβερό να ασχολείται κανείς με τις φωτιές του Αυγούστου. Και ταυτόχρονα εντελώς άχαρο, υπό την έννοια πως ό,τι γίνεται, αλλά και ό,τι λέγεται ή θα ειπωθεί στο μέλλον είναι επαναλήψεις. Η συζήτηση για τα αίτια. Η αγωνία για την κατάσβεση. Οι καταγγελίες για αδιαφορία, απουσία μέσων και έλλειψη συντονισμού. Η πρωθυπουργική εξαγγελία για κήρυξη των καμένων εκτάσεων ως αναδασωτέες. Οι επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών στα καμένα και στα διάφορα κέντρα επιχειρήσεων για απευθείας… ενημέρωση. Τα συγχαρητήρια της πολιτειακής και της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και πάσης φύσεως μικροεξουσιών για τους πυροσβέστες και τον ηρωισμό όσων πετούν τα πτητικά μέσα. Οι… διακριτικές υπενθυμίσεις των συνδικαλιστών για ό,τι δεν έγινε το προηγούμενο διάστημα, αλλά παρ’ όλα αυτά οι εργαζόμενοι ξεπερνούν τον εαυτό τους και μάχονται τη φωτιά, επαναφέρουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα το ηλεκτρικό ρεύμα και διασφαλίζουν την υδροδότηση. Η προσεκτική, αλλά και εμφανώς αγχωμένη έως χαιρέκακη, αντιπολίτευση των κομμάτων, που αφενός υπογραμμίζουν -για να μην ξεχνιόμαστε- ότι η ώρα των ευθυνών θα έρθει μόλις περάσει το κακό, ενώ ρωτούν πόσα ακριβώς αεροπλάνα και ελικόπτερα παίρνουν μέρος στις κατασβέσεις, αλλά και γιατί οι υπουργοί, που επίσης μιλούν υπερβολικά και… ανεξήγητα, δεν συμφωνούν στα νούμερα. Επίσης, οι τοποθετήσεις των πάσης φύσεως δημοσιολόγων -ανάμεσά τους ελάχιστοι είναι πράγματι ειδικοί για το θέμα που έχει κάποιο νόημα να ακουστούν-, οι οποίοι έχοντας πλήρη συνείδηση ότι όσα θα προτείνουν δεν θα ληφθούν υπόψιν επαναλαμβάνουν μεγαλόσχημες απόψεις του τύπου «καλύτερο το προλαμβάνειν τού θεραπεύειν».
Όλα αυτά τα έχουμε ζήσει τόσες πολλές φορές, που γνωρίζουμε ότι στο σύνολό τους συνιστούν εικονική πραγματικότητα. Όσα πραγματικά γίνονται σε περιπτώσεις σαν κι αυτές που ζουν τις τελευταίες ημέρες κατά κύριο λόγο η Αττική, η Εύβοια και η Πελοπόννησος είναι αυτά που δεν ακούγονται δημόσια. Είναι η τεράστια καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον και στις περιουσίες των ανθρώπων, οι οποίοι την επόμενη ημέρα -για την ακρίβεια τα επόμενα χρόνια- θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες με υπομονή και ελάχιστη βοήθεια, που θα έρθει πιθανότατα μετά από γραφειοκρατικό Γολγοθά. Είναι η κούραση των επαγγελματιών της πυρόσβεσης και των άλλων εργασιών που γίνονται υποχρεωτικά σε αυτές τις καταστάσεις, οι οποίοι γνωρίζουν πως η φύση της δουλειάς τους είναι τέτοια, ώστε σε ορισμένες περιπτώσεις χρειάζεται να μείνουν ξάγρυπνοι επί μέρες, μέχρι κάποια στιγμή να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στους δικούς τους για να ξεκουραστούν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι ίδιοι όντες με τη μάνικα στο χέρι, ανεβασμένοι πάνω στις κολώνες του ηλεκτρικού ρεύματος ή πιλοτάροντας στο κόκπτιτ ενός καναντέρ και ενός ελικοπτέρου δεν ακούνε -και μάλλον δεν πολυνοιάζονται να ακούσουν- τα ευχαριστώ και τα συγχαρητήρια, που διατυπώνονται μάλλον για να τα πούνε όσοι τα λένε και για να τα ακούσουν όλοι οι υπόλοιποι, που άλλωστε αποτελούν το ακροατήριο όσων τα λένε. Πραγματικότητα είναι ακόμη οι εξαγγελίες για το τι μέτρα θα ληφθούν, ώστε η καταστροφή να μην ξαναγίνει και οι πληγές να επουλωθούν, που είναι καταδικασμένες να παραμείνουν κενές περιεχομένου.
Οι μεγάλες φωτιές σαν κι αυτές των τελευταίων ημερών επανέρχονται κάθε λίγα ή κάπως περισσότερα χρόνια. Ας θυμηθούμε -ενδεικτικά μόνο- τις τελευταίες δεκαετίες τις δύο – τρεις πολύ μεγάλες και καταστροφικές πυρκαγιές στη Θάσο, τις δύο στη Χαλκιδική, το Σέιχ Σου, την Ηλεία το 2007, το Μάτι το 2018. Όσα ακούμε αυτές τις ημέρες τα ακούσαμε με ανατριχιαστική συνέπεια σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Όπως ακριβώς -επίσης σε όλες αυτές τις περιπτώσεις- η πραγματικότητα μπροστά και πίσω από τη βιτρίνα παρέμεινε ακριβώς ίδια. Όπως και οι… αρμόδιοι παρέμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος αυτές τις ώρες να κάνει -όπως τέλος πάντων μπορεί- τη δουλειά του, σιωπηλά και με σκυμμένο κεφάλι, για να σωθεί οτιδήποτε μπορεί να σωθεί. Χωρίς ύφος, περιττές δηλώσεις και μια fake αίσθηση ηρωισμού και αυταπάρνησης.
ΥΓ. Αν κάτι αξίζει να μείνει αυτές τις μέρες από όλες αυτές τις παράπλευρες των καταστροφικών πυρκαγιών ενέργειες και δηλώσεις είναι τα σκίτσα του Αρκά. Κυρίως εκείνο στο οποίο ένας ταλαιπωρημένος μέσος άνθρωπος λέει: «Υπάρχουν στιγμές που ένα γέλιο μπορεί να σου δώσει δύναμη και αισιοδοξία, στιγμές που το χιούμορ μπορεί να βοηθήσει! Αυτή δεν είναι μια τέτοια στιγμή». Αλλά και το άλλο, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο συνήθως ζαβολιάρης «Θανασάκης», ο οποίος με το κεφάλι σκυμμένο και τα δάκρυα να τρέχουν μονολογεί με το χαρακτηριστικό του ψεύδισμα: «Κάηκαν τα δέντρα, τα δώα και όλα τα καημένα τα δουδουνάκια του δάθουθ».