Skip to main content

Η Βούλα της Θεσσαλονίκης, η κυρία της βιομηχανίας, η Κλεοπάτρα και ο Μέγας Αλέξανδρος

Η αγωνιώδης προσπάθεια της Πατουλίδου να πείσει για τον Οργανισμό Τουρισμού Θεσσαλονίκη και η Λουκία Σαράντη που νιώθει τον… καημό της βιομηχανίας.

Καλημέρα σας!

Φιλότιμη, έως συγκινητική, ήταν η αγωνιώδης προσπάθεια που κατέβαλε χθες, κατά τη διάρκεια της Συνέντευξης Τύπου για την τουριστική έκθεση Philoxenia, που διοργανώνει η ΔΕΘ – Helexpo από 18 μέχρι 20 Νοεμβρίου, η αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης και πρόεδρος του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, για να πείσει για δύο πράγματα: Πρώτον, ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου που αξίζει να την επισκεφθούν οι πάντες και δεύτερον, ότι ο Οργανισμός του οποίου ηγείται παράγει έργο, αλλά τα επιτεύγματά του δεν τα γνωρίζει η πόλη. Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Θεσσαλονίκη είναι πόλη που την αδικεί η σχετικώς περιορισμένη επισκεψιμότητα ξένων που καταγράφεται. Δεύτερον, ίσως είναι φυσικό να μη γνωρίζει η πόλη τη δουλειά ενός Οργανισμού Τουρισμού, οι δράσεις του οποίου απευθύνονται προς το εξωτερικό, όπου υπάρχουν οι δυνητικοί επισκέπτες / πελάτες της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς η πόλη –με πρώτους τους ξενοδόχους και τους επαγγελματίες της αγοράς- θα το καταλάβαινε. Και αυτό δε συμβαίνει, τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελαν. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα είναι μάλλον βαθύτερο. Η Θεσσαλονίκη ως τουριστικός προορισμός έχει πολλά πλεονεκτήματα, που μπορεί ενδεχομένως να αντιληφθεί όποιος φτάσει στην πόλη, αλλά στερείται αυτού που θα λέγαμε προϊόντος. Με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ακόμη πιο συγκεκριμένο περιτύλιγμα, ώστε το… πακέτο να μπορεί να προβληθεί και να πουληθεί μαζικά σε αυτούς που ακόμη δεν γνωρίζουν την πόλη και είναι οι συντριπτικά περισσότεροι. Για όποιους (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν: υπάρχει κάτι που λέγεται μάρκετινγκ και -ευτυχώς ή δυστυχώς- ο ρόλος του στις πάσης φύσεως πωλήσεις είναι στην εποχή μας καθοριστικός. Στον διεθνή ανταγωνισμό των πόλεων –τουλάχιστον όσων δεν διετέλεσαν πρωτεύουσες αυτοκρατοριών ή δεν φιλοξενούν ένα από τα εφτά θαύματα της αρχαιότητας- τα πράγματα δεν είναι ούτε εύκολα, ούτε απλά. Ο αγώνας είναι μακρού χρόνου –κάτι σαν μαραθώνιος- και όχι σπριντ όπως το κατοστάρι ή τα 110 μέτρα με εμπόδια, για να τα πούμε όπως σίγουρα τα καταλαβαίνει η… Βούλα της καρδιάς μας!

Επιχειρηματίες στο ΠΑΜΑΚ

Με ενδιαφέρον αναμένεται η τελική κρίση για την επιλογή των πέντε εξωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που θα γίνει από έξι εσωτερικά μέλη, ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός 11 του οργάνου. Κι αυτό επειδή ανάμεσα στις υποψηφιότητες υπάρχουν γνωστοί επιχειρηματίες, οι οποίοι με τη γνώση και την εμπειρία τους ενδεχομένως μπορούν να προσφέρουν. Βέβαια, ανάμεσα στους υποψηφίους υπάρχουν και ακαδημαϊκοί από το εξωτερικό, οι οποίοι θεωρούν τα πανεπιστήμια προνομιακό τους πεδίο και έχουν γνωριμίες στην Ελλάδα, οπότε ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Ανάμεσα στους υποψήφιους επιχειρηματίες συμπεριλαμβάνονται ο –και πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης- Γιάννης Μπουτάρης, ο πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος Θάνος Σαββάκης, ο Κωνσταντίνος Καγγελίδης της εταιρείας «Γνώμων Πληροφορικής Α.Ε.», ο Γιάννης Μίχος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Epsilon Net, η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, CEO της εταιρείας «Κτήμα Σπυρόπουλος Αρκάς Α.Ε.» και η Ειρήνη Τακά, εκτελεστική αντιπρόεδρος του οικογενειακού ομίλου ΕΒΙΕ. Επίσης, υποψηφιότητα έχει θέσει ο πρόεδρος του παραρτήματος Κεντρικής Μακεδονίας του ΤΕΕ Γιώργος Τσακούμης και ο διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδας Χρήστος Γεωργίου. Σε λίγο διάστημα θα ξέρουμε ποιοι από αυτούς –ή τους άλλους ακαδημαϊκούς- θα επιλεγούν και θα έχουμε μια ένδειξη κατά πόσον η νοοτροπία στο ΠΑΜΑΚ μπορεί να αλλάξει.

Η κυρία της βιομηχανίας

Χαμηλών τόνων, ευπροσήγορη, άκρως ευγενική και επικοινωνιακή εμφανίστηκε χθες, κατά την πρώτη της επαφή γνωριμίας με τους δημοσιογράφους της Θεσσαλονίκης, η νέα πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδας Λουκία Σαράντη. Σπάζοντας τα… πρωτόκολλα η κ. Σαράντη άνοιξε την πόρτα των γραφείων του ΣΒΕ και υποδέχθηκε τους εκπροσώπους του τύπου με χρονική ακρίβεια Εγγλέζας Δούκισσας. Ούτε ακαδημαϊκά τέταρτα, ούτε «είχε μεγάλη κίνηση και μποτιλιάρισμα στο δρόμο», ούτε «μισό λεπτό να κάνω ένα τηλεφώνημα», που αποδεικνύεται ότι κρατάει δέκα, δεκαπέντε λεπτά. Σε αυτή την πρώτη της δημόσια εμφάνιση ως πρόεδρος του ΣΒΕ η κ. Σαράντη συνοδευόταν από τον μόνιμο Εκτελεστικό Αντιπρόεδρο του ΣΒΕ Γιάννη Σταύρου και τον διευθυντή του Ινστιτούτου του Συνδέσμου Χρήστο Γεωργίου. Επί της ουσίας οι θέσεις της κ. Σαράντη για τα ανοιχτά ζητήματα και τα προβλήματα της μεταποίησης δεν προκάλεσαν έκπληξη, ήταν μάλλον αναμενόμενες. Εκείνο που ξεχώρισε από τις τοποθετήσεις της είναι ο τρόπος με τον οποίο αναφέρθηκε στις ηρωικές –όπως είπε- μεταποιητικές επιχειρήσεις της χώρας που τα τελευταία χρόνια επιβιώνουν μέσα στην οικονομική κρίση, την πανδημία και το ενεργειακό πρόβλημα. Το συναίσθημα που εξέπεμψε ήταν του ανθρώπου που έχει ζήσει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες, στις οποίες αναφέρεται. Γι’ αυτό και ακούστηκε πειστική. Επομένως, ως πρώτο συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε ότι η επιλογή προέδρου που προέρχεται και παραμένει στον «σκληρό πυρήνα» της βιομηχανίας είναι για τον ΣΒΕ η κατάλληλη για τις μέρες που διανύουμε.

Κλεοπάτρα και Αλέξανδρος

Το γύρο του κόσμου κάνει τις τελευταίες ημέρες η είδηση ότι ενδεχομένως οι αρχαιολόγοι στην Αίγυπτο βρίσκονται κοντά στην ανακάλυψη του τάφου της Κλεοπάτρας –επομένως και του Μάρκου Αντώνιου, αφού πέθαναν μαζί. Πρόκειται για την τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου, με καταγωγή από τη γενιά των Πτολεμαίων, καθώς μετά το θάνατό της το 31 π.Χ. η περιοχή εντάχθηκε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επίσης, πρόκειται για εξαιρετικά διάσημη περσόνα της ιστορίας –στον κινηματογράφο την έχει ερμηνεύσει μέχρι και η Λιζ Τέιλορ-, εν μέρει εξαιτίας του έρωτα της με τον Ρωμαίο στρατηγό Μάρκο Αντώνιο. Εάν τελικώς οι αισιόδοξες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων επιβεβαιωθούν, η Αίγυπτος θα εμπλουτίσει ακόμη περισσότερο το portfolio των αρχαιολογικών θησαυρών που διαθέτει και υπολογίζονται στο 45% του συνόλου των αρχαιοτήτων της ανθρωπότητας που έχουν ανακαλυφθεί. Φυσικά στη χώρα επικρατεί αισιοδοξία και ενθουσιασμός. Καμία σχέση με τη μιζέρια που «έπνιξε» στην Ελλάδα πολλούς αρχαιολόγους, αλλά και αρκετούς πολίτες, όταν το 2014 είχαμε τις πετυχημένες ανασκαφές στον Τύμβο Καστά, στην Αμφίπολη. Ιδιαίτερα όταν κάποιοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί ψέλλιζαν ότι ίσως στην Αμφίπολη έχει θαφτεί το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το θέμα είχε πυροδοτήσει εκτός από επιστημονικές και πολιτικές κόντρες. Άλλωστε σε σημαντικό βαθμό και οι επιστημονικές αντιπαλότητες του 2014 είχαν και κομματική διάσταση. Αδιανόητο μεν, απολύτως πραγματικό δε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν Έλληνες που… αντιπαθούν τον Μέγα Αλέξανδρο, ως ιστορική προσωπικότητα. Ίσως επειδή ήταν βασιλιάς των Μακεδόνων, ίσως επειδή το όνομά του έχει χρησιμοποιηθεί υπερβολικά μέχρι… κακοποιήσεως από τους γνωστούς ανάμεσά μας Μακεδονομάχους, ποιος ξέρει γιατί; Το βέβαιο είναι ότι για κάποιους στην Ελλάδα ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί αρνητικό σύμβολο στρατηλάτη «σφαγέα των λαών». Εννοείται πως όταν το θέμα αφορά για μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας –για πολλούς ανά τον κόσμο την πιο σημαντική- όλα αυτά είναι γελοιότητες, που, όμως, έχουν συνέπειες όταν τις ενστερνίζονται άνθρωποι που διεκδικούν την εξουσία ή ασκούν εξουσία στον τόπο μας. Άλλωστε όσα ακολούθησαν, με την ουσιαστική εγκατάλειψη των ανασκαφών στην Αμφίπολη από το ελληνικό κράτος –σήμερα οι εργασίες χρηματοδοτούνται κυρίως με κονδύλια του ΕΣΠΑ μέσω Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας-, αποτελούν ισχυρότατη ένδειξη, εάν όχι απόδειξη, ότι πέρα από το πολιτικό στοιχείο στις αποφάσεις για τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ελλάδα ενδέχεται να παίζει ρόλο και το χωροταξικό, Βορράς – Νότος.